Jego Ekscelencja Miklós Horthy Vitéz, gubernator Nagybánya, zmarł na portugalskim wygnaniu 65 lat temu, 9 lutego. W 1957 r. szalał komunistyczny terror Kádára, pobito połowę kraju, zarządzono salwy ognia i przeprowadzono setki egzekucji, głównie w odniesieniu do jego imienia. Rewolucjonistów napiętnowano jako największe szumowiny, które chcą cofnąć koło historii i przywrócić przedwojenny ustrój.

Oczywiście, że tego chcieli! System wielopartyjny, który był widoczny pod przywództwem gubernatora. Restytucja prawowitej własności, swobodne praktykowanie religii, kraj z pluralistycznym systemem, który również przyczynił się do konsolidacji między dwiema wojnami światowymi.

Miklós Horthy odepchnął „intruza Grácia”, chociaż mógł to zrobić, nigdy nie koronował się na króla. Ale forma rządów na Węgrzech pozostała królestwem, po doświadczeniu nędznej, haniebnej republiki ludowej, krwawej republiki rad i republiki wielkości królika w ciągu krótkiego roku.

W upadającej ojczyźnie kontradmirał organizował Armię Narodową, mocną ręką zaprowadzał porządek, wypychał plądrujące kraj wojska czeskie, rumuńskie i serbskie poza dzisiejsze granice, milcząco wspierał powstanie na zachodnich Węgrzech, dzięki czemu Sopron został w stanie pozostać miastem węgierskim w drodze referendum. Wytępił gniazda bolszewickiego terroru. Dzięki jego działaniom podtrzymywano kraj i nadzieje.

Prawie rok po tym, jak hrabia Mihály Károlyi proklamował Republikę Ludową 16 listopada 1918 r., Horthy wkroczył do Budapesztu na swoim białym koniu. Po zabójstwie hrabiego Istvána Tiszy pozostał jedynym, któremu ludzie mogli zaufać i ponownie mieć nadzieję pośród największej nędzy i strachu.

Czy będziemy mieć państwo? zapytali. Czy jest jakaś nadzieja, że ​​Węgry, poniżone do ziemi i pozbawione prawie wszystkich swoich skarbów w Trianon, podniosą się i ruszą na drogę rozwoju i swoich przodków. Czy Królestwo Węgier pozostanie?

I zostało! Co prawda jego granice były zmieniane i zmieniane przez siły Zachodu, ale Święta Korona rządziła w królestwie św. Istwiana. Horthy wiedział dokładnie, że tylko tysiącletnie królestwo węgierskie mogło ważnie i zgodnie z prawem przedłożyć międzynarodowe organizacje i sądy wszystkie swoje roszczenia do anektowanych i skradzionych terytoriów. Nowe państwa utworzone na jego terytorium muszą się wycofać, była to najważniejsza zasada przewodnia, która określała i ukierunkowywała wszystkie działania gubernatora.

W razie potrzeby dyplomacją, w razie potrzeby wyższością kulturową, w razie konieczności militarną, ale nie rezygnował ze swoich celów. Ameryka i mocarstwa atlantyckie oszukały nas, zdradziły, stalinizm szalał na Wschodzie i oczywiście faszyzm w Niemczech też nie obiecywał najlepszej perspektywy.

Mimo to, drogą dyplomatyczną, zgodnie z normami prawa międzynarodowego, doprowadził do zwrotu terytoriów Słowacji i Północnego Siedmiogrodu. Oczywiście doprowadziło to nas do kolejnej wojny światowej reżimów totalitarnych, ale nic nie mogliśmy zrobić.

Horthy poniósł wielkie straty osobiste i rodzinne w sojuszu niemieckim, ale Hitler mu nie ufał. Gubernator ponownie próbował poinformować kraje atlantyckie o możliwości zawarcia pokoju, ale ponownie przekonało je dopiero południowoeuropejskie lądowanie. (Porównaj: Kállay-kettős) Potem przyszedł Döme Sztójay, a wraz z nim okupacja niemiecka.

Nawet dzisiaj lewicowa historiografia i prasa lubią wbijać Horthy'ego w ziemię, bo nie mógł zapobiec Holokaustowi. I nie przyjmują argumentu, że od 19 marca 1944 Węgry stały się prowincją okupowaną przez Niemców. To, co mógł zrobić gubernator, to stawić opór, a wtedy dyktator zająłby siłą nasz krwawiący kraj, co oznaczałoby nie wiadomo ile ofiar.

W ciągu zaledwie kilku tygodni zatrzymano około 10 000 osób, w tym polityków, dziennikarzy i osoby publiczne. Wielu z nich trafiło najpierw do więzień, a następnie do obozów koncentracyjnych. Horthy zajmuje się protokołem głowy państwa, ale nie ma uprawnień, by zapobiegać aresztowaniom i występkom Gestapo.

I żadnych deportacji Żydów wiejskich! Gubernator Veesenmayer i premier Döme Sztójay również mają w tym wolną rękę. Jednak budapesztańscy Żydzi zostali uratowani, ponieważ pułkownik Sztabu Generalnego Ferenc Koszorús ukrył przed Niemcami swoje pancerne Esztergom i swoją akcją w lipcu uniemożliwił ewakuację getta. Wcześniej gubernator powiedział na Radzie Koronnej:

„Nie mogę już tego znieść! Nie pozwolę, aby deportacja nadal przynosiła wstyd Węgrom! Stop deportacji Żydów z Budapesztu! Rząd powinien podjąć niezbędne kroki”.

Oczywiście poza działaniami militarnymi nadal nie ma realnej władzy, po próbie ucieczki z wojny w październiku zostaje aresztowany przez Niemców i następuje terror Strzał.

Po wojnie jest więziony w Norymberdze, próbują go wykorzystać jako świadka, ale to się nie udaje. Zesłał siebie i rodzinę do Portugalii, gdzie spisuje swoje wspomnienia. Zmarł w Estoril w 1957 roku i początkowo został pochowany na Cmentarzu Brytyjskim w Lizbonie. Horthy był bardzo zdenerwowany upadkiem rewolucji węgierskiej w 1956 r. W testamencie poprosił, aby jego ciało nie zostało sprowadzone z powrotem na Węgry „aż do wyjazdu ostatniego rosyjskiego żołnierza”. Jego spadkobiercy uszanowali prośbę. W 1993 roku, dwa lata po opuszczeniu naszego kraju przez wojska radzieckie, ciało Horthy'ego wróciło na Węgry i zostało pochowane w jego rodzinnym mieście Kenderes, co wywołało gwałtowne protesty lewicy.

Dla nich gubernator nadal ucieleśnia wszystko, z czego powinni zostać wygnani. Patriotyzm, patriotyzm, jedność narodowa, szacunek dla religii i tradycji, majestat Świętej Korony.

W swoich wspomnieniach Horthy cytuje kanclerza Bismarka - podążając za Jókai - jako swoje własne credo i przesłanie: „...ustanowienie małych państw narodowych we wschodniej części Europy jest niemożliwe, mogą tam istnieć tylko państwa historyczne!”

Na koniec przytoczmy osobiste świadectwo z tej pracy:

„Moje myśli znad brzegów Oceanu Atlantyckiego nieustannie wracają do domu nad brzegi Dunaju-Cysy, mojej słodkiej krainy, której nie zastąpi mi nawet najpiękniejszy kraj na świecie. Tutaj codziennie widzę morze, element życia, który tak bardzo kochałem w moim pierwotnym powołaniu, i sprawia mi to przyjemność. Morze jest głębokie i bezkresne… ale mam głębszą miłość do mojego rodzinnego kraju i większą tęsknotę, która przyciąga mnie do domu, do węgierskiej ziemi i narodu węgierskiego!”

Wyróżniony obraz: wikipedia.hu