To, że prowojenni politycy z Brukseli nie przybędą do Budapesztu i nie bojkotują wydarzeń węgierskiej prezydencji, nie położy kresu pragnieniom pokoju większości Europejczyków i Amerykanów ani nie przywróci jedności UE/NATO. Napisane przez Zoltána Kiszelly’ego.
Strach w Brukseli jest zrozumiały: podczas gdy UE i NATO próbują finansować wojnę przez kolejne pięć lat, Viktor Orbán udał się z misją pokojową i pokazał, że rzeczywiście istnieje alternatywa dla wojny. Pozostali dwaj premierzy naszego prezydenckiego trio (Hiszpan i Belg) nie zrobili nic dla pokoju w taki sam sposób, jak przywódcy brukselskiej komisji, mimo że większość Europejczyków, Amerykanów, a obecnie Ukraińców również jest zmęczona wojną i chcę pokoju.
W miarę upływu czasu globalistycznemu nurtowi coraz trudniej będzie sprzedawać wojnę wyborcom świata zachodniego jako produkt polityczny.
Z tegorocznych badań End of Century Europe Project wynika również, że Europejczycy sprzeciwiają się dalszej eskalacji wojny, na przykład wysyłaniu zachodnich żołnierzy na Ukrainę. Francuscy wyborcy również wyrazili swoją opinię na ten temat przy urnach wyborczych i dobrze ukarali prezydenta Macrona, który podniósł ten pomysł jeszcze w lutym. Inne prowojenne europejskie rządy, partie i politycy również zostały zdegradowane, zwłaszcza atlantyccy niemieccy Zieloni i dryfujący wraz z nimi niemiecki Socdemowie.
Z kolei w USA za głównego kandydata w listopadowych wyborach prezydenckich uważany jest Donald Trump, który chce zaprowadzić pokój „w ciągu 24 godzin”.
Dwie trzecie świata, zwane Globalnym Południem, uważa to, co dzieje się na Ukrainie, za europejski konflikt regionalny, co najwyżej wojnę zastępczą Zachodu przeciwko Rosji i Chinom, za który w większości płacą rachunek inflacją wojenną, wzrost cen żywności i gwałtownie rosnące koszty energii.
Wojna wysysa też pieniądze z kieszeni Europejczyków, prowojenne rządy oszczędzają na własnym narodzie, a niezliczone kwoty przeznaczają na broń przeznaczoną dla Ukrainy.
Są oczywiście tacy, którzy dobrze sobie radzą z wojną: spekulanci, banki i fundusze inwestycyjne wkupiły się w firmy produkujące broń już na wczesnym etapie lub, jak w szczerym momencie w grudniu 2023 r. powiedział sekretarz stanu USA Anthony Blinken: „Dziewięć z każdych dziesięciu dolarów przeznaczonych dla Ukrainy trafia do Stanów Zjednoczonych”.
Ta wojna jest dobra tylko dla nielicznych, ale ci nieliczni kontrolują elitę polityczną i medialną Zachodu, a ich ludzie sprawują teraz władzę w Waszyngtonie i Brukseli. Ta prowojenna elita nie toleruje alternatyw dla swoich celów politycznych ani konfrontacji z konsekwencjami swoich decyzji politycznych.
Szczególnie nie tolerują, jeśli formułuje się bardziej popularne alternatywy niż ich. Skąd wiemy, że w porównaniu z głównym nurtem polityki Brukseli istnieją niemal wyłącznie atrakcyjniejsze alternatywy?
„Wszyscy chcą pokoju!” – mówią w Brukseli, ale kiedy pyta się ich, dlaczego wysyłają na wojnę czołgi, amunicję, a teraz myśliwce F-16, nie mają już jednoznacznej odpowiedzi.
Zatem pokój jest zawsze lepszym rozwiązaniem niż wojna, ale po dwóch i pół roku wojny na Ukrainie zarówno Europa, jak i USA są zmęczone wojną i jej konsekwencjami. Badania opinii publicznej również to pokazują: dane projektu End of the Century Europe w większości krajów europejskich za 2024 r. pokazują nie tylko silne pragnienie pokoju, ale także to, jak niewiele osób uważa, że wojna elity globalistycznej jest „ich własną” i byłaby gotowi walczyć i umierać dla własnego zysku.
Po zeszłorocznym nieudanym kontrataku odsetek ukraińskich respondentów zaangażowanych w wojnę, jak wynika z badań szeregów czasowych Gallupa, spadł z 70 proc. w 2022 r. do 60 proc. w 2023 r., a następnie w 2024 r. spadł do 48 proc. Podział społeczeństwa ukraińskiego pokazują także najnowsze badania Carnegie Endowment for International Peace, które wyraźnie pokazują, że
raczej pokolenie Ukraińców 60+ opowiada się za kontynuacją walki, natomiast grupa wiekowa poniżej 35. roku życia, zagrożona poborem, nie jest już entuzjastyczna.
Ukraina też jest zmęczona wojną, o czym świadczy także fakt, że do wojska nie ma już prawie ochotników i tych, którzy mogliby próbować uciec za granicę, jak 32 mężczyzn, którzy niedawno przedarli się w ukraińsko-węgierskim ciężarówka wojskowa.
Społeczeństwo zachodnie wyraźnie widzi, że tej wojny nie da się szybko wygrać, dlatego na pytanie Instytutu Spraw Globalnych, czy państwa członkowskie NATO są w stanie przekonać walczące strony do negocjacji pokojowych, 94 proc. respondentów amerykańskich i 88 proc. mieszkańców Europy Zachodniej odpowiedziało „tak”. a odsetek respondentów, którzy będą walczyć do czasu przywrócenia granic Ukrainy sprzed 2022 r., wyniósł poniżej 20 proc.
Respondenci z Europy Zachodniej popierający negocjacje pokojowe dokładnie widzą, że negocjacje należy prowadzić, dopóki Ukraina będzie w sprzyjającej sytuacji (17%), ale widzą też, ile osób zginęło już w wojnie (51%), ale także, że postrzegają, że Zachód nie posiada bazy przemysłowo-wojskowej, aby pomyślnie zakończyć wojnę (20%).
Z biegiem czasu poparcie dla wojny i eskalacji maleje, ale w Brukseli, w siedzibie UE i NATO, nie pracuje się nad dostosowaniem polityki elit do woli ludu, a wręcz przeciwnie: opanowują, jak wspierać wojnę „Trump –permanent” i zapewnić ją na kolejne pięć lat, łącząc prezydenturę Donalda Trumpa w latach 2025–2029.
Ilość pieniędzy wpompowanych w wojnę również będzie rosła z roku na rok:
w lutym tego roku UE przyjęła już pożyczkę wojenną w wysokości 50 + 20 miliardów euro, która została uzupełniona na szczycie NATO roczną pożyczką wojenną w wysokości 40 miliardów euro. Ten ostatni punkt wpisuje się w propozycję ustępującego Sekretarza Generalnego NATO Jensa Stoltenberga, aby wesprzeć wojnę kwotą 200 miliardów euro w ciągu pięciu lat, czego nie odważyli się zaakceptować zbliżający się do reelekcji amerykańscy i niemieccy politycy. w tym samym czasie, więc co najwyżej „przedłużą” zaakceptowaną obecnie pożyczkę wojenną.
Mówienie o kredycie wojennym jest zasadne, gdyż dwie trzecie unijnej i amerykańskiej pomocy wojennej to pożyczki, które – w zasadzie – Ukraina będzie musiała spłacić, jeśli będzie mogła i chciała. Jeśli – co jest znacznie bardziej prawdopodobne – Ukraina nie będzie w stanie spłacić pożyczek wojennych, rachunki zapłacą europejscy i amerykańscy podatnicy.
Węgierska prezydencja w UE nie tylko sprawia, że jest to wszystko oczywiste, ale także oferuje realną alternatywę polityczną dla prowojennej polityki Brukseli: Viktor Orbán wykorzystał szansę konstruktywnego pozostania, więc Węgry nie popierają kontynuacji zabijanie i niszczenie za pomocą pieniędzy, broni lub przejść granicznych ukraińsko-węgierskich.
Widząc powyższe, wielu obywateli Europy Zachodniej i Ameryki oczekiwałoby takiej polityki od swoich własnych przywódców. To zrozumiałe, że prowojenni politycy wolą unikać konfrontacji i nie przyjeżdżać do Budapesztu.
To, że prowojenni politycy z Brukseli nie przybędą do Budapesztu i nie bojkotują wydarzeń węgierskiej prezydencji, nie położy kresu pragnieniom pokoju większości Europejczyków i Amerykanów ani nie przywróci jedności UE/NATO.
Dzieje się tak tylko dlatego, że zwolennicy wojny pozostają we własnej bańce w Brukseli, gdzie znęcają się nad sobą. Mamy szczęście: liczby pokazują, że ta bańka jest coraz mniejsza, a obóz pokojowy rośnie.
Zdjęcie na okładce: Premier Viktor Orbán (b) spotkanie z Donaldem Trumpem w rezydencji byłego prezydenta USA i kandydata Partii Republikańskiej na prezydenta na Florydzie w Mar-a-Lago, 11 lipca 2024 r.
Źródło: MTI/Biuro Prasowe Premiera/Zoltán Fischer
