Iść ze światem, trwać w Chrystusie!
Muzyka liturgiczna katolików zasadniczo śpiewa słowo Boże. W tym przypadku nie chodzi więc o to, jakim tematem, jakimi słowami należy wyrazić dany utwór. Kształtowanie przesłania ewangelicznego może pojawić się podczas akompaniamentu muzycznego podczas uroczystości uwielbienia lub ewangelizacji poza liturgią. Misyjny cel orędzia chrześcijańskiego nieustannie rodzi pytanie twórców i mówców: jak „przetłumaczyć” odwieczne orędzie na język ludzi, którzy nie znają Boga. Możemy spotkać się z kilkoma rozwiązaniami zastosowanymi w celu osiągnięcia pożądanego rezultatu. Nie ma jednak znaczenia, jak daleko w końcu nakręcimy „Jezusa garncarza”. Im bardziej zbliżamy się do zera, tym bardziej identyfikujemy się ze światem, a świat nie uznaje rzeczywistości obecności Boga.
Dla twórców muzyki rozrywkowej to, jak poprzez swoje piosenki przekazać Boże przesłanie i dobrą nowinę tym, którzy jeszcze nie zetknęli się z tym w swoim życiu, często przyprawia o ból głowy. Tło dylematu polega głównie na tym, jak dalece można jeszcze sekularyzować to, co niekończące się, aby stało się zrozumiałe. W wielu przypadkach ponownie poświęcamy Chrystusa na ołtarzu popularności. Chociaż rekrutujemy wokół siebie wierzących, dzięki naszej umiejętnej działalności staliśmy przed Bogiem, którego nie mogą poznać ci, do których ewangelia, którą zapakowaliśmy i uciszyliśmy, dociera w sposób niemal bluźnierczy.
Muzykę, która w ten sposób ukrywa rzeczywistość Boga, trudno nazwać muzyką chrześcijańską. Ewangelia „która ma być głoszona z dachów, czy to w odpowiednim, czy w nieodpowiednim momencie” doznaje w przypadku takich wypowiedzi nieodwracalnych szkód. Zwłaszcza, jeśli w żadnej muzycznej produkcji nie da się odkryć istoty przesłania Jezusa. Z taką artystyczną postawą, choć będziemy w stanie pozycjonować się w świecie sztuki, ukrywamy nasze chrześcijaństwo pod korcem.
Na próżno będziemy próbować „pokutować” z naszego światowego uznania i stać się rzecznikami słowa Bożego. Nasze poprzednie piosenki z bluźnierczymi lub nawet grzesznymi przesłaniami zdyskredytują nas. W rezultacie stwarzają wrażenie, że możemy być chrześcijanami w inny sposób, myśląc, że odrobina rozpusty, zepsucia i grzesznych namiętności jest w porządku, ponieważ łaska Chrystusa i tak nas podtrzymuje.
Dlatego nie jest właściwe ustawianie „potencjometru Jezusa” na zero – jak mówi mój znajomy, ale nawet pozycja bliska zeru nie wydaje się odpowiednia. Raczej powinniśmy dążyć do maksimum, aby wielu ludzi mogło spotkać miłość Boga poprzez nasze wyznanie wiary. Dlatego nie jest konieczne stosowanie lekarstw łyżeczkowych, aby przekazywać ewangelię. Spójrzmy prawdzie w oczy: w wielu przypadkach ta druga postawa jest ryzykowna i może kosztować nas życie. Ukazując Jezusa światu, otrzymamy taką samą nagrodę jak Jezus. Będziemy z nią żyć, dla czego nawet w życiu artystycznym warto znosić nieprzychylny osąd i mniejszą popularność.
Jezus powiedział swoim uczniom, że wysyła ich jak baranki między wilki. Innymi słowy, nie powiedział, że wy, moje drogie owce, wyglądacie trochę jak wilki, aby przeżyć. Gergely Horváth, przewodniczący jury nagrody Szikra dla muzyki chrześcijańskiej, również w tej sprawie oświadczenia
„Iść ze światem, trwać w Chrystusie!”
