Gábor Túri: Nowoczesna mandragora, czyli Niemcy kierujący się magicznym słowem populizmu

Mandragora - oficjalnie znana jako Alrauna lub Mandragora officinarum - to starożytna roślina lecznicza i narkotyczna, której korzeń był kiedyś używany jako magiczny eliksir.

Jej początki sięgają czasów starożytnych, przez Mezopotamię Sumerów i następnie Akadyjczyków, aż po świat biblijny. (Rdz 30:14) Nazwy zwyczajowe: magiczny korzeń lub jabłko głupca. Oczywiście obecnie się tego nie stosuje, choćby dlatego, że narkotyczną rolę mandragory, czyli „magicznego korzenia” we współczesnej zachodniej cywilizacji, przejęła telewizja.

Tak więc w dzisiejszych czasach, nie wiedząc o tym, obywatel Niemiec również się tym oszałamia. Przyzwyczaili się do tego. I tak jak w starożytności iw średniowieczu tylko wąska grupa "wtajemniczonych" mogła podawać magiczny korzeń, tak dzisiaj "wtajemniczeni" zarządzają nim siedzącym przed telewizorem. Innymi słowy, obywatel Niemiec dzień i noc otrzymuje współczesną wersję mandragory, aż do omdlenia.

I oto, właśnie dlatego w niemieckiej telewizji coraz częściej słyszymy o Węgrzech i ich premierze Viktorze Orbánie. Oczywiście i tutaj, nie poprzez oddanie jego realistycznego obrazu, który pokazywałby rozwój gospodarczy kraju, a poprzez to podkreślanie sukcesów osiągniętych przez jego przywódcę, a poprzez krzywe lustro, jako "niebezpieczny czynnik" który stawia Jedność europejska, a tym samym istnienie Europy zagrożone.

I doszło do eskalacji do tego stopnia, że ​​nawet wieczorne programy satyryczne i rozrywkowe zajmują się nim i rzekomym „problemem”. Na przykład listopad 2020 r 23-go w programie „heute-show”, który później podsumowano w następujący sposób:

„heute-show-Satirikerin hatte Neugründung der EU „ohne die beklopten Ungarn und Polen pröglich”, czyli: satyryk „heute show” zaproponował ponowne ustanowienie Unii Europejskiej bez walczących Węgrów i Polaków.

Myślę, że nie ma potrzeby tego komentować, podobnie jak 10-minutowy film Ungarn und die EU: Die Orbán Story stronę Weltspiegel, aby móc z nim porozmawiać.

Film przedstawił młodego Orbána, który pod koniec lat 80. jako młody rewolucjonista walczył przeciwko sowieckiej okupacji. Następnie „Jaki kontrast?” – wzdycha moderator, porównując młodego „bojownika o wolność”, Viktora Orbána, z obecnym, populistycznym i „autokratycznym” (cyt. Alleinherrscher) politykiem, którym według nich się stał. Aby to udowodnić, w filmie wystąpił także Ákos Hadházy, który w znany mu już sposób przedstawił „prawdę” o swoim przeciwniku, Viktorze Orbánie. Zakładam, że starał się mówić bardzo obiektywnie i bez uprzedzeń, z czego oczywiście może być dumny (bo mówił po niemiecku), ale chyba musiał pilnować, żeby kamera kamerzysty przypadkiem nie spadła mu na skarpetki podczas nagrywania.

Następnie gospodyni zapytała z niepokojem jakie są możliwości, co MY możemy z tym zrobić? Co w psychologii prania mózgu oznacza, co MY, DOBRZY, możemy zrobić? Ostatecznie prelegenci programu „z żalem” zgodzili się, że widzą tylko jedną możliwość, a mianowicie, że obaj rebelianci, Polska i Węgry, powinni wycofać odpowiednio 20 i 6 mld euro unijnego wsparcia.

Tak więc i w tym filmie możemy usłyszeć takie i podobne stwierdzenia, a dla większości widzów wszystko to jest na Węgrzech wiarygodne, ponieważ nie dostają oni (skąd mogli?) odwrotnego, prawdziwego obrazu relacji między UE i Węgry.

Są jednak tacy (np. przeglądający komentarze czytelników Focusa i innych portali), których wypowiedzi są wręcz sprzeczne z tym, co zostało powiedziane w filmie, i żeby te opinie nie powodowały zamieszania w ogólnej zgodzie, Weltspiegel zaprosił swoich czytelników do następujących przed uwagą sekcji komentarzy:

„Uwaga: Kommentare erscheinen nicht sofort, sondern werden innerhalb von 24 Stunden durch die Redaktionen zwolniony.” Innymi słowy: Uwaga: Komentarze nie pojawiają się natychmiast, ale są aktywowane przez redaktorów w ciągu 24 godzin.

Co oczywiście oznacza nic więcej, jak tylko to, że redaktorzy mają do dyspozycji dobre 24 godziny na dokładne filtrowanie komentarzy, a następnie przepuszczanie tylko tych, które zgadzają się z przyjętą opinią niemieckiego mainstreamu. Dobrze, że o tym nie napisali: bo mamy wolność słowa, inaczej niż na Orbáni.

I żeby uniknąć tego zarzutu, żyję na wybranych, rzadkich przykładach i przytoczę jeszcze inny, bo w tym samym tonie został użyty reportaż NTV z 14 listopada 2021 r., w którym znana była kiedyś mantra ponownie wypowiedziane w odniesieniu do Fideszu:

„Zu Fidesz” EVP-Austritt war es gekommen, nachdem sich die Differenzen zwischen Orban und den deutschen Unionsparteien zum Thema Demokratie und Rechtsstaat zugespitzt hatten”. Innymi słowy: Dymisja partii ludowej Fidesz nastąpiła po zaostrzeniu się sprzeczności między Orbánem a niemieckimi partiami związkowymi w kwestii demokracji i praworządności.

Oczywiście obywatel Niemiec słuchający programu nie ma najmniejszej szansy dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodzi i co dokładnie oznacza kwestia praworządności. Oczywiście od tego czasu trwa to non stop z kanałów zachodnich mediów, niezależnie od tego, który kran odkręcimy, a zwłaszcza teraz, kiedy europejskie partie prawicowe, konserwatywne zorganizowały w Warszawie spotkanie. Na Zachodzie przedstawiano to jako prawdziwy zamach na europejską demokratyczną jedność i wspólne współistnienie godne człowieka.

Ale cóż, nic z tego nie jest nowe – każdy mógłby powiedzieć – ponieważ dzieje się tak od lat. I masz absolutną rację! Te wiadomości są takie same, jak te, które były transmitowane w telewizji Phönix rano 1 grudnia 2017 r., w których podsumowano problem „uchodźców”, który pojawił się od 2015 r. Choć film najwyraźniej starał się odmalować neutralny obraz sytuacji i jej eskalacji, od Willkomenskultur do AfD Siegeszug (czyli od bezkrytycznego przyjmowania migrantów do zwycięstwa niemieckiej opozycji politycznej AfD), to jednak pozostał zasadniczo manipulacyjny. Kraje, które sprzeciwiają się kwotom migrantów, są odpowiedzialne za problem, w jakim znalazła się Europa, czyli film wyraźnie wskazuje na kraje wyszehradzkie jako winowajców.

Pragnę zauważyć, że poprzedniej nocy w tym samym miejscu był już powiązany program (tytułowy Populisten an die Macht/ Populiści u władzy), w którym wyświetlono 45-minutowy film o przywódcach krajów oskarżonych populizmu, zwłaszcza Viktora Orbána. Jasne, jasne, trzeba zmiękczyć widza!

Ten film, który miał premierę 1 grudnia – Europa und die Flüchtlinge (Europa i uchodźcy) – jest tak głęboko niesprawiedliwy, manipulacyjny i kłamliwy, że miałem trudności z obejrzeniem go. Jednocześnie interesujące jest obserwowanie, w jaki sposób media mogą wpływać na naród niemiecki. Widać było jego radosne powitanie i bezkrytyczny uścisk przybyłych, co charakteryzowało początkową euforię. A do tego dochodzi fakt, że choć jeszcze w 2016 roku coraz więcej osób dostrzegało ograniczenie możliwości przyjmowania imigrantów, a następnie zmniejszenie możliwości (mieszkania, warunki higieniczne, opieka medyczna, szczepienia, pojemność przedszkoli, miejsc w szkołach itp.) .) do prawie zera, nadal nie odważyli się nikomu otwarcie wystąpić przeciwko niemu. I tutaj nacisk kładziony jest na „odważność”!

W końcu osoba, która w końcu się zgłosiła, została od razu oskarżona o populizm, rasizm i prawicowość, a później nawet o sympatyzowanie z AfD, co jest czymś więcej niż zwykłym piętnem w kręgach politycznych. I ludność też to zaakceptowała! Jak nadal wierzą, uważają również, że wszystkie obecne problemy są wyłączną odpowiedzialnością krajów sprzeciwiających się kontyngentom i dystrybucji uchodźców.

Wyraźnie kpią z obywateli niemieckich, sugerując życzenie, by kraje wyszehradzkie, które już balansują na „krawędzi talerza” UE, wreszcie zostały stamtąd wypchnięte, ale przynajmniej założone kagańce.

Da się wyczuć, że z niecierpliwością czekają na wyniki wyborów 2022 r., nie ukrywając nadziei, że konserwatywny rząd „Orbána” ostatecznie upadnie. To otwarte i wrogie nastawienie do węgierskich wyborów graniczy niemal z wywieraniem wpływu na krajowe wydarzenia polityczne, co jest niedopuszczalne we wspólnocie UE.

Oczywiście powstaje pytanie, jaki byłby w tym przypadku właściwy krok polityczny Węgier? Czy propozycja UE powinna zostać przyjęta, a imigranci arabscy ​​i czarnoskórzy afrykańscy przydzieleni zgodnie z kwotą zaakceptowani, czy nie?

Czy mamy odrzucić dotychczasowe wysiłki naszego kraju, który chciał zapobiec rozwojowi tej sytuacji, która obecnie na Zachodzie stała się katastrofalna? I nikt na zachód od Lajty nie uznał słuszności dotychczasowego kierunku węgierskiego kierownictwa politycznego ani nie apostrofizował przynajmniej niektórych z nich jako koniecznych lub celowych. Jednak nawet tego nie dostrzegamy, kiedy patrzymy na obecne nastroje polityczne w Europie Zachodniej, zamiast tego widzimy polityczne przywództwo, które instruuje i wskazuje na nasze określone miejsce „końca linii”, które zasadniczo instruuje.

Czy zatem byłoby właściwe, gdyby rząd ugiął się i wpuścił narzuconych mu uchodźców? Jakie byłyby tego konsekwencje? Czy ktoś mógłby mi podziękować? Czy w zachodniej części Europy rozlegną się okrzyki aprobaty?

Nie sądzę!

I tym zaprzeczam tym, którzy niestety na Węgrzech – kto wie dlaczego? - tego właśnie kroku domagają się od rządu. Wiedzieliby jednak, że ten krok Węgier zostałby po prostu sklasyfikowany jako codzienna wiadomość w Europie Zachodniej i podkreślaliby tylko, że oto, pod bardzo konsekwentną presją Niemiec i Europy Zachodniej, Węgrzy w końcu ulegli i zdali sobie sprawę, że powinien uczestniczyć w rozwiązywaniu wspólnych problemów. A potem potoczyłaby się chwalebna kaskada słów o tym, ile zrobiła dla tego zachodnia (zwłaszcza niemiecka) polityka.

Oczywiście nie byłoby wzmianki o tym, że to są właśnie problemy, za które odpowiedzialne są kraje Europy Zachodniej, na które rząd Węgier od sześciu lat nieustannie zwraca uwagę. Jednak to wszystko nie jest brane pod uwagę, jak to było wtedy, i nie jest brane pod uwagę dzisiaj, bo jak tak mały kraj jak Węgry – które właśnie weszły do ​​„starej, dobrej” Unii Europejskiej – może chcieć się z pomysłami wartymi rozważenia? Lepiej się cieszyć, że istnieje i nie został zburzony jeszcze mniejszy na korzyść twoich sąsiadów.

Tak więc UE szybko umieściłaby kwestię kwot z powrotem na porządku dziennym, ale Węgry miałyby jeszcze więcej problemów na froncie wewnętrznym, gdy wejdą do unijnej maszynki do mielenia mięsa. Będzie łamał sobie głowę, ile tysięcy uchodźców będzie musiał ponownie przyjąć z następnej (i następnej, i następnej) fali, oczywiście „dobrowolnie”, skoro już się poddał. A stamtąd nie można tańczyć z powrotem.

Zauważmy, że Węgry (i kraje wyszehradzkie) nie są kołami rozwiązującymi problemy europejskie, a raczej zwracają uwagę (nawet swoją obecnością polityczną) na błąd i zły kierunek, w jakim zmierza obecnie Unia Europejska.

W prawdziwej Unii strony miałyby równy status i byłyby brane pod uwagę, a zgłaszane problemy byłyby rozwiązywane w drodze negocjacji i rozważania „za” i „przeciw”, a nie kategorycznie formułowanych instrukcji, jak to ma miejsce obecnie. Bo dziś postawa silnych państw członkowskich jest raczej postrzegana jako szantaż i groźba różnych ripost, niż traktowanie mniejszych państw członkowskich jako równorzędnych partnerów.

A wszystko to robią w imię liberalnej demokracji UE, tyle że ich działania są bardziej dyktatorskie niż demokratyczne. Oczywiście przeciętny obywatel Niemiec nie ma o tym pojęcia. Ale nawet o tym nie można wiedzieć, a przyczyny tego można doszukiwać się właśnie w popularnej nazwie mandragory, „jabłku głupców”. Bo tak jak bibilijna pierwsza para ludzi zdobywała wiedzę poprzez wgryzanie się w jabłko zerwane z drzewa poznania, tak samo ci co dzisiaj wgryzają się w mandragorę, tj. jabłko głupców - poprzez telewizję współczesnego świata - zdobywać tylko głupotę i fałszywą wiedzę. Dlatego obywatel Niemiec wierzy w rzekomy populizm węgierskiego rządu, a ci, którzy nim rządzą, dokładnie wiedzą, dlaczego to robią.

Nie zapominajmy przecież, że „według niektórych legend, aby posiadać i używać mandragory, trzeba było zawrzeć przymierze z diabłem”, po węgiersku: trzeba było zaprzyjaźnić się z diabłem. Tak jak dziś! A wraz z tym zasłona opada na to, co niektóre kręgi tak naprawdę chcą ukryć.

Dr Gábor Túri
Niemcy

Wyróżniony obraz: Facebook

Oryginał cytatu zamykającego: „Nach manchen Sagen war, um einen Alraun besitzen und nutzen zu können, ein Bündnis mit dem Teufel eingzugenhen”.