Oglądałem dokument zatytułowany Áldozatok 2006, o tym, co wydarzyło się w dniach i tygodniach po upublicznieniu przemówienia w Öszöd, a potem w 50. rocznicę rewolucji 1956 roku i walki o wolność.
Tym, podobnie jak w przypadku Elk*rtukk, po pojawieniu się wiadomości o rozpoczęciu prac nad filmem, uciśniona, ale bardzo rozległa część węgierskiej publiczności, która od dziesięciu lat nieprzerwanie tańczy na granicy istnienia i niebytu , przenikała dobitna opinia, że powstaje film propagandowy.
Trwało to do momentu, gdy w pewnym momencie Fruzsina Skrabski, reżyserka i producentka filmu, ogłosiła, że były dziennikarz Index, założyciel i redaktor naczelny Átlátszó, Tamás Bodoky, który napisał książkę zatytułowaną Túlkapásoks o działaniach policji z 2006 roku, został również brał udział w produkcji i który zaangażował się w projekt z myślą, że zrezygnuje, jeśli pojawi się propaganda. To umieściło kij między szprychami naoliwionego koła. Nagle potencjometr chóru, który w każdym przypadku propagował propagandę bez zastanowienia i rozważenia, kiedy dyskutowano o jakimkolwiek wstydliwym, perwersyjnym, nie do zniesienia aspekcie funkcjonowania węgierskiej lewicy w ciągu ostatnich trzydziestu lat.
Z przerażeniem patrzy się na zdjęcia sprzed piętnastu lat, bicie i kopanie leżących na ziemi bezbronnych ludzi, torturowanie policjanta w nieodpowiednim do centrali telewizyjnej wyposażeniu, któremu kazano być ofiarą, słucha się relacji tortury i zastanawia się, jak mogą one zaniknąć w świadomości publicznej, pod powierzchnią, jak może opaść na nie zasłona zapomnienia. Jak mogą stać się znikomym momentem bitwy narracji, czy można je eufemistycznie sklasyfikować jako „kontrowersje przeszłości”? I oczywiście rodzi to również pytanie, dokąd dojdziemy, kim możemy się w końcu stać, jeśli nie będziemy w stanie jasno mówić o podobnych wydarzeniach, wytyczyć granicę między tym, co jest jeszcze do zniesienia, a jakiegokolwiek powodu?
Wielokrotnie dyskutowano o tym, że potrzebne jest minimum narodowe, jakiś zestaw wartości, na który każdy może się zgodzić, który wszyscy akceptują. Wydarzenia z 2006 roku mogły nawet stać się tego podstawą, skoro trudno zaprzeczyć, że zbiorowe znęcanie się nad bezbronnymi ludźmi leżącymi na ziemi wykracza poza zakres, na jaki państwo może sobie pozwolić wobec swoich obywateli, a kto do tego podżegał, nie Ktokolwiek na to pozwala, kto pozwala uciekać sprawcom, musi zostać pociągnięty do odpowiedzialności.
Nie tylko nie stało się to normą, ale nawet nie stało się wyczerpującą, sensowną dyskusją, która niosła obietnicę wyjaśnienia. Stało się to, co stało się z nieprzetworzoną i pogrzebaną przeszłością: zaczęła się pojawiać. Całą serię wydarzeń zapoczątkował faktograf z Ószöd, który na stwierdzenie prezydenta republiki, że jego działania wywołały kryzys moralny, był w stanie odpowiedzieć, że jest „lárifarianinem”, więc Ferenc Gyurcsány jest tutaj i oprócz świadomej pracy nad miażdżeniem partii lewicy, w tym tych, które kiedyś dokładnie określały swoją tożsamość przeciwko jego polityce, przygotowuje się do powrotu do władzy na czele największej partii w opozycyjnej koalicji.
I jeśli rok 2006 nie stał się minimum narodowym, to stał się minimum lewicowym, ale nie z powodu jego odrzucenia, ale z powodu jego obrony, ponieważ Péter Márki-Zay też zaczął bronić przemówienia Ószöd i niestety, że niesie ze sobą przebranie wszystkiego, co następuje. Ale to też nie jest nowe, od piętnastu lat lewicowi politycy i intelektualiści próbują oczyścić to, czego nie da się umyć. Przypomnijmy sobie cynizm Gábora Kuncze, kiedy nazwał Máriusa Révésza, który doznał urazu głowy, Martíriusem.
Niektórzy z gumowymi kijami, ostrzami mieczy, karabinami, niektórzy ze słowami.
