Edward Luttwak, światowej sławy strateg wojskowy, zauważa, że XVIII-wieczne wojny toczone przez rywalizujących ze sobą europejskich władców, którzy wszyscy potrafili porozumiewać się po francusku, były zazdrośnie podziwiane w krwawym XX wieku.
„Umożliwili kontynuację handlu, a nawet turystyki – co było całkowicie niewyobrażalne nawet w czasach Napoleona, nie mówiąc już o dwóch wojnach światowych. Wojny te nie zakończyły się całkowitym wyczerpaniem upadających imperiów, jak w 1918 r., ani piekielnym zniszczeniem, jak w 1945 r.,
ale z grzecznie wynegocjowanymi umowami dyplomatycznymi między stronami karcianymi i balami”
– zwraca uwagę autor UnHerd.
Na przykład traktat paryski z 1763 r., który zakończył wojnę siedmioletnią i Amerykę Francuską, nie został sporządzony przez zwycięskiego premiera Wielkiej Brytanii, Johna Stuarta, hrabiego Bute. Ale jego bardzo dobry przyjaciel, francuski minister spraw zagranicznych, Étienne-François de Stainville, Duc de Choiseul. To on rozwiązał potrójną zagadkę pozostawioną przez francuską klęskę: zapłacił Hiszpanii Luizjaną, Wielkiej Brytanii Kanadą i odzyskał lukratywne wyspy cukru dla Francji, która nadal je posiada.
I zamiast zwycięzców oskarżających przegranych o nieuleczalną wojowniczość, jak to zrobił Wersal z Niemcami, albo wtykać ich indywidualnie w szeregi jako zbrodniarzy wojennych, jak pod koniec wojen XX wieku,
zwycięzcy XVIII wieku woleli pocieszać przegranych „następnym razem powodzenia”.
Luttwak zauważa, że w stuleciu, w którym co roku między 1700 a 1800 rokiem toczyła się wojna, kiedy jedna wojna się skończyła, druga musiała się rozpocząć lub przynajmniej trwać, pozwalając na szybkie wystąpienie „następnej”.
„Ani Putin, ani Zełenski nie mówią po francusku, ale żaden z nich nie potrzebuje go do rozmowy w swoim ojczystym języku rosyjskim.
Nawet jeśli tak naprawdę nie rozmawiają (Putin powiedział skromnie, że nie można oczekiwać, że będzie rozmawiał z narkomanami i neonazistami w Kijowie), ich urzędnicy z pewnością mogą i często to robią”.
dodaje Luttwak.
Sankcje w Rosji mogły ograniczyć łatwy dostęp do importowanych towarów luksusowych w lokalnych franczyzach, ale nadal są one dostępne w Turcji za niewielką opłatą. Sankcje mają wpływ wszędzie, ponieważ Rosja stała się bardziej międzynarodowa, niż ktokolwiek myślał.
Luttwak dodaje jednak, że w przeciwieństwie do Chin, które muszą wybierać między walką a jedzeniem białka – około 90% chińskiego kurczaka, wieprzowiny i wołowiny pochodzi z importowanych zbóż – Rosja produkuje wszystkie swoje podstawowe produkty spożywcze i dlatego może walczyć w nieskończoność i jeść. Nie importuje też energii, tak jak powinny to robić Chiny.
Według autora, dlatego rosyjska propaganda od początku twierdziła, że sankcje nie mogą zatrzymać wojny. Uważa jednak, że odegrały one dużą rolę w tym, że członkowie rosyjskiej elity dziesiątkami tysięcy uciekali z kraju, uszczuplając tym samym kapitał ludzki największego europejskiego narodu – dokładnie tak samo, jak bolszewicy i wojna domowa spowodowała to sto lat temu, a otwarcie granic pokolenie temu.
„Mimo to sankcje mogą również spowodować problemy na Zachodzie, jeśli zima stanie się wyjątkowo mroźna.
Jest to temat, na który Niemcy, które tak entuzjastycznie oklaskiwały Angelę Merkel za zamykanie elektrowni jądrowych i faworyzowanie rosyjskiego gazu rurociągowego zamiast gazu skroplonego z Ameryki i Kataru, dziwnie milczą”.
dodaje Luttwak.
Jeśli chodzi o turystykę, po serii ograniczeń dla rosyjskich gości, w sierpniu europejska straż graniczna i przybrzeżna Frontex ogłosiła, że od początku wojny do Unii Europejskiej legalnie wjechało 998 085 obywateli Rosji przez lądowe przejścia graniczne, a więcej samolotem Przez lotniska w Stambule, Budapeszcie i Azji Środkowej. Inni Rosjanie kontynuują wakacje na Malediwach i Seszelach z międzylądowaniem w Dubaju.
„Wszystko to oparte na osiemnastowiecznej zasadzie, że wojna nie powinna uniemożliwiać dżentelmenom lądowania na wodzie, aw tym przypadku nurkowania w niej”
– zauważa autor, dodając, że ta wojna nie skończy się z powodu rosyjskich cierpień.
Jak więc może zakończyć się wojna?
Heraklit z Efezu pisał, że „wojna jest ojcem wszystkiego” – nawet pokoju, ponieważ wyczerpuje zasoby materialne i siły życiowe potrzebne do dalszej walki.
„To prowadzi nas do zaakceptowania gorszych wyników – a nawet kapitulacji – ponieważ koszty lepszych wyników wciąż rosną”
podkreśla Luttwak.
Istnieje inny rodzaj zakończenia wojny – taki, którego uczy się niewinnych uczniów na lekcjach „rozwiązywania konfliktów”, taki, który zyskuje międzynarodowy aplauz i Pokojową Nagrodę Nobla: wtedy zakończenie wojny nie odbywa się przez totalną walkę, ale przez strony trzecie. można osiągnąć poprzez życzliwą interwencję. Zdaniem Luttwaka nie doprowadzi to jednak nigdy do trwałego pokoju, a jedynie do zamrożonych konfliktów, jak w przypadku Bośni i Hercegowiny, gdzie możliwość wznowienia wojny jest wiecznym zagrożeniem.
„W czasach samego Heraklita wojna była ojcem pokoju, głównie dlatego, że zabijała młodych wojowników i tym samym zmuszała ich do łagodzenia konfliktów, aż następne pokolenie weszło w erę wojny”
– pisze autor, zwracając uwagę na fakt, że w czasie II wojny światowej Niemcom wyraźnie zabrakło mężczyzn pod koniec, gdy w wojskach obrony przeciwlotniczej służyli 16-latkowie, a Volkssturm zaciągał mężczyzn do lat z 60.
Jeśli chodzi o Armię Czerwoną, straciła miliony w klęskach i masowych odwrotach zarówno w 1941, jak i 1942 roku, a ostatecznie straciła jeszcze więcej ludzi w ofensywach.
Według Luttwaka obecnie nie ma wzmianki o ofiarach wojennych na taką skalę na Ukrainie. Mimo spadku liczby ludności Ukraińców wkraczających w wiek wojskowy każdego roku jest co najmniej 235 tys., czyli 20 tys. miesięcznie. Liczba strat Ukraińców, zarówno zabitych, jak i kalekich, nie przekraczała 5 tysięcy miesięcznie. Jeśli chodzi o Rosję, każdego miesiąca ponad 100 000 Rosjan osiąga wiek poborowy, podczas gdy średnia miesięczna dla poległych i niepełnosprawnych wynosi poniżej 7 000.
24 lutego Putin próbował rozpocząć wojnę ultranowoczesnym, szybkim, paraliżującym zamachem stanu, opartym na zasadach „wojny hybrydowej”. Więc spodziewając się zdobycia Kijowa w jeden dzień i całej Ukrainy w trzy lub cztery dni (taka była również prognoza CIA), Putin musiał zdać sobie sprawę, że siły rosyjskie nie są w stanie tego zrobić.
„Skoro Putin nie zatrzymał się wtedy, nie może też przestać teraz”
Pisze Luttwak, dodając, że „możemy zmierzać do kolejnej siedmioletniej wojny”.
Siedem miesięcy po rozpoczęciu wojny Putin ostatecznie zmobilizował rezerwy. Wojna jest tylko wielkim nauczycielem tych, którzy w niej walczą, a nowe wojska rosyjskie – być może wkrótce na Ukrainie pojawi się 200 tys. z 300 tys. poborowych – muszą dogonić Ukraińców, którzy przez cały rok „uczyli się wojny”. Dlatego Putin będzie musiał wkrótce wysłać więcej wojsk, ryzykując wzrost oporu ze strony rosyjskiego narodu w kraju.
„Ale jeśli Putin będzie się upierał, będziemy musieli prowadzić wojnę w prawdziwie XVIII-wieczny sposób: z możliwie największym wsparciem finansowym dla wojny na Ukrainie,
ale niekoniecznie ze wszystkimi możliwymi sankcjami, aby trzymać niektóre w rezerwie, aby powstrzymać rosyjski [nuklearny] odwet”
zauważa Luttwak.
– I tak, byłoby miło znaleźć innego Étienne-François de Stainville, księcia de Choiseul, który z wdziękiem wyprowadziłby nas z tej wojny.
Bo nadzieja na upadek Putina nie jest strategią”
Luttwak kończy swój artykuł.
Wyróżniony obraz: EPA
