Węgry – zgodnie ze swoimi wielowiekowymi tradycjami – starają się przeciwstawić naciskom na swoje interesy. Ale czy mogłaby istnieć europejska polityka i konstrukcja, która odpowiadałaby naszemu krajowi, a jednocześnie odpowiadała innym krajom?
Tak, była już taka polityka i konstrukcja, a dopiero Traktat Rzymski stworzył europejską wspólnotę gospodarczą. Co prawda dotyczyło to tylko sześciu państw, ale jego koncepcję można było rozszerzyć także na inne kraje europejskie i rozszerzono ją na dziewięć kolejnych, aż do Traktatu z Maastricht.
Jeśli czytasz Traktat Rzymski, możesz poczuć, jak bardzo stara się on uwzględnić odmienną sytuację każdego kraju i fakt, że osiągnięcie pełnego statusu bezcłowego zajmuje więcej czasu.
Stopniową obniżkę ceł planowano na około dziesięć lat, a paragrafy traktatu szczegółowo przewidywały równoważenie bilansu płatniczego, czyli zapobieganie zadłużaniu się jednego kraju u drugiego. Kontrakt się sprawdził, położył podwaliny pod prawie trzydzieści lat dynamicznego wzrostu i europejską społeczną gospodarkę rynkową, być może wyjątkową w skali światowej, oferującą wysoki standard życia szerokim warstwom społecznym.
Prekursorem Traktatu Rzymskiego jest Europejska Wspólnota Węgla i Stali, której istotą jest niemiecko-francuskie porozumienie polityczne, obejmujące wspólne wykorzystanie zasobów, co pozwala uniknąć nowych wojen europejskich.
Założeniem Deklaracji Schumana, która zapoczątkowała kompromis, było to, że jeśli te dwa wielkie państwa Europy zjednoczą się, można będzie zapobiec głównym wojnom, które charakteryzowały XX wiek. Oprócz tego prezydent Francji De Gaulle wpadł nawet na pomysł, że Europa sięga aż po Ural, czyli włączył Rosjan do wspólnoty europejskiej, a ze swojej strony reprezentował nawet niezależne europejskie myślenie geopolityczne w duchu z których armia francuska wycofała się ze zintegrowanego dowództwa wojskowego NATO.
Jednak epoka, którą charakteryzowali się Charles Gaulle i Konrad Adenauer, już minęła i w niektórych jej cechach należy wskazać na zmiany epoki.
Po pierwsze i być może najważniejsze, morale społeczne znacznie się pogorszyło w porównaniu z czasami powojennymi.
Wojny to czas próby, tutaj decyduje się, kto nadaje się do danego zadania, a kto nie. Jednak politycy wyszkoleni do wojny wymarli pod koniec XX wieku, a kolejne pokolenia polityków objęły stanowiska kierownicze, a tym samym decyzyjne, nie na podstawie wyników, ale raczej braku zasad, braku skrupułów, finansów i wsparcie mediów. Zachowanie przywódców promieniuje następnie na całe społeczeństwo, nawet tam nie uważają, że zasady, które służyłyby interesom społeczeństwa jako całości, dotyczą również ich.
W Europie Zachodniej typowym tego przykładem jest to, że politycy nie robią już tego, do czego zostali wybrani, ale zamiast tego reprezentują interesy innych sił, prawdopodobnie pomagając złagodzić ich ambicje polityczne. Typowym tego przykładem jest Annalena Baerbock, która ukradła innym część swojej książki o przyszłości Niemiec, w swojej biografii skłamała na temat swoich szkół, a w poparciu dla Ukrainy posunęła się nawet do oświadczenia, że nie dba o to, co mówi jej niemiecki myśleli wyborcy. Dziś jest ministrem spraw zagranicznych Niemiec.
Po drugie – i jest to ściśle powiązane z pierwszym – że dwa główne nurty polityczne charakteryzujące okres po II wojnie światowej, a mianowicie socjaldemokracja i demokracja chrześcijańska, uległy znacznej transformacji.
Transformację tę scharakteryzował John Schindler, były pracownik Agencji Bezpieczeństwa Narodowego USA, gdyż dawna socjaldemokracja stała się „lewicą kulturową”, która nie jest już zainteresowana tradycyjnymi celami socjaldemokracji, takimi jak zmniejszanie różnic dochodowych, a zamiast tego koncentruje się na niszczeniu podstaw tradycyjnych społeczeństw. jest postrzegany jako niewybaczalnie rasistowski, seksistowski, ksenofobiczny, homofobiczny i ogólnie przestarzały.
Wspierana jest także masowa imigracja, ponieważ stopniowo podważa tradycyjną kulturę. Transformacja ta opierała się na ideologii szkoły frankfurckiej i poglądach Karla Poppera na społeczeństwo otwarte. Podczas „długiego marszu do instytucji” przedstawiciele tej lewicy kulturalnej praktycznie przejęli kontrolę nad życiem publicznym (partie, centra wiedzy, media itp.).
W tym samym czasie nastąpił zwrot w prawo. Dawne partie prawicowe (np. chadecja) zapomniały o swoich tradycyjnych wartościach (Bóg, ojczyzna, rodzina) i stały się sługami interesów wielonarodowego kapitału, dlatego Schindler nazywa je „prawem korporacyjnym”, co można przetłumaczyć na węgierski jako „wielka prawica kapitałowa”. Lewica kulturowa i prawica wielkokapitalistyczna są zgodne w wielu kwestiach, takich jak demontaż tradycyjnych społeczeństw, wspieranie masowej imigracji, zniesienie państw narodowych i wsparcie społeczeństw wielokulturowych. Co więcej, to właśnie międzynarodowy kapitał od podstaw wspiera organizacje pozarządowe lewicy kulturalnej i zapewnia im możliwość zaistnienia w życiu publicznym poprzez finansowane przez siebie media.
Powyższe procesy ułatwiła także trzecia istotna zmiana, a mianowicie transformacja filozofii ekonomii.
Przez kilka dziesięcioleci po drugiej wojnie światowej w polityce zarówno prawicy, jak i lewicy dominowały keynesowskie zasady polityki gospodarczej. Polityka keynesowska oznacza, że państwo odgrywa decydującą rolę w zarządzaniu gospodarką, a lepsze społeczeństwo to takie, w którym różnice w dochodach są mniejsze. Zasadę tę wyznawali nie tylko socjaldemokraci, ale także chrześcijańscy demokraci, twórcą niemieckiej społecznej gospodarki rynkowej był na przykład chrześcijański demokrata Ludwig Erhardt. Jednak eksplozje cen ropy naftowej w latach 70. XX w. spowodowały znaczne zaburzenia (inflację i stagnację gospodarczą) w Europie Zachodniej, co pomogło dojściu do władzy (neo)liberalnym ekonomistom, którzy zawsze krytykowali keynesowską politykę gospodarczą.
Być może możemy uznać tę zmianę za kamień milowy, gdy w 1979 r., jako premier, Margaret Thatcher wyłowiła z celownika dzieło Friedricha von Hayeka „ Konstytucja wolności” i rzuciła je na stół z okrzykiem „to jest to, co w które wierzymy”. Książka jest biblią neoliberalnej polityki gospodarczej. Brytyjska inicjatywa została wkrótce przejęta przez Amerykę, a neoliberalizm – niezależnie od partii – wkrótce stał się powszechny na półkuli zachodniej.
Liberalna polityka gospodarcza wówczas – i to jest czwarta główna zmiana – zdemontowała regulatory wbudowane w keynesowską politykę gospodarczą i ustąpiła miejsca surowym siłom kapitalizmu.
Dzięki temu doszło do ogromnej, bezprecedensowej koncentracji kapitału, która miała miejsce nie tylko w obszarze produkcji i usług z nią związanych, ale także w mediach i zasadniczo skoncentrowała władzę gospodarczą, a tym samym polityczną w rękach kilku dużych korporacji finansowych. centra. Według badań przeprowadzonych na Uniwersytecie w Zurychu, około połowa dominujących na świecie międzynarodowych firm jest kontrolowana przez zaledwie kilkadziesiąt centrów, a centra te działają głównie w sektorze finansowym, jak Goldman Sachs, JP Morgan, Morgan Stanley , Credit Suisse. Podobna koncentracja miała miejsce w mediach. Media świata euroatlantyckiego są praktycznie skupione w kilkunastu rękach, a co więcej, nie różnią się niczym pod względem polityki i wartości, jakie przekazują.
Zmiany te podważyły pierwotną koncepcję współpracy europejskiej i wartości, na których ta współpraca została oparta.
Zmiany, jakie generalnie zaszły w świecie zachodnim, nastąpiły także w transformacji Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, której pierwszym decydującym krokiem było przyjęcie Traktatu z Maastricht. Traktat ten istotnie wzmocnił decyzyjną rolę centrum wobec państwa narodowego, ale dodatkowo, w związku ze wspomnianą już transformacją ideologii, wymusza także szereg irracjonalnych polityk – takich jak wspólna waluta czy polityka klimatyczna – na państwa członkowskie.
W dalszej części omówimy aktualne problemy Unii Europejskiej (np. gospodarkę i politykę społeczną, politykę zagraniczną, geopolitykę, strukturę organizacyjną), a następnie postaramy się na nie odpowiedzieć w sposób służący wspólnemu europejskiemu odsetki.
Autor jest ekonomistą i konsultantem Forum Narodowego
Wyróżniony obraz: MTI/EPA/Stephanie Lecocq
