Dla mnie Trianon to nie tylko przeszłość. Jak moglibyśmy się od niej odwrócić, skoro każdego dnia musimy mierzyć się z jej konsekwencjami? Napisane przez Istvána Mácsadiego.
My, Węgrzy, którzy utknęli za granicą, znacznie lepiej odczuwamy ból Trianon od czasów II wojny światowej. Po II wojnie światowej tysiące góralskich rodzin zostało pozbawionych praw człowieka. Wepchnięci do nieogrzewanych bydlęcych wagonów musieli na noc opuścić swoje ukochane domy z 40-kilogramowymi paczkami.
Szerszy świat nie miał ani jednego słowa przeciwko sposobowi traktowania Węgrów.
Jak baranki między wilkami, zostali zabrani między Czechów. Nowo przybyli, którzy przybyli na ich miejsce, nie respektowali zwyczajów tego miejsca i próbowali zniszczyć pamięć o pierwotnym właścicielu. Do dziś Słowacja, która nazywa się narodem o gołębich sercach, czasami niszczy wiele naszych pomników, jak talibowie. Jako członek państwotwórczego narodu Zagłębia Karpackiego jesteśmy traktowani jako obywatele drugiej kategorii w państwach następców Świętej Korony. Ponieważ nasz język ojczysty jest ograniczony, a nasze symbole narodowe zakazane, prawie codziennie ujawnia się o naszych wielkich ludziach, królach i przodkach, że w ich żyłach płynęła tylko słowacka krew.
Dopóki znaczna część większościowego narodu zwraca się do ducha Beneša z takim samym zaufaniem, jak Hamlet do żądnego zemsty ducha swojego ojca, Trianon żyje, a jego działanie odczuwamy na własnej skórze.
1 listopada 2008 roku, w dzień Wszystkich Świętych, zdarzyło się w Dunaszerdahely, że uzbrojone po brodę twarze zaatakowały nas, pokojowych kibiców, jak sadystyczne zwierzęta. Od tego czasu policja nie pokazała nagrań wideo, które „dowodziłyby” zasadności brutalnej akcji, co świadczy jedynie o tym, że doszło do zaplanowanego wcześniej pobicia Węgrów. Wynik meczu Dac-Slovan w tym czasie: jedenastu kontuzjowanych, trzydziestu jeden zmieniony.
Ofiary, których jedynym przestępstwem był węgierski charakter, zostały przetransportowane do szpitali przy pomocy karetek pogotowia i helikopterów.
W mieście Nyitra brutalnie pobito dziewczynę z uniwersytetu, która przez lata dochodziła do siebie po ranach pobicia i stresie pourazowym, który był dodatkowo pogarszany przez publiczne zawstydzanie i ciągłą presję policji, by przyznała się, że zmyśliła atak. Został postawiony w stan oskarżenia za rządów Fico i mimo rezolucji Światowego Towarzystwa Psychiatrycznego prokuratura chciała go zamknąć w szpitalu psychiatrycznym.
Oczywiście osoby o kontrolowanym myśleniu i kierujące się przymusem konformizmu przymykają na to oko, a w słowackiej prasie regularnie pojawiają się artykuły przedstawiające Węgrów w negatywnym świetle. Viktora Orbána i za jego pośrednictwem nieustannie stwarzają atmosferę demonizując Węgrów, co znajduje odzwierciedlenie także w codziennych wydarzeniach politycznych.
Słowaccy politycy, współpracując ramię w ramię ze słowacką prasą, ostrożnie grają węgierską kartą.
Boją się, że się zakurzy, więc czasami wyciągają go z szuflady, oglądają, odkurzają, a potem odkładają z powrotem, ale nie na dno szuflady, bo zawsze musi być pod ręką, kto wie, kiedy konieczny będzie kolejny antywęgierski atak.
Rastislav Káčer, nienawistnik Węgier i były minister spraw zagranicznych, cały czas narzekał i bredził. Według niego, w przypadku ewentualnego zwycięstwa Rosji, Węgry roszczą sobie także prawa do terytorium dzisiejszego Felvidéku.
Sytuacja jest taka, że obecnie możliwość zmiany granic podtrzymywana jest w słowackiej opinii publicznej nie przez nacjonalistów i suwerenistów, ale przez liberałów i postępowców zainteresowanych zniesieniem państw narodowych, często reprezentujących zagraniczne interesy. Próbują tematyzować życie publiczne opowieściami, z których znaczna część wygodnych Węgrów na wyżynach dawno zrezygnowała.
Niepodważalnym faktem jest, że Węgry, okaleczone w Trianon, doznały niesprawiedliwości.
Jeśli przejrzymy XX. stulecia historii, dotknęło nas wiele nieszczęść. Jednak od Trianon minęły 103 lata, a my wciąż tu jesteśmy, uszczupleni, ale nie załamani. To świadectwo węgierskiej witalności.
Dziś dzięki Bogu nie musimy poświęcać naszej krwi i ziemskiego życia za ojczyznę. W każdym razie wolelibyśmy być aktywni, pracowici i żyć dla naszej społeczności i naszej Ojczyzny, niż poświęcać dla niej życie.
Obecnie mamy tylko jedną misję: żyć naszą węgierskością, przekazywać nasze dziedzictwo!
Zróbmy to w ten sposób!
