Sprawa Ildikó Lendvai z obłożnie chorym

Ildiko Lendvai ma swoje zdanie, nigdy nie odważył się go publicznie przedstawić, jego publicystyki są regularnie czytane na łamach Népszavy, Mandiner też je recenzuje, czemu by nie? celem pierwszego jest nękanie czytelników opozycji, a drugiego nękanie obozu prorządowego. Co więcej, notatki pani Lendvai, pozbawione jakichkolwiek podstaw moralnych, ale nacechowane demagogią, naprawdę się do tego nadają.

W zeszłym tygodniu w swoim artykule zatytułowanym „Kraj się kładzie” przeanalizował nowelizację prawa socjalnego – ustawy uroczo nazywanej w kręgach opozycji „Lex Megdöglesz”, w artykule, który przebłysnął klinicznymi objawami amnezji, z tak skandalicznymi twierdzeniami, jak: „w państwowych i miejskich domach opieki lista oczekujących przesuwa się do przodu tylko na podstawie okrutnego wyginięcia”. Z tego co wiem, miejsca zwalniane są także w placówkach prywatnych na zasadzie „okrutnego wymierania”, po czym trudno sobie wyobrazić funkcjonowanie w jakiejkolwiek innej placówce o stałej pojemności. Ale po co zawracać sobie głowę takimi drobiazgami, kiedy można umieścić tak wspaniałe wyjaśnienia na papierze, jak

 „Jeśli biedniejszy pacjent nie może zaakceptować opłaty, może iść do domu. Pytanie brzmi, czy jego życie jest najważniejsze, czy jego rodziny. Nowoczesne Taygetos, ale nie dla niemowląt, ale dla starych ludzi. Ale ponieważ cały kraj jest w swego rodzaju uśpieniu narodowym. To jest prawdziwy oddział przewlekły: od wielu lat jesteśmy kierowani na NER. Nie może poprawić naszej kondycji i najwyraźniej nie ma takich ambicji”.

Cóż, wystarczy, bo czytając Ildiko Lendvai, niemal wzywa się do eutanazji – jeszcze do tego wrócimy – czując, że bezprecedensowa społeczna wrażliwość na Węgrzech za rządów MSZP stała się teraz mgłą, rozwianą przez złowrogi Fidesz. Również.

 „Zapewnienie warunków opieki społecznej – obok odpowiedzialności jednostek za siebie i swoje rodziny, a także za członków społeczności lokalnych – jest obowiązkiem centralnych organów państwa i samorządów terytorialnych”

– jest obecnie zapisane w akapicie drugim ustawy o administracji socjalnej i świadczeniach socjalnych. Rząd miałby to zmienić wspólnym projektem wicepremiera Zsolta Semjéna i ministra spraw wewnętrznych Sándora Pintéra, który stanowi, że

1. Ponosisz główną odpowiedzialność za zabezpieczenie społeczne danej osoby.
2. Jeżeli dana osoba nie jest w stanie zapewnić sobie zabezpieczenia społecznego bez własnej winy, obowiązkiem najbliższych krewnych jest udzielenie jej pomocy proporcjonalnie do jej środków finansowych i osobistych możliwości.
3. Jeżeli jednostka i jej krewni nie mogą zapewnić środków do życia, gmina miejsca jej zamieszkania ma obowiązek opieki.
4. Organizacje charytatywne, które otrzymują wsparcie państwa, mają za zadanie znaleźć osoby nieobjęte ubezpieczeniem społecznym i pomóc im najlepiej, jak potrafią.
5. Jeżeli zabezpieczenie społeczne jednostki nie może zostać utworzone wbrew przepisom ust. 4, obowiązkiem państwa jest jego zapewnienie.

W uzasadnieniu podkreślono, że wykaz wskazuje również kolejność sprawowania opieki, wskazując, że opieka państwa nad osobami potrzebującymi ma charakter subsydiarny.

W języku węgierskim prawo uczyniłoby „oficjalnym” pogląd, który towarzyszy nam od czasów starożytnych i jest tak stary jak ludzkość, że najbliższym i najpewniejszym zasobem i źródłem pomocy jest on sam i inni ludzie. Są wśród nich ci, którzy są mu najbliżsi: rodzina, przyjaciele, małe wspólnoty. A wzajemność pojawia się zawsze na dłuższą metę, podobnie jak uniwersalność: tak funkcjonowało każde znane społeczeństwo i społeczność ludzka na kuli ziemskiej.

Według eksperta ds. Romów, Istvána Forgácsa , który bada opiekę społeczną w świetle Cyganów, nowy ton jest zarówno ograniczeniem, jak i szansą.

„Przymus wynika z tego, że – poza światopoglądowymi i ideologicznymi debatami – państwo musi naprawdę kalkulować, co i ile wydać. W obecnych warunkach można bezpiecznie obstawać przy podejściu, że jeśli nie chce się w przyszłym roku zmniejszać zasiłków rodzinnych, wyda się mniej na sektor socjalny, który jest uważany za klasyczny, starając się przy tym zapewnić zasoby i nowych aktorów pojawiają się tam, które w odmiennej strukturze i starają się pomagać w sposób odpowiedzialny”.

Jesteśmy też we właściwym miejscu, ponieważ kamieniem węgielnym sprawy są koszty i nastawienie, które są ze sobą silnie skorelowane: nastawienie decyduje o tym, kto na co wydaje, a kto nie, czy to na jednostkę, rodzinę, wspólnotę, państwo, lub nawet na poziomie UE. Ponownie zacytuję, tym razem profesora Andrása Gerő , który znany jest z klasycznych liberalnych poglądów:

„Widzimy, że Fidesz prowadzi eklektyczny rząd: jego polityka kulturalna jest wyraźnie prawicowa, a polityka społeczna jest wyraźnie lewicowa. Fidesz prowadzi zdumiewające działania lewicowe, od limitów stóp procentowych, przez oficjalne ceny i obniżki użyteczności, po zwroty podatków. Pod wieloma względami obecny rząd jest najbardziej lewicowym rządem okresu po zmianie ustroju”.

W polityce społecznej rządu burżuazyjnego działania kojarzone są również z podejściem lewicowym, a efekty są namacalne, nawet jeśli pani Lendvai woli te wyniki ignorować i zapomina o zniszczeniu własnej partii z te same preferencje. Pamiątka, którą można przeczytać poniżej, w ramce, może nawet pomóc w upamiętnieniu go, członka-założyciela Węgierskiej Partii Socjalistycznej, gdyż od 1994 r. aw latach 2002-2009 lider frakcji MSZP, następnie jej prezes do lat 2009-2010. Zanim to nastąpi... zostawmy to. Teraz nie czas na angażowanie się w głupie przygody.

W każdym razie Ildikó Lendvai był w środku, to jest bezdyskusyjne, więc być może możemy przypomnieć sobie jedno z kultowych wydarzeń roku 2007, wrażliwe społecznie zamknięcie OPNI, które prof. dr Zoltán Rihmer wspomina w następujący sposób :

„W tym samym czasie, gdy Lipótmező zostało zamknięte, liczba łóżek psychiatrycznych została zmniejszona o prawie 25 procent w całym kraju, ale opieka ambulatoryjna nie uległa drastycznej poprawie, a jej finansowanie zostało nawet zmniejszone o 50 procent. Rejon przyjęć zamkniętego instytutu (ok. 800 tys. mieszkańców) został rozdzielony między pozostałe oddziały psychiatryczne działające przy znacznie zmniejszonej liczbie łóżek, gdzie wzrosło przeludnienie i nieoptymalny do tej pory stosunek pacjent-lekarz pogorszył się nawet dalej. Zamknięcie Lipótmező jest więc tylko najbardziej widoczną (mniejszą) częścią „deformacji” zdrowotnej 2007 roku i jest symbolem negatywnego procesu, który się wtedy rozpoczął i dotknął całą krajową opiekę psychiatryczną.

W podejściu rządów socjalistycznych redukcja kosztów pojawiła się jako postęp, jako eufemizm oznaczający fizyczną i psychiczną destrukcję. A jeśli to postęp, to wróćmy do eutanazji jako progresywnego sposobu oczyszczania się z nadmiaru społecznego, bo w modelowych demokracjach eutanazja staje się coraz bardziej „udanym” przedsięwzięciem.

W Kanadzie korzystanie z „pomocy medycznej w umieraniu” (MAID) staje się coraz bardziej „popularne”, państwo kończy życie dziesiątkom tysięcy przepisów złagodzonych do granic absurdu – byłoby to odwrotnością aborcji .

Ale jeśli zagłębimy się w otchłań ludzkich tragedii, to w zdecydowanej większości przypadków przyczyna jest zawsze natury finansowej, a dla państwa zinstytucjonalizowana eutanazja jest procedurą najbardziej opłacalną, naturalnie okrytą płaszczem bezgranicznego człowieczeństwa.

W swoim artykule z zeszłej soboty Declan Leary, redaktor naczelny American Conservative , wymienia z imienia i nazwiska przypadki egzekucji obywateli Kanady z surrealistycznych powodów. Zaczyna się od przypadku 54-letniego Amira Farsouda, który zgodnie z oficjalnym uzasadnieniem został przyjęty do POKOJÓWKI z powodu bólu pleców, ale w rzeczywistości Farsoud boryka się z problemami finansowymi, grozi mu utrata domu i czuje, że skończyły się opcje. Powiedział Toronto's CityNews, że wcale nie chce umierać, ale wolałby wybrać tę drogę, niż skończyć na ulicy.

„Nie da się powiedzieć”, pisze Leary, „ile z dziesiątek tysięcy kanadyjskich ofiar eutanazji zostało namówionych do podjęcia decyzji przez szamanów kultu śmierci lub biurokratów komisji śmierci, a ilu z nich poszło do grobów, a ich historie nigdy nie zostały ujawnione”. upublicznione." Nie ulega wątpliwości, że kardynalną częścią problemu jest kalkulacja budżetu. Utrzymywanie przy życiu osób z chorobami przewlekłymi jest kosztowne, aw systemie opieki zdrowotnej, takim jak kanadyjski, każdą zachętą jest ograniczanie takich kosztów. Ale rozszerzenie zakresu MAID na osoby z chorobami psychicznymi jest jeszcze większą hańbą: od przyszłego roku choroba fizyczna nie będzie wcale konieczna, aby usprawiedliwić eutanazję. Proste samobójstwo staje się usankcjonowaną przez państwo praktyką”.

A potem jeszcze raz zacytujmy błyskotliwą myśl pani Lendvai:

„Jeśli biedniejszy pacjent nie może zaakceptować opłaty, może iść do domu. Pytanie brzmi, czy jego życie jest najważniejsze, czy jego rodziny. Nowoczesne Taygetos, tylko nie dla niemowląt, ale dla starych ludzi.”

Gdybym nie wiedział, kim jest Ildikó Lendvai, mógłbym nawet z tego fragmentu sądzić, że krytykuje Kanadę, Belgię czy inne państwa propagujące kult śmierci. Ale niestety wiem, kim jest, wiem, co zrobił, wiem też, dlaczego pisze to, co pisze. Piha.

***

Wyróżniony obraz: MTI/Attila Kovács