Zoltán Osztie: Prześladowania chrześcijan na Węgrzech 2.

Praca Komisji Sprawiedliwości Cywilnej, założonej przez CÖF-CÖKA, zasadniczo polega na przedstawianiu zbrodni popełnionych w okresie komunizmu, które nie zostały jeszcze zbadane i tym samym pozostały bez konsekwencji. Najmniej zbadanym obszarem jest kampania wymierzona w chrześcijańskich księży, zakonnice, a nawet zwykłych wierzących. Komuniści dobrze wiedzieli, że wspólnota ludzi religijnych była najbardziej niebezpieczna dla ich antyludzkiej utopii, więc zrozumiałe jest, że zastraszanie, a nawet fizyczne znęcanie się „wpasowywało się” w ich działanie przeciwko klerykalnej reakcji. Analiza Zoltána Osztie ujawnia te zbrodnie.

Oczywiście musimy jasno widzieć sytuację. Rákosi, a następnie János Kádár – Hitlerowi , godni uczniowie swego mistrza Stalina – wydali rozkazy likwidacji grup społecznych i jednostek uznanych za wrogów bez litości. Mátyás Rákosi w swoim wystąpieniu w Departamencie Informacji Międzynarodowej KC KPZR w Moskwie w szczególny sposób odniósł się do Kościoła katolickiego: „ Jest to ogromna organizacja. Z tym przede wszystkim walczymy…, nie boimy się ich”. I zgodnie z tym, 10 czerwca 1958 r. János Kádár wydał kierownictwu partyjnemu MSZMP następującą instrukcję: „Należy zrozumieć, że z klerykalizmem walczymy ogniem, żelazem, wyrzutniami kul i więzieniami, bo nie mieć rządy duchowne, czyli kapłańskie, ale rządy robotniczo-chłopskie. Zresztą znają to już z doświadczenia. Trzeba jednak stworzyć jasny pogląd opinii publicznej (...). Być może trzeba będzie walczyć z klerykalizmem przez kolejne 5 lat, a z religijnym światopoglądem przez kolejne dwa pokolenia”.

Oto kilka konkretnych liczb: liczba księży aresztowanych od 1948 roku przekroczyła pięćset. W 1949 r. wszczęto postępowanie karne wobec kolejnych 182 księży, w 1950 r. postępowanie toczyło się wobec 170 osób. Etapy prześladowań są wyraźnie widoczne na naszych oczach: najpierw zerwanie kapłaństwa przez likwidację i próby koncepcyjne. Procedury te miały swoje techniki: zastraszanie, przemoc, tortury, fałszywe oskarżenia i świadków, „znalezienie” – a właściwie przemycenie – „dowodów” antyestablishmentowego spisku, całkowite zaniedbanie legalności, a następnie kara śmierci lub więzienia, inwigilacja i zawieszenie operacji. Za pomocą prób koncepcyjnych wyeliminowali wiele osób, które sklasyfikowali jako elementy niepożądane. Potem nastąpiła kasata zakonów, deportacja 11 000 mnichów i wyrzucenie ich na ulice. Zadali w ten sposób cios opiece nad pacjentem i szpitalem, systemowi opieki społecznej, edukacji młodzieży i życiu kulturalnemu. Zamykanie szkół kościelnych utrudniało pracę pedagogiczną wspierającą rozwój osobowości młodzieży (m.in. aresztowania przywódców duchowych i ich uczniów). Zakaz zrzeszania się wyeliminował wpływ kościoła na społeczeństwo. Liczbę wierzących, którzy zostali pozbawieni swoich wspólnot, można szacować na miliony. Wszystko to zostało wzmocnione atakami na rodziny poprzez eksmisje i zastraszanie młodych ludzi. Wśród procesów koncepcyjnych słynny i wzorowy jest „proces Mindszenty i Grősz”. Szczególny wgląd, wraz z bogatą historią chronologiczną, otrzymujemy Józsefa Mindszenty .

„Kasata zakonów dotknęła około 11 000 członków ze 187 zakonów męskich i 456 żeńskich – (…) w wagonach jadących na Syberię. Znaczna liczba mnichów i mniszek została pozostawiona bez opieki, pensji lub emerytury, została bezdomna, a innych wysłano do obozów internowania. Najbardziej ponura była sytuacja chorych, starszych mnichów wymagających opieki. 30 sierpnia 1950 roku węgierskie Katolickie Kolegium Biskupów pod wpływem przymusu podpisało umowę o rozwiązaniu. Dom rozpoczął działalność w Jászberény 8 listopada 1950 r., kiedy dużą ciężarówką przywieziono pierwsze 54 pielęgniarki, a pod koniec roku liczba ta wzrosła do 120. W ciągu ostatnich siedmiu dekad w sumie 1027 sióstr z 27 zakonów spędziło tu ostatnią część swojego życia. Pozbawieni noszenia świętych strojów do 1989 roku stali się towarzyszami upokorzonego i wyszydzonego Jezusa (ubranie religijne mogli otrzymać dopiero w trumnie). Deportacja, upokorzenie i przymusowe życie upodobniły ich do cierpiącego Chrystusa”.

Na cmentarzu w Jászberény 708 grobów czcigodnych sióstr jest oznaczonych identycznymi krzyżami nagrobnymi, wzruszający widok! A aureola korony cierniowej wisi wymownie na cmentarnym krzyżu na cmentarzu zamiast korpusu.

Kardynał József Mindszenty, arcybiskup Ostrzyhomia, jest ikoną dziesięcioleci komunistycznych i bolszewickich prześladowań. Wiele możemy się dowiedzieć z jego wspomnień, które są relacją świadka strasznych tortur, które on i jego towarzysze musieli znosić na Andrássy út 60. „Jest godzina 11 w nocy. Znowu zabierają mnie na przesłuchanie tej czwartej nocy, po 72 godzinach bez snu i ciągle powtarzających się pobiciach... Podpułkownik Décsi (oficer przesłuchujący) znów się do mnie skarży: - Już kilka razy ostrzegałem, że nie nie wyznaj tego, czego chcesz i co powiesz, nie zostanie nagrane, ale to, czego chcemy”. „Décsi oddaje mnie oprawcy dwa lub trzy razy w ciągu nocy, który zrywa się, zabiera mnie do celi, rozbiera, klepie i pada na mnie deszcz pożądliwego piękna. Złamano mnie fizycznie jeszcze inną okrutną metodą: nie dają mi spać. Podczas gdy Bíboros był torturowany, minister spraw wewnętrznych János Kádár wydrukował w gazetach, że Mindszenty złamał się pod ciężarem dowodów i przyznał się do zbrodni konspiracji, szpiegostwa i handlu walutami”.

Cel, metoda i przyczyny są takie same dla wszystkich systemów totalitarnych. Celem jest zbudowanie nowego porządku świata, zdobycie bezwarunkowej władzy, jego narzędziem jest terror, a jego przyczynami bezbożność i bałwochwalstwo, o ile władza czyni siebie bogiem, czyli prawem, punktem odniesienia dla wszystkich. Stąd bierze się jego antyludzkość, nienawiść do wszystkich, którzy stoją mu na drodze. Musimy opierać się na dowodach historycznych, ale w tym celu musimy być poinformowani.

Świadomości i członkom społeczeństwa często brakuje prawdziwej wiedzy o tym, co się dzieje. W ostatnich dziesięcioleciach, jeśli kolejne pokolenia rodziny nie otrzymywały wiedzy, ideologicznie zniekształcona edukacja historyczna odbierała możliwość prawidłowego przyswajania wiedzy. W rezultacie nie ma już możliwości rozpoznawania połączeń. W końcu jest to również niezbędne do wydawania sądów na temat bieżących wydarzeń.

Społeczności węgierskie na terenach zagranicznych stały się podwójnie ofiarami, ponieważ powodem ich prześladowań była nie tylko ich tożsamość chrześcijańska, ale także węgierskość. jak przypadek kard . János Hám i János Scheffler z Szatmár, Szilárd Bogdánffy z Nagyvárad, biskup greckokatolicki Tódor Romzsa Ottokár Prohászka to wszyscy nasi wielcy spoza obecnych granic, których musimy znać i od których pozycji możemy się uczyć i stać się silniejszym.

Również w ich przypadku musimy dostrzec realizm naszych przesłanek: partie i ideologie narodowosocjalistyczna, bolszewicka i lewicowo-liberalna socjalistyczna spowodowały i nadal powodują nieobliczalne cierpienia i rozlew krwi. Konkretne tego przypadki są udokumentowane – między innymi – Károly Hetényi Vargi . Jego trzy książki: Ci, którzy byli prześladowani za prawdę. Kapłańskie losy w cieniu swastyki i swastyki; Mnisi w cieniu swastyki i czerwonej gwiazdy I. i II., wzruszający dokument, duchowy pomnik dla najznakomitszego z wyznawców i męczenników Kościoła przenikniętego Duchem Świętym. Dali swoją miłość do Jezusa, wiarę w Boga, gorliwość apostolską, ciało i duszę.Na podstawie pracy badawczej autora można rozpoznać, kogo i ilu przynajmniej pośmiertnie zrehabilitować, a nawet uhonorować. Dopóki tego nie zrobimy, inteligencja (przede wszystkim inteligencja chrześcijańska) nie spełniła swojego obowiązku, nie ujawniła całej prawdy. jednak konieczne, bo zgodnie z porządkiem rzeczy należy wyjaśnić przeszłość, aw efekcie ujawnić antyludzkie ataki dzisiejszych sił politycznych i społecznych.

Oczywiste jest, że w ramach tego opracowania można wymienić tylko wybrane przykłady. Temat ma teraz poważną, wymagającą i wszechstronną literaturę. Jednym z tak dobrze udokumentowanych tomów jest Ferenca Tomki : Przeznaczeni na śmierć, ale żyjemy, w której szczegółowo omówiono prześladowania Kościoła w latach 1945-1990 oraz kwestię agentów. Poważną bibliografię można znaleźć na końcu tej pracy. W orientacji może nam pomóc mnich pijar skazany na 19 lat więzienia: Ödöna Lénárda zatytułowana „Siła w słabości”. Już z przedmowy wybrzmiewa bolesna skarga, że ​​mało znana jest liczba naszych wzorców do naśladowania, których niezasłużenie uciszyli, nie cenimy sobie ich szacunku, więc nie stają się zasobem dzięki swemu świadectwu, pozycji i lojalności.

Historia jest nauczycielką życia. Jeśli oni potrzebowali nadprzyrodzonej, duchowej pomocy, my też nie możemy się bez niej obejść. W naszym zmanipulowanym społeczeństwie, borykającym się z wieloma problemami, które w słusznej obronie przed zalewem informacji ignoruje głównie minione wydarzenia historyczne, naszym obowiązkiem jest walka z ignorancją. Zgłębiać doświadczenia tych, którzy doświadczyli zdrowia, nerwów i ludzkiej nędzy całkowitej bezbronności i upokorzenia, ale którzy stali się oszlifowanymi diamentami w cierpiących, szczęśliwych ludziach. Jako wybrane przykłady przytoczmy kilka nazwisk lepiej znanych w kręgach chrześcijańskich: „ Pius Halász, Lajos Werner, Endrédy Vendel, István Tabódy, Imre Mócsy, Pál Bolváry, Ferenc Hahót i inni jezuita, cysters, Paulin, Regnum i innych mnichów i księży świeckich, a także znakomitą linię braci świeckich”.

Dlatego tak ważna jest praca Komisji Sprawiedliwości Obywatelskiej, której celem jest dawanie przykładu tym, których życie dowiodło nieludzkości dyktatur i prawdy o tych, którzy im się sprzeciwiają i protestują przeciwko ich istnieniu. Samo ich istnienie jest krzykiem, wezwaniem: istnieje inna możliwość, która służy szczęśliwemu życiu godnemu człowieka. Źródłem ich kochającej człowieka dobroci jest Jezus Chrystus. Z drugiej strony zdrowy rozsądek i przyzwoitość wymagają od nas przynajmniej wymierzania im sprawiedliwości po fakcie, ujawniania faktów i tym samym kierowania uwagi współczesnego człowieka na niebezpieczeństwa, ale uczynienia z pozytywnych przypadków dobrych rozwiązań źródła nadziei: pośród wszelkiej nieludzkości dobro, cnota , ostatecznie miłość.

Wreszcie, oto studium przypadku zaczerpnięte z wewnętrznej pracy magisterskiej na temat Męczenników Zakonu Dam Angielskich. Ten materiał jest interesujący, ponieważ społeczność podaje w niej osobiste relacje, spisane i zebrane przez siebie, o podobnych porwaniach wielu jej członków. Wspomniany zakon monastyczny (choć wspólnota Congregatio Jesu uważa się z nim za prawnie ciągłą) nie istnieje dziś ani z nazwy, ani z pierwotnego charyzmatu Marii Ward W ten sposób prześladowania złamały porządek nauczania, który pierwotnie rozpowszechnił się na całym świecie, w taki sposób, że nie może on już stać na nogach. Wspólnota Congregatio Jesu zrezygnowała ze swoich szkół, połączyła swoje prowincje i nie można mówić o przyszłej podaży. Ten tragiczny stan był nie tylko skutkiem prześladowań poprzedniego stulecia, ale także dzisiejszą liberalną dyktaturą.

Niemniej jednak Bóg przez swoją opatrzność troszczy się o przyszłość. W Kościele wspiera ruchy duchowe i wzmacnia wspólnoty, w których kwitnie wiara, nadzieja chrześcijańska, odpowiedzialność za siebie nawzajem i czynna miłość. Pomimo wszelkich prześladowań, a nawet oczyszczona i wzmocniona przez nie, dobra nowina pozostanie w słowach i czynach aż do końca czasów.

W kolejnej części przedstawiamy losy tych, którzy wciąż czekają na swoją rehabilitację poprzez losy konkretnych jednostek. Nie ma ich już wśród żywych. Uznanie ich stanowiska jest więc możliwe dopiero pośmiertnie. To naturalne, że należny im szacunek i sprawiedliwość nie są ważne dla nich, ale dla nas. Z taką pokorą towarzyszymy ich historii!

(ciąg dalszy nastąpi)

Autor: Zoltán Osztie

(Zdjęcie na okładce: magyarkurir.hu/Attila Fábián)