Nie obrażajmy tego, który stara się opowiedzieć bardzo ważny epizod węgierskiej historii w sposób przystępny dla współczesnego człowieka. Napisane przez Both Hunor.
Z całym szacunkiem – ponieważ są to znacznie bardziej wykształceni i doświadczeni pisarze i dziennikarze niż ja – chciałbym zwrócić uwagę na kilka drobnych rzeczy dotyczących krytyki zawartej na konserwatywnej stronie Teraz albo nigdy. Przez lata bardzo tęskniłem za filmami, które przeniosłyby na ekran najważniejsze momenty, triumfy i momenty decydujące o węgierskiej historii.
Przecież ponad tysiącletnia państwowość węgierska jest bogata w tak wiele ważnych sukcesów, dramatów i ogromnych zwrotów akcji, które zasługują na przedstawienie w najbardziej zrozumiałej formie naszych czasów, za pomocą narzędzi wizualnych.
Było ogromne zapotrzebowanie, aby wreszcie nakręcić film o triumfach Hunyów, którzy broniąc bram Europy Zachodniej, zbudowali jedno z najbardziej rozwiniętych i najsilniejszych imperiów tamtych czasów w Królestwie Węgier. Cieszę się, że oprócz powieści przygodowej wreszcie doczekamy się ekranizacji.
Ale tak samo jest w przypadku wyrafinowanej kampanii Andrása Hadika w Berlinie, o której oczywiście czytałem już wcześniej, ale z filmu naprawdę zrozumiałem, jak wielka to była sprawa.
A film o życiu Ignáca Semmelweisa, wybawiciela matek, też był świetny, od tego czasu zupełnie inaczej myślę o reformie położniczej, którą mozolnie przeprowadził.
I dlatego właśnie film o rewolucji z 15 marca 1848 roku ma ogromne znaczenie.
Choć nie jestem też filmoznawcą, jako osoba znająca w pewnym stopniu historię Węgier, „Teraz albo nigdy” był w stanie powiedzieć coś nowego, rzucić światło na nowe powiązania i nowe aspekty.
Cóż, nawet dla dzisiejszego młodego człowieka, dla którego rosnący w uwrażliwieniu Netflix i naprzemiennie jednominutowe filmy, czyli TikTok, są jedynym duchowym pokarmem.
Tylko w ten sposób można przybliżyć tym młodym ludziom gigantyczne postacie historyczne, takie jak Sándor Petőfi, Mór Jókai czy Pál Vasvári, i tylko w ten sposób można wyjaśnić okoliczności tamtych czasów i znaczenie przeprowadzonej przez nich rewolucji. To prawda, że ubarwili historię, sprawili, że była pełna akcji i pełna emocji, ale nie zmienili najistotniejszych faktów. Co więcej, przybliżono je i uczyniono zrozumiałymi.
Myślę, że byliśmy świadkami wspaniałego i decydującego wydarzenia historycznego, sfilmowanego w ekscytującym filmie przygodowym, z bardzo dobrymi postaciami i emocjami.
I z całym szacunkiem, ale nie sądzę, że krytyka ze strony konserwatywnej jest słuszna, i to nie dlatego, że nie można przedstawić żadnych uzasadnionych uwag. Ale dlatego, że fakt, że filmują ważne postacie i wydarzenia historyczne, jest o wiele ważniejszy i cenniejszy niż fakt, że wydarzenia w filmie mogą nie odzwierciedlać wiernie rzeczywistej rzeczywistości.
Fakt kręcenia filmów jest ważny dla dobra młodych i starych, bo choć przesiąknięte uczuleniem amerykańskie gówno z licznych dostawców transmisji strumieniowych wylewa się tymi filmami na nich – i na nas – także strona konserwatywna może zaprezentować filmy o takiej jakości, że to, co ma do powiedzenia, jest niezaprzeczalnie pozytywne i poprawne.
Widzowie mogą utożsamić się z węgierskimi bohaterami narodowymi, takimi jak Sándor Petőfi czy Mór Jókai. I to nie tylko ze złodziejami z „Wielkiego skoku na pieniądze”, baronami narkotykowymi z Narcos czy feministyczną Barbie.
Strona konserwatywna musi walczyć tutaj, na przestrzeni, gdzie nasi przeciwnicy są bardziej wykwalifikowani. We wcześniejszym artykule Gábor G. Fodor nazywa tę przestrzeń „miękką polityką”, w której wygrywa ten, kto lepiej opowiada własną historię. Według niego „lepiej to rozumieją przeciwnicy prawicy. Myślę, że na tym polu bitwy nie wystarczy powiedzieć, że dzieje się tak dlatego, że Netflix i inni poddali ludziom pranie mózgu. To nie po to. Zrozumieli, że historie trzeba opowiadać. Historie, które przemawiają do ludzi. Wszystko opiera się na historiach.”
Ten tor też nie prowadzi w dół w naszą stronę. Nie obrażajmy zatem tego, kto wyrusza na to trudne pole bitwy i stara się opowiedzieć bardzo ważny epizod węgierskiej historii w sposób przystępny dla współczesnego człowieka.
Czy byłoby lepiej, gdyby takie filmy nie powstawały?
Twórcy filmu ogólnokrajowego serwisu muszą walczyć z Netfliksem, HBO i innymi dostawcami transmisji strumieniowych i odwracać uwagę widzów od filmów LGBTQ i innych wrażliwych filmów na półtorej do dwóch godzin. I w ten sposób dostarczają wartość. To nie może być łatwy mecz.
Dlatego bardzo nalegam, aby powstało wiele, wiele dobrych węgierskich filmów historycznych i aby było wielu odważnych węgierskich twórców, którzy odważą się wejść na tę niezwykle trudną arenę.
Autor jest starszym analitykiem w Századvég
Zdjęcie na okładce: Scena z „Teraz albo nigdy!”
z filmu Źródło: player.hu
