Istnieje wiele typów komórek. Najstraszniejszym z nich jest ograniczenie psychiczne. Są tego co najmniej dwa rodzaje: w jednym mieszkają opłacani mieszkańcy, aw drugim bamby, które właśnie wpadły w pułapkę.
Lato wypiło dużo wody z Dunaju, a żwirowy pas dochodzący do brzegu jest szeroki i zakurzony, gdzie topole, jawory i jawory już opiekują się promenadą. Wszędzie leżą pnie wysuszonych drzew, woda ledwie dotyka betonowych podestów przystani na łodzie. Kaczki eksplodują całym rojem w poszukiwaniu upragnionego kęsa i huśtają się z frustracji na cichych falach, jeśli nie udało im się zdobyć dobrego kęsa. Łódź ledwo się porusza, kilka motorówek ciągnie ją w kierunku wyspy Szentendrei. Wydaje się, że wszyscy kajakarze płyną teraz z prądem na południe. Dzieci czują, że potrafią dzielnie wejść do wody - rozmawiają z falami - ale na szczęście są ostrożne. Kawiarnia Duna ostrzega z uśmiechem: Uwaga! Mam jeszcze siły, złapię cię i nawet nad Morzem Czarnym nie zatrzymamy się! Morze Czarne i Schwarzwald pobudzają ich wyobraźnię i być może w tym momencie nie mieliby nic przeciwko wjechaniu na grzbiecie fali do morza!
Na pytanie, co sprawia, że morze jest czarne, waham się tylko. Byłem tam, to nie było czarne. Ale mówią, że to tak z kosmosu. Nie sądzę. Z pewnością nie było tak błękitne jak greckie morza. Może jakieś mineralne kolory to tak, a właściwie - jak to mówią - w starożytności niebo też było naznaczone kolorami, a kolorem północy była czerń. Południe jest czerwone, wschód żółte, zachód biały. Ale to już brzmi jak rasizm, nie mówiąc już o tym, że na Morzu Czarnym, Snake Island, Półwyspie Krymskim i zaminowanych portach znajduje się rosyjska flota. Jednak prawda może być tylko taka, że głęboko w morzu śpi wielki czarny smok, który też ma skrzydła, dlatego lepiej go nie budzić. Wydaje się, że dzisiejsi politycy już tego nie wiedzą.
Na szczęście nad mostem kolejowym widzimy pasiastą kulę sterowca wznoszącą się w Városliget. Oczywiście to tylko taki "punkt widokowy", wejście na szczyt zajmuje pięć minut - trzyma go lina - potem pięć minut w górę i pięć z powrotem. Ale to cud! (Tylko niech nie zabrzmią mi w uszach słowa mrocznego intelektualisty: „sterowiec Orbána”). Jednak po Dunaju płynie szybki statek, wzbijając ekscytujące fale na brzeg. A kiedy ponownie spoglądamy w stronę mostu kolejowego, sterowca - "Balonu" - nigdzie nie widać. Liget zyskuje teraz nowe życie, rozbudowując się na zielonym „placu apelowym”, na szczycie Muzeum Etnograficznego, na zadbanych chodnikach, rewelacyjnych (i bezpiecznych) placach zabaw. „Strażnicy ogrodowi” zostali teraz zamówieni gdzie indziej. Powiedzmy dla mostów. Nie ma znaczenia lokalizacja: ich los i zarobki: łańcuch. Pętla, w którą byli na zawsze spętani.
Czekamy na jeża. Serio, siedzimy w ładnym rzędzie na tarasie. Cisza to nasze hasło. Milczeliśmy przez minutę. Tylko chrupnięcie ciastka wydaje nieprzyzwoity dźwięk podczas chrupania. Moje ptaki zniknęły. Ani sroki, ani zięby - nawet nudne gołębie się nie schowały - tylko świerszcze grają. Gdzie się podziały sowy? Dwie piskliwe sowy w okularach. Wszyscy zniknęli. Mała, chuda dłoń sięga po ciastko. Torba pęka. Rozdzierający uszy śmiech. Ten jeż dzisiaj nie przyjdzie. Krew zamarła mu w żyłach. Dlatego czekaliśmy, ale zrozumieliśmy, że teraz również pozostanie w salach ciszy. Potrzebujesz ciszy, bo ziemia ryczy.
Cisza to trudne doświadczenie. Sen to cisza, samotność, a cierpienie to często cisza. Ale praca i tworzenie także mają ciszę. A także z radości. Istnieje milcząca większość i większość ludzi tęskni za ciszą. Może dlatego, że dzikość jest zbyt bolesna, hałas jest głośny. Prawdą jest, że tak jak cisza może być śmiertelnie miażdżąca, tak hałas może być pulsującym życiem. Trudno jest ustawić równowagę na naszej wyimaginowanej skali. Ale nie tylko dla nas, ale także dla przyrody. Czekamy na deszcz. Nawet ja, która byłam tak daleko od pól uprawnych, chociaż wciąż czuję w każdym calu siebie, że tam należę. Wygląda na to, że dzieci też czekają. Upały i susza męczyły mnie już zbyt długo. Nie, nie chcę bawić się w "przyziemnego" intelektualistę w kąpielówkach przez kilka godzin. Kogoś, kto naśladuje troskę o plony z dużym doświadczeniem. Być może podnosząc łzawiące oczy ku niebu – wspominając o gradzie – ogarnęło go chwilowe przerażenie.
Ciocia opowiada o oblężeniu, nie może o tym zapomnieć. Od oblężenia minęło siedemdziesiąt siedem lat. Była wtedy zima. Ciocia boi się zimy. Nie włączał grzejników od dwudziestu lat. „30 procent pochodzi z rur” — wyjaśnia. Wystarczy. Wiem, że wiele osób tak ma. Ursula von der Leyen zaleca im oszczędzanie. W moich oczach on - swoją niekompetencją, zaniepokojoną próżnością i głupimi gestami - dogonił skostniałe grono najbardziej szkodliwych polityków. Oczywiście, zgodnie z politycznie poprawnym światopoglądem, Néniemu wystarczyłaby cela. Z zimną wodą, może z minimalnym ogrzewaniem. Zimno tam. Różnica między taką celą a kryptą jest niewielka, ale nie bez znaczenia. Niestety, nie jest to już tylko symboliczna próba zniesienia tej różnicy w Europie. Teraz, w tych latach, zostanie rozstrzygnięte, czy pozostanie życie godne człowieka, czy też nadejdzie świat komórek, era komórek. Już teraz bardzo trudno jest wydostać się z komórki. I to naprawdę wstyd dla Europy, że zarówno symbolicznie, jak iw rzeczywistości idziemy w stronę krypty. Walka jest wielka, niemal nadludzka, aby zapobiec stworzeniu świata komórek, a następnie zapadnięciu się w głębiny Atlantydy. Dlatego musimy stanąć po stronie życia i doradzać – swobodnie i ładnie – tym, którzy chcą nas wepchnąć do celi.
Istnieje wiele typów komórek. Najstraszniejszym z nich jest ograniczenie psychiczne. Są tego co najmniej dwa rodzaje: w jednym mieszkają opłacani mieszkańcy, aw drugim bamby, które właśnie wpadły w pułapkę. Te pierwsze to dość małe komórki. Ludzie, którzy tu mieszkają, tak bardzo odwrócili się od wspólnoty ludzkiego losu – która dla nas jest także wspólnotą węgierskiego losu – że ich życie jest nudną walką. Płacą, to pewne. Wszędzie tkają diabelskie pajęczyny, ale kiedy trzeba, brzęczą i piją krew. Nie mogą już opuścić celi. Kilku ucieknie, ale już pokryli się śliskimi substancjami. Ich głosy są lepkie, klawisze śliskie, saksofony ociekają wodą, ich pisanie jest zamyślone, ich pędzle jęczą. Światło już nie świeci im w oczy. Są już straceni. Możemy ufać, że bamby – w Europie, Ameryce Północnej, a nawet w Japonii – zostaną w końcu uwolnione z niewoli. Z pułapek. W końcu pasjonowali się kiedyś wolnością. Szukali miłości życia. Oczyszczają się — być może przy pomocy wielkiego ognia — i przestają się ukrywać. Możemy nawet nie zdawać sobie sprawy, jak bliski jest ten moment. Już prawie tutaj, na wyciągnięcie ręki.
Na plaży jest muzyka na żywo. Jego dźwięki - jak umiejętnie rzucane płaskie kamienie na wody Dunaju - wznoszą się ku drobnym obłokom. Wydaje się, że wszyscy dobrze się bawią. Jednak jakiś niewytłumaczalny niepokój ogarnia „Rzymian”. Słodka letnia gorączka miesza się z niepokojem. Słyszę szepty. Pełen skarg. Pełen niezadowolenia. Pełen wyzwisk i przekleństw. Kasa kasa kasa. Nie ma tu pięknych młodych kochanków. Nie wiem, gdzie mogą być. Czy w ogóle jeszcze istnieją? Gdzie oni idą? Czy oni się boją? „Ten, kto żyje, nie może się ukryć”. Zbierają się maleńkie muszle. Słońce przebija się przez moje powieki. Opuszczam głowę, rysuję samotność w kurzu.
Teraz, kiedy jest tysiąc problemów, ziemia jest spragniona, potem umiera z pragnienia; Słońce jest zabójcą, gorące promienie palą; kiedy mężczyzna znowu oszalał, armaty, rakiety i broń w ręku; kiedy włosy i ciało chłopca i dziewczynki nie rozpadają się, pulsują w miłosnym uścisku, a ciemny świat jest z tego niezwykle dumny; kiedy grożą, straszą i zastraszają zewsząd - no właśnie wtedy trzeba uklęknąć i pomodlić się. Właśnie wtedy należy wyjść na dwór, położyć się na plecach, patrzeć w niebo i dziękować: jak piękny jest świat, jak dobrze jest żyć na tym świecie. Błogosławieństwa i podziękowania. Stwórcy, miłości, przodkom, potomkom, wielu kołyszącym się duchom – dawnym przyjaciołom – a potem naszym ocalałym bohaterom, poetom. Dla lekarzy. Słyszę oddech moich wnuków. Szepczą: Życie! Chcę ciebie. On też przesyła mi wiadomość, a ja – nawet w cieniu – słyszę dobrą nowinę i przekazuję ją dalej.
Zdjęcie: ze zbiorów Károly'ego Szerencsésa
