Długo oczekiwane zerwanie z polityką poprzednich rządów jeszcze nie nastąpiło, więc zasadnicze pytanie brzmi, czy nowy włoski premier będzie w stanie w kolejnych wyborach ponownie odwołać się do prawicowych wyborców.
Minęło 100 dni odkąd Giorgia Meloni, na czele centroprawicowej koalicji, wygrała wybory parlamentarne we Włoszech i została premierem. Czas podsumować jego pierwsze działania, sukcesy i porażki, bo jego wybór wzbudził duże nadzieje w obozie konserwatywnym nie tylko w Europie, ale i na świecie.
Niektórzy przeciwnicy Melonita próbowali wystawić go na bezpośredniego spadkobiercę Duce, jednak 100 dni po jego dojściu do władzy można stwierdzić, że polityka włoskiego premiera pozostała niezwykle rozsądna. Pytanie brzmi, czy nie pozostał zbyt mądry?
W swojej komunikacji zawsze starał się podkreślać swoje przekonujące wyniki, dlatego jego popularność jest nieprzerwana:
według danych Ipsos-Włochy, 46 proc. wyborców pozytywnie ocenia działania rządu Meloniego, co oznacza 20-procentowy wzrost w stosunku do 26 proc., które wyniosły go do władzy.
Na dowód amnestii wzmianki o „faszystowskim zagrożeniu” prawie całkowicie zniknęły z włoskiej prasy, a opozycji trudno jest brzmieć wiarygodnie.
Ale jaka była strategia Meloniego, by uciszyć swoich hałaśliwych krytyków?
Po pierwsze, w wielu głównych kwestiach dostosował się do polityki swojego poprzednika, Mario Draghiego, którą nazywa „realizmem”. Budżet przedstawiony przez Meloniego w Brukseli był zgodny z budżetem Draghiego, a Meloni zrezygnował z niektórych projektów, które mogły zirytować europejskie władze, takich jak jego polityka podnoszenia progów płatności gotówkowych.
Ale ten „realizm” oznacza również, że tak naprawdę nie ma wielkiego wyboru: Włochy są jednym z głównych beneficjentów europejskiego planu naprawy gospodarczej, a obiecane 190 miliardów euro pomocy i pożyczek zostanie uwolnione tylko wtedy, gdy reformy są śledzeni.
Przywracając podatek od benzyny na początku 2023 r., Meloni zaryzykował rozgniewanie niektórych swoich wyborców, ale ugiął się przed żądaniami budżetowego „realizmu”.
Stara się umocnić swoją europejską ortodoksję w dziedzinie polityki zagranicznej. Podkreśla, że Włochy nie wahają się w swoim poparciu dla Ukrainy, mimo że koalicyjni sojusznicy Silvio Berlusconi i Matteo Salvini chcą bardziej wyważonego stanowiska wobec Rosji. Ministrowie obrony obu krajów negocjują obecnie wysłanie na Ukrainę wspólnego francusko-włoskiego systemu rakiet ziemia-powietrze Mamba SAMP/T.
W dziedzinie energetyki Meloni wskrzesił, a nawet kontynuował politykę swoich poprzedników, z którą wcześniej walczył, np. kontynuację projektów wydobycia gazu z Adriatyku. Udał się też do Trypolisu, by inwestować w pola gazowe, kontynuując zbliżenie z Libią, które Draghi zainicjował wiosną 2021 r. z byłą kolonią włoską.
Ostatecznie w ciągu ostatnich 100 dni długo oczekiwane zerwanie z polityką poprzednich włoskich rządów nie nastąpiło, co wpłynęło uspokajająco na włoską i międzynarodową opinię publiczną.
„Meloni w 70 procentach poszedł w ślady Draghiego” — wyjaśnił redaktor Claudio Cerasa w Il Foglio. Jednak ta niemal scholastyczna ciągłość z Draghim rodzi pytania w obozie Meloniego, który nadal wzywa do przerwy. Np. Meloni obiecał zastąpić elitę sektora publicznego, ale tak się też nie stało, a stare kadry pozostały na wielu kluczowych stanowiskach włoskiej administracji publicznej – na razie.
Chce osiągnąć rezultaty w kwestii imigracji na szczeblu europejskim, a jego cel ogłoszony w kampanii, jakim jest zero nielegalnej imigracji we Włoszech, nie został jeszcze osiągnięty, choć nie oczekuje się tego w ciągu 100 dni.
Kolejnym decydującym krokiem dla Meloni będą wybory do Parlamentu Europejskiego w 2024 roku. W tej perspektywie dużo energii poświęca próbom zawiązania w Parlamencie Europejskim sojuszu prawicowo-centro-prawicowego, który zjednoczyłby frakcję EPL i ECR.
W kolejnych wyborach zamierza więc dalej grać na prawicy, ale wciąż są tacy, którzy nawoływaliby do bardziej zdecydowanych kroków. Według politologa i historyka Giovanniego Orsiny na przykład Meloni
„żeby zdobyć głosy prawicy, trzeba realizować program prawdziwie prawicowy, czego do tej pory nie robiono”.
Wyróżniony obraz: MTI/EPA/ANSA/Alessandro Di Meo
