Czekamy na Niego. Najbardziej czekają ci, którzy nawet o tym nie wiedzą i ci, którzy odmówili. Odstępcy czekają z wielkim smutkiem.
„Przecież nie czujesz satysfakcji, / Przyjemność budzi jedynie w sercu wstręt…”
Większej pustki na świecie nie było nigdy. Wszystko stało się puste. Radość jest pusta, przyszłość jest najbardziej pusta. Z zysku i pozornej pustki słów i myśli buduje się tylko Wieżę Babel. A grób, w którym tonie Europa, jest otoczony narodami.
„Miasto zniszczone, obcy obcy naród / Deptają swój złoty zasiew, / Rozpada się porządek, nikt nie rozkazuje / I nie słucha ani słowa. Rozboje i morderstwa / idą ramię w ramię wśród spokojnych mieszkańców…”
Czekamy na Niego. I On przyjdzie. Bo zawsze przychodzi. Najbardziej się spieszy w chwilach największej beznadziei.
„Anioł z nieba…” A co, jeśli ten anioł faktycznie przybył teraz? I czy wyląduje w samym środku wielkiego europejskiego miasta, na „świątecznym” targu apostatów i cierpiących na pustkę?
W gazetach napisano, że był osobą wykluczającą i obrażającą tych, którzy nie wierzyli w jego istnienie. A anioł mówił: „Ale ja tu jestem, istnieję”, a oni odpowiadali: „Nie o to chodzi”. Rzeczywiście…
„Nie możesz tego znieść, prawda, z upojeniem mojej żądzy / Podburzać tę mowę, / Która porusza głębiny łona / I na próżno popycha cię do lepszego celu”.
Ale poradzimy sobie z tym. To trudniejsze. Ale On przyjdzie. Rozproszeni po Betlejem, pustych kościołach w Kongo, targach próżności, zimnych okopach zamarzniętych w ciszy, wśród proroków „nie ma boga”. Zna ich wszystkich. Widział ich wszystkich w ciągu dwóch tysięcy dwudziestu trzech lat. A teraz przyjdzie ponownie. Dwa tysiące dwudziesty trzeci raz. Nie złości się, nie karci, nie karci, nie grozi, po prostu przychodzi i mówi: „Jestem, istnieję”. Ale targi Czarny Piątek są dziś jeszcze ważniejsze. Dzisiaj.
„Wy nędzny gatunek! – pokolenie tchórzliwe, / Gdy los się do ciebie uśmiecha, / Jak mucha w promieniu słońca, bezczelne, / Drwiąc z Boga, cnota, depcząc.
Tego też nie mówi. Ale apostoł Piotr. I dodaje:
„Zginiecie, nieszczęsne pokolenie, / Od koloru tego wielkiego świata, który się teraz oczyszcza”.
Nie bardzo. Może nie. Przecież On przyjdzie ponownie. I dopóki nie nadejdzie, jest życie. Nawet jeśli jest to ukrywane pod pozorem okłamywania życia.
Sadzę drzewo. W miejsce gałęzi nicości. Zapalam świecę. Prowadź to. Sadzenie drzewa to dziś rewolucja. Ponieważ tutaj, w Europie, staliśmy się tak inkluzywni, tolerancyjni i liberalni, że szanujemy tradycje i wrażliwość wszystkich, niezależnie od naszych własnych tradycji i wrażliwości. Dziś jedyną rzeczą, która nie jest godna szacunku, jest to, kim my sami jesteśmy. A wtedy koniec jest już blisko. Ale nikt nie powinien myśleć o jakimś drastycznym, spektakularnym, apokaliptycznym końcu. Ten koniec będzie taki cichy, letni, miękki, prawie niezauważalny. Tak, nie będziemy sobą, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Dlatego przyjedzie ponownie.
Z niewymagającą delikatnością. Ale trzej królowie nie są już tym zainteresowani, mieli inne, ważniejsze rzeczy do zrobienia.
Sadzę drzewo. Buntuję się. Mojego ojca nie ma już ze mną. Mój ojciec był mężczyzną, moja matka była kobietą. Jesteśmy za czasami. Ale On pozostał, a ja ośmielam się wyznać Mu swój pobyt. A ponieważ nadejdzie, nawet tej zimy, nie boję się. Nie boję się wieku, w którym muszę żyć. Nawet jeśli okradł mnie ze wszystkich złudzeń i odebrał mi wszystkie marzenia. Nawet jeśli to widzę, nigdy, przenigdy nie było bardziej obrzydliwej wolności w historii świata.
W ostatnim wywiadzie z nim zapytano László Nagy’ego, co sobie powie, jeśli ktoś zobaczy tę rozmowę za sto lat? A on odpowiedział:
„Jeśli w ogóle będą mieli ludzkie twarze, pocałuję ich. Wybacz mi, że to wszystko, co mogę dla nich zrobić.
Od tego czasu minęło nie sto, ale czterdzieści pięć lat. I coraz częściej zastanawiam się, czy mamy jeszcze ludzką twarz...
Proszę wybacz nam.
„Bycie całkowicie wyczerpanym / kto kocha skrzypce do krykieta? / Kto zieje płomieniem na nagiej gałęzi? / Kto wejdzie na tęczę? / Kto płacze i obejmuje skały miękkim polem hantu? / Kto nadał ścianie / włosom, tętnicom przydomek? / A kto buduje katedrę dla gniewnych wyznań / z przekleństw? / Życie, jeśli jest całkowicie wyczerpane, / kto straszy sępa! / I kto w zębach zaniesie Miłość / na drugi brzeg!”
Wybacz nam. Nadal nie wiemy, co robić.
Wyróżniony obraz: MTI/Szilárd Koszticsák
