| Święto to okazja. To okazja, żeby trochę zwolnić, spojrzeć za siebie, pomyśleć o naszym tegorocznym pośpiechu, podsumować miniony rok i przypomnieć sobie, co się wydarzyło. Zastanówmy się jeszcze raz, co wygraliśmy, co, a tym bardziej kogo lub kogo przegraliśmy.
Wielu z nas wyjechało również w tym roku. Są też tacy, których niezwykła indywidualność wciąż trwa, których nieobecność może ujawnić się dopiero nieco później. Oto kilka linijek jednego z nich:
Marcell Jankovics: Śnieg
Stał się leniwy.
Łom. Wszedł w proch, Jakby niósł go krzak w koronie,
Jakby łodyżka róży oddychała,
Jakby niósł go buntowniczy oset.
Teraz koc trzepocze,
Gdzie zerwałeś śpiewający goździk,
Albo zasadziłeś sto drewnianych krzyży,
Zasiałeś ziarno w starodawnej grudzie,
Albo armata grzmiała przez las...
...A za oknem równie pada śnieg...
Malarz mówi: Ładne refleksy!
Rolnik mówi: Dobre do siewu!
Mój syn rozwesela: Dobry na sankach!
Tylko ja wzdycham: Och, przepraszam!
Zamknąć się! zamknij się i nie mów nic złego!
Jak płatki spadają, spadają,
I wygładzają się w zasłonę zapomnienia,
Każda godzina tak spada na moją duszę,
Zamrożone wspomnienia do zamrożenia...
A na zewnątrz równie pada śnieg...
Przeszłość jest łagodna, ale buntuje się zapytana,
Choć wczoraj był długi wiek...
Ja jako dusza powracająca do domu
Zawsze ją tam widzę obok dnia dzisiejszego,
A to, co odeszło, to to, co piękne, to, co dobre...
I choć piję jeszcze wczorajsze wino,
Ach, wszystko jakby się oddala,
I choć moja dusza czasem płonie jak świeca,
to ja jestem z dawnego świata...
A na zewnątrz równie pada śnieg...
(Zdjęcie na okładce: zdjęcie: Gábor Tóth/Vasarnap.hu)
|
