Cyrk na klęczkach może być kontynuowany również na igrzyskach olimpijskich

Do tej pory Karta Olimpijska MKOl surowo zabraniała protestów związanych z kwestiami politycznymi, religijnymi lub społecznymi podczas międzynarodowych wydarzeń sportowych.

Do tej pory pojawiały się doniesienia, że ​​uklęknięcie lub podniesienie pięści skutkowałoby natychmiastową karą w Tokio, ale to może się zmienić.

Pod koniec czerwca na porządku dziennym znalazła się nowelizacja art. 50 Karty Olimpijskiej. Zasada nie została zniesiona, ale złagodzona, choć organ wykonawczy musi to jeszcze zaakceptować.

insidethegames.biz , który zajmuje się ostatnio sportami olimpijskimi .

Zawodnicy nadal nie będą mogli demonstrować przy ogłoszeniu wyników, na podium czy w wiosce olimpijskiej, ale to też istotna zmiana w stosunku do obecnej praktyki.

Wyrażanie opinii przez sportowców musi być zgodne z wartością olimpijską i nie może być skierowane przeciwko konkretnym osobom, krajom lub organizacjom oraz nie może być destrukcyjne lub zakłócające porządek. Według MKOl zasady te służą zachowaniu neutralności sportu i igrzysk.

„Na igrzyskach olimpijskich nacisk powinien pozostać na wynikach sportowców, sporcie oraz międzynarodowej jedności i harmonii” – dodali.

Ci, którzy łamią zasady, mogą spodziewać się kar dyscyplinarnych, ale na pytanie ABC News nie ujawniono żadnych szczegółów.

Jeszcze przed nowelizacją Komitet Olimpijski i Paraolimpijski Stanów Zjednoczonych zapowiedział, że nie będzie karał swoich sportowców za wyrażanie opinii politycznych na 32. Igrzyskach Olimpijskich, które rozpoczną się 23 lipca.

Światowa Federacja Zawodników, która reprezentuje 85 000 zawodowych sportowców i chroni interesy elitarnych sportowców, również zaznaczyła, że ​​nie pozwoli, aby przestarzałe przepisy sportowe były nadrzędne wobec podstawowych praw człowieka. Ich zdaniem art. 50 to cenzura praw sportowców.

Manifestacje polityczne na igrzyskach olimpijskich

W historii nowożytnych igrzysk olimpijskich wielokrotnie zdarzały się przypadki, gdy sportowiec zajmował stanowisko w sprawie narodowej, religijnej, etnicznej czy politycznej.

Prawdopodobnie pierwszym sportowcem, który wpasował się w tę linię, jest Peter O'Connor z Irlandii. Na igrzyskach w Atenach w 1906 r. irlandzcy zawodnicy nadal rywalizowali w barwach brytyjskich, więc Irlandia uzyskała niepodległość dopiero w 1921 r. Peter O'Connor zajął drugie miejsce w skoku w dal.

Na jego cześć zagrali także hymn narodowy. Ale kiedy flaga została podniesiona, pewny siebie irlandzki sportowiec wskoczył i zamienił Union Jack na wcześniej przemyconą irlandzką flagę, podczas gdy jego koledzy z drużyny bronili go.

Jedna z najgłośniejszych akcji politycznych miała miejsce podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku w 1968 roku. Podczas ceremonii wręczenia nagród w sprincie na 200 metrów dwaj afroamerykańscy medaliści, John Carlos i Tommie Smith, unosząc ręce w czarnych skórzanych rękawiczkach, bosymi stopami słuchają amerykańskiego hymnu narodowego, wyrażając w ten sposób swoją solidarność z czarnymi ruch na rzecz Praw obywatelskich. Carlosowie zostali następnie odesłani do domu z wioski olimpijskiej.

Zdarzyło się również na Igrzyskach w 1968 roku, że słynna czechosłowacka gimnastyczka Vera Cáslavská odwróciła głowę podczas hymnu sowieckiego podczas ceremonii medalowej i wbiła wzrok w ziemię w proteście przeciwko sowieckiej okupacji jej kraju.

Po igrzyskach nie mógł już wyjeżdżać za granicę i został zmuszony do przejścia na emeryturę. Sportowiec krytyczny wobec systemu został przyjęty z powrotem do gimnastyki dopiero podczas zmiany reżimu.

W latach 1980 i 1984 sport i polityka przeplatały się niemal całkowicie. Stany Zjednoczone ogłosiły bojkot po inwazji Związku Radzieckiego na Afganistan w 1979 roku, w odpowiedzi na co cztery lata później kraje socjalistyczne i Związek Radziecki powstrzymały się od igrzysk olimpijskich w Los Angeles.

Na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku ówczesny irański mistrz świata Miresemaeili odmówił walki z izraelskim judokiem Ehudem Vaksem.

„Chociaż trenowałem przez wiele miesięcy i byłem w dobrej formie, odmówiłem walki z moim izraelskim przeciwnikiem, ponieważ współczułem cierpieniom narodu palestyńskiego” – powiedział irański sportowiec, którego powitano jak bohater po powrocie do domu.

Na igrzyskach w Londynie w 2012 roku bokser wagi półciężkiej Damien Hooper pojawił się na ringu na swój pierwszy mecz w koszulce z nadrukowaną flagą Aborygenów. MKOl i Australijski Komitet Olimpijski również są zdumione, ponieważ zgodnie z przepisami zawodnicy mogą nosić tylko oficjalne stroje swojego kraju. Hooper później przeprosił.

Na kogo powinniśmy uważać w Tokio?

Podczas zawodów selekcji olimpijskich w USA lekkoatletka Gwen Berry regularnie „odwracała się” podczas ogłaszania wyników, gdy grano hymn narodowy USA.

Apostrofizując się jako „sportowiec-aktywista”, Berry wielokrotnie demonstrował przeciwko „systemowemu rasizmowi” dotykającemu Amerykę tą pozą, która wydaje się flegmatyczna osobom z zewnątrz.

„Nigdy nie powiedziałem, że nienawidzę kraju” – powiedział w wywiadzie 32-letni rzucający młotem. „Wszystko, co powiedziałem, to to, że szanuję moich ludzi na tyle, by nie przyznać się do czegoś, co było dla nich brakiem szacunku”.

Rzeczniczka Białego Domu Jen Psaki zapewniła sportowca o swoim wsparciu w imieniu prezydenta Joe Bidena. „Szanujemy konstytucyjne prawo ludzi do pokojowego protestu” – powiedział.

Nie wszyscy się z tym zgadzają. Kilku republikańskich polityków skrytykowało sportowca. Dan Crenshaw z Teksasu mówi, że nie ma potrzeby więcej aktywistów-sportowców. „Drużyna olimpijska ma na celu reprezentowanie Stanów Zjednoczonych jako jedności” – powiedział Crenshaw.

Autor: hirado.hu

Zdjęcie na okładce jest ilustracją. MTI/Tibor Illyés