Wspominamy św. Gellerta, patrona diecezji Szeged-Csanád, 24 września. Na początku nawracania naszego ludu na chrześcijaństwo Bóg prowadził nas do służby Bogu i nawrócenia Węgrów na chrześcijaństwo jako wychowawca, pustelnik, biskup i męczennik księcia Imre.
Szent Gellert urodził się w Wenecji około 980 roku. Był małym dzieckiem, gdy rodzice zabrali go do klasztoru na Wyspie św. Jerzego, naprzeciw katedry św. Marka. Przyjął imię Gellért na cześć ojca, który zmarł podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej.
W wieku dwudziestu pięciu lat został wybrany przez współbraci na kapłana, a następnie za namową opata Vilmosa został wysłany wraz ze swoją partnerką do Bolonii w celu pogłębienia wiedzy. Do klasztoru na Wyspie Świętego Jerzego powrócił w wieku 32 lat, po śmierci opata Vilmosa został wybrany opatem, ale po trzech latach zrezygnował, by wyjechać do Ziemi Świętej.
Wyruszyli do Gellért w 1015 z dwoma towarzyszami, ale sztorm morski zepchnął ich w kierunku wybrzeża Istrii. Tam rzucili kotwicę w porcie wyspy św. Andrzeja w pobliżu Parenzo (dziś Poreč) i znaleźli schronienie w klasztorze benedyktynów na wyspie.
Podczas przymusowego odpoczynku ojciec Gaudentius z Pannonhalmi chciał przekonać Gellérta do swojego planu założenia klasztoru i nawrócenia się na Węgrzech. Poddał się namowom z nieskrywaną intencją, by łatwiej dostać się do Ziemi Świętej przez Węgry. 3 maja 1015 r. przybyli do Peczu do biskupa Móra, następnie wraz z nim i opatem Asztrikiem z Pecsváradu udali się do Székesfehérvár, do króla Istvána, który powierzył Gellértowi wychowanie syna. Książę Imre miał wówczas osiem lat i przez siedem lat wychowywał Gellerta w królewskim pałacu w Ostrzyhomiu.
Potem nastąpiły lata pustelni w Bakonybel. Tutaj spędzał swoje dni na poście, modlitwie i czuwaniu przez siedem lat. Nie zmienił miejsca zamieszkania, zbudował sobie celę, w której zdobywał księgi, które spisał własnoręcznie.
Według zapisów klasztor w Bakonybél stał już wtedy, gdy Gellért przeszedł na emeryturę i zbudował swoją celę dalej od budynku. Król István z pewnością utrzymywał kontakt z Gellértem za pośrednictwem klasztoru iw 1028 roku, po pokonaniu wodza Ajtony'ego, św. István powierzył mu organizację diecezji Csánád.
Gellért jako pierwszy podzielił terytorium diecezji na siedem archidiakonatów i wyznaczył spośród przywiezionych przez siebie księży tych, którzy znali język węgierski, na ich czele. Następnie zorganizował szkołę kapitulną, aby zapewnić zaopatrzenie księży, aw końcu zbudował kościoły, a jego działalność hojnie wspierał król István.
Po śmierci Szenta Istvána, w czasie sporów religijnych i tronowych, Gellért wpada w ręce rebeliantów. Pewnego wrześniowego ranka 1046 r. podczas mszy w kościele św. Sabiny miał wizję zbliżającego się męczeństwa. Gdy zbliżyli się do tak zwanego sołtysa Pesztu, pogańscy buntownicy Vata zaatakowali ich deszczem kamieni, a biskupa zepchnięto ze skał Kelen-hegy, które później nazwano jego imieniem, w głębiny. Jego ciało zostało tymczasowo pochowane w kościele Najświętszej Marii Panny w Peszcie (kościół stojący na miejscu dzisiejszego głównego kościoła parafialnego w centrum miasta), a później przeniesione do Csanád. Za panowania św. László, w 1083 r., został kanonizowany razem z królem Istvánem i księciem Imre.
Źródło: Węgierski Kurier
