Robot Málenky to największa tragedia w historii zakarpackich Węgrów, która doprowadziła do śmierci dziesiątek tysięcy Węgrów. Ich jedyną zbrodnią było to, że byli Węgrami. Pozostała po nich śmierć, żałoba, smutek i przymus milczenia. Tragedię, która wydarzyła się 77 lat temu, uczczono 19 listopada w Beregszász.
Na początku uroczystości obecni złożyli wieniec pod dziełem rzeźbiarza Pétera Matla „In Gúzs”, a następnie zgromadzili się na nabożeństwie ekumenicznym w miejscowym kościele reformowanym. Przedstawiciele kościołów historycznych podkreślali wagę pamięci. Wskazywali: dopóki Węgrzy żyją w Kotlinie Karpackiej, nazwisk ofiar nie da się zapomnieć.
Następnie Erzsébet D. Molnár, profesor nadzwyczajny Wydziału Historii i Nauk Społecznych Kolegium Rakoczego i dyrektor Centrum Badań Nauk Społecznych Lehoczky Tivadar, ponownie przeżył historyczne momenty tragicznego wydarzenia.
Po prezentacji odczytano kolejno nazwiska ponad 300 ofiar Beregszasza.
Po nabożeństwie uczestnicy przemaszerowali przez miasto ze świecami i złożyli upamiętniające wieńce na dziedzińcu kościoła Reformatów, przy wejściu do V Liceum im. Beregszásza oraz pod pomnikiem na Placu Puszkina. Setki świec płonęły pod tablicami z nazwiskami ofiar, gdzie prawie wszyscy obecni znaleźli przodka na liście.
Péter Matl: W Gúzs c. jego pomnik również był otoczony wieńcem/poprzednie nagranie/karpat.in.ua
András Mihály Beke, główny konsul Konsulatu Węgier w Beregszász, powiedział, że spośród społeczności węgierskich najbardziej poszkodowani zostali Węgrzy zakarpacki, co boli do dziś.
- Musimy zdać sobie sprawę, że Węgrzy nie byli traktowani tak okrutnie jak tu na Zakarpaciu, którego jedyną zbrodnią było bycie Węgrem. Można też powiedzieć, że historia naszego narodu obfituje w dni żałoby. Mimo wielu tragedii zawsze udawało nam się stanąć na nogi. Nasz naród nie upadł i udało nam się czerpać siłę z porażek – powiedział.
Zoltán Babják, burmistrz mikroregionu Beregszász, pochwalił pamięć ostatniego ocalałego robota Málenkyj, którego niedawno pożegnała społeczność Beregszász.
– Nasz szanowany i szanowany rodak zabrał ze sobą ostatnie, wciąż żywe wspomnienie o tragedii zakarpackich Węgrów.
Wreszcie dr. Ildikó Orosz, rektor Uniwersytetu Rakoczego i Pro Cultura Subcarpathica, podzieliła się swoimi przemyśleniami z obecnymi.
– Nie ma już wśród nas takich, którzy mogliby opowiedzieć o swoim bólu, więc zamiast tego musimy opowiedzieć, przez co przeszły nasze rodziny. Dla tych z nas, którzy zostali, którzy chcą żyć i uczyć się, naszym obowiązkiem jest pamiętać teraz iw przyszłości. Dlatego jesteśmy tutaj, aby pochylić głowy i powiedzieć wszystkim w przyszłości wszystko, co było naszą tragedią w XX wieku. w połowie stulecia.
Organizatorem wydarzenia jest organizacja pozarządowa Pro Cultura Subcarpathica, II. Zrealizowano go we wspólnej organizacji Węgierskiego Kolegium Podkarpackiego im. Ferenca Rakoczego, Urzędu Burmistrza Beregszász i zabytkowych kościołów.
Źródło i zdjęcie: karpatalja.ma
