Groźby i szyderstwa nie dają pomocy w unikaniu lub obronieniu się przed zagrożeniami nadchodzącymi z wielu stron. Napisane przez Katalin Kondor.
Obudziliśmy się dzisiaj i dowiedzieliśmy się, że półtorej minuty dzieli nas od Armageddonu, czyli nuklearnej apokalipsy. Nie jestem psychologiem, nie jestem nawet w stanie określić, jakiego rodzaju strach, zamęt i apatię wywołują stale narastające zagrożenia, ale naprawdę podziwiam pewność, z jaką zagrożenia potrafią nas o tym poinformować – przeważnie bez wiarygodne wyjaśnienie - że naprawdę powinniśmy się bać: ataku nuklearnego, zmian klimatycznych, coraz częstszych epidemii, Rosji, w tym diabła kopytnego, Putina, świata arabskiego, powodzi, trzęsień ziemi, a teraz od szkolnych zabójców noży, ale także od stworzeń które mogły przywędrować tutaj z innych planet.
Lista nie jest w żadnym razie kompletna, tak naprawdę wymieniłem tylko kilka zagrożeń, które nadal są z nami.
Jednocześnie groźby i szyderstwa nie dają żadnej pomocy, jak uniknąć zagrożeń płynących z wielu stron i jak się przed nimi bronić.
Podejrzewam – i słusznie – że nie taki jest nawet ich cel, gdyż zastraszana osoba nie jest panem samego siebie.
Zresztą, nawet gdyby był mistrzem, jak miałby się obronić przed atakiem nuklearnym?
Mieczem? Z armatą? Zdenerwowany gazem? Śmieszny.
Pamiętam artykuł opublikowany w niemieckiej gazecie z początku lat dziewięćdziesiątych. Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych złożył oświadczenie dla elitarnej gazety. Węgierscy przyjaciele przesłali tam artykuł, w którym pan Kissinger powiedział czytelnikom elitarnej gazety, że przygotowali się na możliwą wojnę nuklearną i katastrofę nuklearną z podziemnymi lotniskami, podziemnymi miastami i dostawami żywności. Nie wiem, kogo uspokoiło to stwierdzenie.
W każdym razie od tego czasu minęły trzy dekady, a polityka Stanów Zjednoczonych nadal nie wskazuje nam na ustanowienie pokoju.
W publikowanych wiadomościach ogłasza się nawet, że Polska jest gotowa na przyjęcie broni nuklearnej na swoim terytorium. To było naprawdę wszystko, czego potrzebowaliśmy, aby odpocząć. I nie piszę tego dla żartu, po prostu śpijmy spokojnie, bo ani teraz, ani wcześniej, ani, jak sądzę, w przyszłości nie udało nam się wpłynąć na poczynania władców świata.
Jesteśmy bezsilni. Czy powinniśmy napisać list do obłąkanej marionetki poruszanej przez muszle? Czy powinniśmy wypowiedzieć wojnę panom świata i wsiąść na koniach lub w łódkę, aby udać się do dziwnych władców Europy i Ameryki i błagać o normalność, o nasze życie? Nigdy więcej!
Żyjemy dziś w świecie, w którym codziennie na wysypiska trafiają nowe śmieci. Oczywiście wynika bezpośrednio z tego, że zawsze trzeba usunąć więcej. A z doświadczenia wiemy, że to nie jest - nigdy - ten, który to tam umieścił, ale ten, któremu oczy są zaniepokojone i który chce to stamtąd usunąć.
Wiemy też, że gdy w społeczeństwach panuje zamieszanie, strach i napięcie, trudno jest zrobić coś takiego.
Kiedy jesteś spokojny i trzeźwy, możesz także sprzątać. Teraz z pewnością nie ma spokoju i zdrowego rozsądku, ale strach i napięcie. Należy to zwiększyć – i zrobią to zwolennicy tłumienia. Nie przez przypadek.
Nie jestem politologiem i nie będę, ale może nie jestem też głupi. To, co wyraźnie widać, to nic innego jak fakt, że społeczeństwa tworzące państwo są zniewolone, nie mają możliwości odzyskania suwerenności, zatem władcy świata mogą z łatwością kontrolować aktorów gospodarczych, a dzięki temu mają możliwość zapobiegać ich szkodliwym działaniom.
Nie można zaprzeczyć, że społeczeństwa utraciły suwerenność, podobnie jak można zauważyć, że nie mogą się one zorganizować, aby osiągnąć zrównoważone społeczeństwo, jak chcą. Prawdziwość tych stwierdzeń byłaby trudna do obalenia w świetle codziennej polityki, gdyż widzimy, że dominują interesy większości (to dziś nazywa się demokracją), a wyłudzanie pieniędzy, które należą do nas, jest na porządku dziennym.
Jesteśmy więc w środku Europy, stojąc w nieustannej walce z niemal niezwyciężoną potęgą pieniądza. A jedyne, czego tak naprawdę brakowało, to groźba wojny nuklearnej.
Czytałem, że grupa dziennikarzy – słusznie – nawołuje do protestu. Prawidłowo. Byłbym tylko ciekaw, bo nie wiem, czy protest może – ujmując to poetycko – trafić na podatny grunt? Ponieważ do tej pory mieliśmy tylko złe doświadczenia z protestami. To jak cyniczny komunikat „znudzą się i pójdą do domu” ze strony tych, przeciwko którym protestowaliśmy.
Więc mamy i czerpiemy wiele z katastrofy. Zarówno naturalne, jak i stworzone przez człowieka.
To ezoteryczna odpowiedź, więc np. życie jest wieczne, istnieje i wielu myślicieli w to wierzy i dlatego łatwiej tolerować taką a taką krytykę. Z drugiej strony nie wiem, jaką pociechę można by dać żyjącym w niewoli materializmu w dobie katastrof i skandalów.
Tylko ja uważam, że należy tchnąć ludziom w uszy jakąś pobudkę i to bardzo głośno.
A także regularne zapoznawanie ich z poglądami i opiniami marionetkowych postaci globalistycznej elity. Przykładowo pogląd Klausa Schwaba (przewodniczącego-założyciela Światowego Forum Ekonomicznego), którego nie ukrywał w swojej książce, że chcą stworzyć globalny technokratyczny neokomunizm, a mianowicie na ogonie terapii szokowej sztucznie wywołaną epidemię. Wiemy, czujemy, że takie rzeczy dzieją się za naszymi plecami.
Plany te wymagają zapisów, co łatwo zauważyć, chociażby dlatego, że – jak wspomniałem powyżej – codziennie dostajemy małe (lub większe) zastrzeżenie.
Jak ich plan się powiedzie? Nie wiem. Wielu twierdzi, że znaczna część ludzkości zaczyna się budzić, buntować i myśleć o tym, jak wrócić na normalną ludzką ścieżkę. Ale do tego czasu tylko Bóg zna odpowiedź na to, ile szykan, gróźb i prawdziwych katastrof musimy znosić. Powinniśmy z nim współpracować. Przeczytajmy Rudolfa Steinera, Marię Szepes i Bélę Hamvasa.
