Dowcip? Bluźnierstwo? Nie jestem pewny. Napisane przez Zsolta Ungváry’ego.
Reklama chipsów „obraziła wszystkich katolików świata” – donosi portal Index.hu o reklamie włoskiej telewizji w której zakonnice oferują słone, chrupiące smażone płatki ziemniaków. W pierwszym czytaniu wydaje się to szokujące, gdy widząc prześladowania chrześcijan, które stają się codziennością w Europie, ogarnia nas oburzenie i złość. I tak kliknę trzydziesty drugi film krótkometrażowy.
Zakonnice przychodzą na mszę. W tym czasie jedna z nich (być może przeorysza?) przygotowywała kielich z Eucharystią, odwracała go do góry nogami, ale okazał się pusty. W tym celu wyjmuje paczkę chipsów. Ciąć. Zakonnice przygotowują się do ofiary, starzec - trochę starczy? – ksiądz wkłada opłatek do ust pierwszej kobiety, zakonnica przegryza go na pół, a jej twarz promieniuje radością. Pap podejrzliwie zajrzał do filiżanki: były w niej chipsy. Wszyscy z wyrzutem patrzą w bok, gdzie pielęgniarka właśnie z entuzjazmem chrupie płatki ziemniaków z torby.
Czy jestem urażony? Nie wiem.
Publicysta zazwyczaj zdradza. Nie jestem teraz pewien. Index.hu cytuje szefa katolickiej grupy nadzorującej włoskie radio i telewizję, który klasyfikuje tę sprawę jako bluźnierstwo. „Chrystus został zredukowany do chipsa ziemniaczanego” – czytamy w oskarżeniu. Reklama została usunięta z telewizji, chociaż może nadal być dostępna w Internecie.
Przez dwa tysiące lat chrześcijanie byli przyzwyczajeni do prześladowań, poniżań i wyśmiewania, czasem łagodniej, czasem ostrzej, czasem tylko lokalnie, czasem na większym obszarze.
Gdyby Jezus Chrystus tego wszystkiego nie przepowiedział bardzo precyzyjnie – „(...) podniosą na was ręce i będą was prześladować. Są zdani na łaskę synagog i wsadzani do więzienia, wleczeni przed królów i namiestników dla mojego imienia” (...) – można by się nawet martwić, że walczymy o przyjęcie słabego boga wbrew wiecznym przeciwnościom. Ale niezależnie od tego, jak beznadziejna wydaje się nasza sytuacja, nawet po dwóch tysiącach lat możemy z pewnością i nadzieją zacytować słowa wypowiedziane do Tamása.
„Uwierzyłeś, bo zobaczyłeś. Błogosławieni, którzy nie widzą, a mimo to wierzą.” (Jan. 20, 29)
Teraz, gdy żyjemy w epoce urzeczywistniania wolności, jest tak, jakbyśmy zaczęli grać przeciwko sobie różne prawa, aby je ograniczyć lub wyeliminować. Najbardziej straciła wolność słowa. Niektóre wyrażenia, treści, a nawet sugestie i pogłoski są już w niektórych miejscach karalne. Każda społeczność prędzej czy później będzie miała swoje pretensje, przez co – jeśli inne administracyjnie chronią swoje interesy – i one zażądają zakazu. My, chrześcijanie, doświadczyliśmy (i jesteśmy) tak wielkiej niesprawiedliwości, że wydaje się to naturalną reakcją: jeśli nas skrzywdzą, niech ich prześladują z taką samą determinacją.
Jest to jednak pułapka, która doprowadzi do całkowitego braku wolności słowa i opinii, a skoro władza i siła są w rękach tych, których światopogląd jest radykalnie odmienny od naszego (być może mogę powiedzieć, że jest wręcz szatański), służy to ich interesom, jeśli przyjmiemy tę pozę ofiary z zakazem i jękami.
Ponadto prowadzi Cię na manowce, ponieważ nieustannie bombardują Cię znacznie bardziej niebezpiecznymi treściami, 24 godziny na dobę, często niezauważalnie. Jeżeli ta reklama zostanie zakazana, stwarza wrażenie, że chrześcijanie „dominują” w mediach, polityce, życiu publicznym, „chrześcijańska policja myśli” zagraża wolności i nie ma innego programu antychrześcijańskiego, bo gdyby tak było, to byłoby zakazane i tak po prostu. (Bardzo podobnie było w latach 90., kiedy w następnym tygodniu w węgierskiej telewizji pojawił się film „Ostatnie kuszenie Chrystusa”, przeciwko któremu Kościół protestował. Ostatecznie został zdjęty z anteny, a wielu liberalnych ateistów przeklinało kurs chrześcijański i nieograniczony wpływ Kościoła z krwawymi ustami, podczas gdy media masowo wylewają treści antychrześcijańskie. To jedyny utwór – który moim zdaniem można zaakceptować z chrześcijańskiego punktu widzenia – nie został dopuszczony do grania. .)
Myślę, że ta reklama – kryjąca się w zalewie reklam, docierającym zaledwie do nielicznych, maleńkiej, szybko przepływającej fali morza informacji – jest dość dowcipna, a poza tym bardzo włoska, lekka i humorystyczna. Całe otoczenie (z młodymi zakonnicami, przytulne otoczenie) jest atrakcyjne, swojskie, nie jest szorstkie ani nawet odpychające. Sam wybór tematu potwierdza to, o czym mówimy: w Europie ateista jest także chrześcijaninem. Znajome środowisko dla odbiorcy, znajomy czyn, żart, który nie wymaga wyjaśnień; naprawdę możemy żartować z tego, co znamy i kochamy.
Właśnie ci, którzy są w to głęboko zaangażowani, ani przez sekundę nie pomyślą, że Ciało Pana można zastąpić płatkami ziemniaków.
Ponieważ te spinacze – jak widzieliśmy, trafiły tam z plastikowej torby w sklepie bez wiedzy księdza – nie zostały przetworzone. Byłoby bluźnierstwem zrobić coś brzydkiego z prawdziwie konsekrowanym opłatkiem. Ale nawet ci, którzy to robią, powinni mieć kłopoty. Nie zaszkodziłoby to także Bogu, z wyjątkiem tych, którzy szkodzą własnym szansom. W rzeczywistości nasze nawoływanie kierujemy przede wszystkim do nich, ponieważ nakazano nam szerzyć radosną nowinę także wśród pogan i ponosimy odpowiedzialność za takich nieszczęsnych, wprowadzonych w błąd osób posiadających znaną prawdę.
Takie okazje są dobre, aby przemyśleć filary naszej wiary i nawiązać dialog z tymi, którzy jeszcze nie rozumieją. Nie zakazujmy i nie hejtujmy (nawet jeśli to nasza pierwsza reakcja), ale starajmy się edukować i przekonywać.
A ponieważ mamy rację – ponieważ mamy rację – niczego nie ryzykujemy. Z drugiej strony, jeśli wszyscy będą domagać się ograniczeń, prawda również zostanie zakazana, jak w przypadku Päivi Räsänen, fińskiej polityki, która cytowała Biblię i została za to pozwana.
Ale nigdy nie powinniśmy na to pozwalać!
Wyróżniony obraz: zrzut ekranu
