„Nie mówię, że Rumunia jest młodym krajem”

Publicysta Főtéra napisał bardzo pouczającą opinię zatytułowaną Mam dość...

Po weekendowej imprezie hokejowej przypomniałem sobie (znowu) słynne i niesławne zdanie z 1998 roku:

Mam dość Rumunii!

Cóż, nie mam dość Rumunii. Głównie dlatego, że tu mieszkam. I (choć może się to wydawać dziwne) jestem mu lojalna. Głównie dlatego, że płacę tu podatki. A potem, ponieważ wszystkim, co robię, w najlepszym przypadku – zrozum, jeśli nie robię tego źle – sprawiam (również) że Rumunia rośnie. Jako Węgier. Innymi słowy, jako ktoś, kogo znowu wysmarowano gównem – kto wie ile razy. Tak, ja can't trafiam dosyć Rumunia, ale ja mogę zajechać dość sporo rzeczy!

Ramy histerii przed snem:

Rumuńska drużyna hokejowa przegrała w niedzielę z Węgrami. Zdarza się. Po meczu zawodnicy zespołu Székely (a właściwie dwunastu) stanęli przed trybunami i podobno (bo są tacy, którzy uważają, że nie) odśpiewali wraz z kibicami hymn narodowy Székely. Cóż, to spowodowało eksplozję parującej krwi bomby atomowej.

zapoczątkował ją Sorin Grindeanu, który kilka razy poniósł porażkę, ale jakoś zawsze się podnosił (obecnie wicepremier i minister transportu). Potem poszli: wiceprezes (domagał się też dymisji ministra Tánczosa Barny, bo był na meczu i ewidentnie kibicował Węgrom), prezes PSD Marcel Ciolacu AUR , pseudopolityczni pseudoanalitycy , dziennikarze , Ilie „Nasty” Năstase (który chce pozwać Słowenię TOO w swojej cebulowej wściekłości), który miał tylko długopis w dłoni lub mikrofon przed ustami.

Potem zaczęły pojawiać się bardziej cywilizowane opinie: na przykład komentator sportowy Costi Mocanu zauważył , że nie byłoby takiej histerii, gdyby bohaterowie nie byli Węgrami. Emil Hossu-Longin, dziennikarz sportowy TVR, który akurat był na meczu, powiedział : hokeiści z Székely nawet nie śpiewali, tylko stali przed kibicami śpiewając hymn narodowy Székely, i to nie po raz pierwszy , bo złowieszcza scena z udziałem całej czwórki reprezentacji rozegrała się po jego meczu. Oczywiście głos zabrała również strona węgierska: Tánczos Barna , Kelemen Hunor , Csoma Botond , Eduárd Novák itd.

Zwracam uwagę na najbardziej rażącą burzę mózgów, tym bardziej, że wyszła z : postać ta oskarża hokeistów Székely o zdradę sieci i sprzedaż gry Węgrom. Dodajmy, może nie niezależnie od tego wszystkiego: w tym roku wygasa mandat zarządu... (Tak, w międzyczasie odeszli ).

A potem: naprawdę staram się zrozumieć psychikę narratorów młodego kraju. I nie mówię, że Rumunia jest młodym krajem. orędzia prezydenta państwa pseudomniejszościowego Klausa Ionopotchivanoc Iohannisa , które wyrzucił 10 maja, w dniu oficjalnego niepodległości Rumunii (albo jego copywriter umieścił to przed nim):

„W 1877 r. Rumunia ogłosiła niepodległość, czyniąc tym samym ważny krok w kierunku jedności narodowej i pozycji europejskiej. (…) Wielkie mocarstwa odnotowały narodziny kraju…”

W rzeczywistości to mile widziane, co przyznaje: kraj, w którym obecnie pełni funkcję pseudo-prezydenta, nie ma tysięcy lat, jak twierdzi armia pseudohistoryków, pseudonaukowców, pseudopolityków i pseudopatriotów , rycząc i rycząc rok po roku.

Staram się więc zrozumieć zwolenników tego młodego kraju. Większość sztabu generalnego młodego kraju – w najgorszym przypadku w ogóle, w najlepszym wypadku pod powierzchnią – nie może i nie chce być tolerancyjna wobec mniejszości żyjących w jego ogródku, chyba że zostaną one sprowadzone do pewnego rodzaju chronionej, rezerwat gatunków ozdobnych. (Albo aforystycznie: Wielu z nas to chwasty, niewielu to lilie.) I nadal nie chcemy, żeby nam się skończyło, do cholery!

Cóż, jestem naprawdę zmęczony tym, że jestem przyłapany (ja, ty, drogi czytelniku i ogólnie społeczność węgierska w Rumunii) jako osła tak często, jak to konieczne, i biją mnie, z nami, kogo chcą. występ wiceprezesa Ionopota : wiemy, że PSD trzeba było zmiażdżyć. A z kim wiceprezydent pokonał przeciwnika? Z nami. A teraz jest taka sytuacja: inflacja szaleje (nie gospodarka), stopa procentowa pnie się w górę siedmiomilowymi krokami, państwo pożycza na niespotykane dotąd stopy procentowe itp., więc jest dość kłopotów w Căpeni, czyli Köpec .

I mam dość czegoś jeszcze: powszechnej obojętności Unii Europejskiej. Przypomnijmy: UE ślepo zwróciła oczy ku niebu, kiedy Katalończycy, którzy poszli na referendum niepodległościowe, zostali pobici jak konie przez hiszpańską policję. Jednak Hiszpania (i Katalonia) nie jest młodym krajem. UE atakuje nas (również) z góry: nie ma sensu bić w stół Minority SafePack, nie ma sensu protestować, ostrzegać, zabierać głosu. Jedyną polityką UE w tym zakresie jest przymykanie oka. Bo tam, w Brukseli, dobrze wiedzą, że cała ta beczka prochu z Europy Środkowo-Wschodniej i Bałkanów została zebrana przez cywilizowany Zachód ponad sto lat temu.

Powtarzam: nie męczy mnie ani Rumunia, ani UE. Jestem po uszy z postawami opisanymi powyżej. I co mogę zrobić? Prawie to samo co poprzednio. Płacę podatki i mam nadzieję, że dobrze wykonuję swoją pracę. Jako obywatel rumuński, ale jako osoba należąca do narodu węgierskiego. I staram się, aby rumuńscy obywatele narodu rumuńskiego zrozumieli, że to nie jest zdrada. Nawet ucząc się trochę grać w hokeja, choć w stopniu obfitym w gorset.

Zdjęcie: Dávid Vörös/MJSZ