Gyula Bill Deák, „węgierski król bluesa”, obchodzi dziś swoje 75. urodziny.
Piosenki Hey Joe, Ross vér, Hatvan szápás, a nawet pierwszy István a király Véres kardot hoztam są elementami definiującymi węgierską kulturę muzyczną. Gyula Bill Deák dał się poznać jako członek Hobo Blues Band, którego album „Vadaszat” był dla wielu znaczącym przeżyciem muzycznym. Z okazji jego urodzin rozmawialiśmy z nim o bluesie, publiczności, planach i tym, co może być tajemnicą, która sprawia, że jego twórczość jest „młoda” do dziś. Na zakończenie rozmowy pozostawił naszym czytelnikom małą wiadomość.
O ile wiem, pierwotnie nie miał zostać muzykiem, ale piłkarzem. Jak trafiłeś na scenę?
W wieku 11 lat straciłem połowę nogi. Potem na Węgry przyjechała muzyka beatowa i zacząłem śpiewać. (W wieku 11 lat z powodu błędu lekarskiego trzeba było amputować nogę. Chirurg chciał go wówczas adoptować i zostawić mu wszystko, ale rodzice mu nie pozwolili, za co – jak sam mówi – miał od tamtej pory jest wdzięczny – red.)
Dlaczego bluesa?
Blues to uczucie życia, sposób na życie. W jednym pokoju mieszkało nas sześcioro, nie było wtedy wanien, ale myliśmy się w zlewie. Toaleta znajdowała się na końcu korytarza i nieprzyjemnie było chodzić do toalety na zimnie. Kto nie doświadczył, nie ma dość życia, nie wie nawet, co to jest smutek. Że jeśli nie przeżyłeś ciężkich czasów, nie wiesz, jak to jest tłusty chleb czy jabłko na Boże Narodzenie, nie możesz nawet wiedzieć, czym jest deprywacja, więc nie możesz zrozumieć najgłębszej istoty blues.
Po raz pierwszy dał się poznać jako członek Hobo Blues Band. Jak zaczęła się później Twoja kariera indywidualna?
Zostałem zauważony w Hobo Blues Band, grałem tam przez sześć lat i uważam, że był to wówczas najpopularniejszy zespół na Węgrzech. Mimo to myślę, że jeszcze większa publiczność poznała go w Królu Stefanie. Gdy tylko opuściłem Hobo Blues Band, ukazała się moja pierwsza płyta LP, Ross vér, która moim zdaniem jest jedną z najlepszych dotychczasowych płyt Węgier. I tak zaczęła się moja kariera solowa.
Jak myślisz, co sprawia, że blues i Twoje piosenki są tak młode?
Miałem bardzo dobrych autorów tekstów, muzyka była bardzo dobra, podobnie jak moi koledzy-muzycy. Piosenki są o czymś. Rzecz w tym, że można zachować autentyczność. Nie sprzedałem się nikomu ani niczemu, a ludzie właśnie się tym interesują: dobrą muzyką, dobrymi tekstami i autentycznością.
Co sądzisz o młodym pokoleniu muzyków?
Nie zwracam na nie szczególnej uwagi, ale czasami ich słucham. Zaśpiewali także cover jednej z moich piosenek, jest tam młody człowiek z obecnego młodego pokolenia, Dzudló, który stworzył cover Rosssz vér. No cóż, ja też nie utrzymuję z nim kontaktu, ale 18 listopada mam koncert i powiedział, że chce przyjechać, więc czekam.
A co z publicznością? Jak postrzegasz młodsze pokolenie jadące na te koncerty?
Prawda jest taka, że wszyscy tam chodzą. Młodsi, w średnim wieku i starsi też. Jestem szczęśliwy dla nich. Znają teksty na pamięć, śpiewają, a to wielka sprawa. Jednak gdy te piosenki były już hitami, wiele z nich nawet się nie urodziło.
Z czego jesteś najbardziej dumny w ciągu ostatnich 75 lat?
Być kochanym przez ludzi.
Co daje Ci największą siłę i motywację?
To wciąż miłość. Gram z młodymi muzykami i bardzo mnie to cieszy. Wszyscy pochodzą z Kőbánya i tutaj ukończyli szkołę Egona Póki. Jestem szczęśliwy, że gramy razem. Dają siłę. I miłość publiczności, która ma ogromne znaczenie. Byliśmy także w Nagybánya i Timișoarze i daliśmy bardzo dobre koncerty, więc mam nadzieję, że w przyszłym roku również uda nam się pojechać do Cluj.
Czy sądzisz, że liczy się uznanie publiczności, a nie zawodu?
Zawód ten jest interesującą rzeczą... Czy uznają to, czy nie... to ich sprawa. Mam wielu przyjaciół i mnóstwo zazdrosnych ludzi, więc to nie ma znaczenia. Publiczność jest najważniejsza, zawsze była najważniejsza. Zabrali mnie na sam szczyt, gdzie jestem teraz. Oni pomogli. Nawet kiedy byłam w szpitalu, bardzo się martwili i wiele osób było zainteresowanych. Publiczność i moja rodzina są dla mnie największą siłą i motywacją, to oni są naprawdę ważni.
Jakie są Twoje plany na przyszłość?
Teraz skończyłem materiał na płytę CD, który jest z grubsza nagrany, i mam teksty na płytę CD, które chcę nagrać w przyszłym roku. Chcę wydać nowy album, a potem oczywiście koncertować, gdzie tylko się da, i dopóki zdrowie pozwala mi śpiewać, jeździć do Transylwanii, Felvidék, gdzie tylko się da.
Czy są zbliżające się koncerty za granicą?
Byłem w Hiszpanii, Holandii, Danii, Niemczech. Obecnie ich nie ma, ale proszę bardzo. Grałem jednak z wieloma zagranicznymi artystami, takimi jak Chuck Berry czy Brian Adams i to jest bardzo dobra rzecz. I nigdzie nie przyznałem się do wstydu. Kochali i szanowali to, co robiłem.
Wyróżnione zdjęcie: strona Gyuli Billa Deáka na Facebooku
