„Postaw swoje czujne śmieci na Paryż”

Od 14 maja 2017 r., po zdobyciu stanowiska Prezydenta Republiki, Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron kieruje polityką Francji.

Co za zaprzeczenie, wtrącił się przygotowany. Pracował jako wysoki urzędnik i konsultant, zdobywał doświadczenie jako minister gospodarki i przemysłu w poprzednim rządzie socjalistycznym. A w 2017 roku, stojąc na czele ruchu centrowego, zdobył nawet poparcie centroprawicy, by zostać liderem kraju. Ale jakie siły za nim stały i stoją, wskazuje jego poprzednia praca w Ministerstwie Finansów; i pracował dla niego jako bankier inwestycyjny w banku Rothschild. Może więc nie jest przypadkiem, że za jego prezydentury kraj był podzielony: są zamożni i masy. Nie trzeba dodawać, że Macron wyraża interesy tych pierwszych, podczas gdy zwykłym ludziom pozostawia się – nawet skrajne – uliczne pozory niezadowolenia; Mam tu na myśli najbardziej znaną serię demonstracji żółtych kamizelek.

Nie jest wybredny w kwestii narzędzi; czy to gumowym kijem, czy też odrzuceniem zasad demokratycznych. Najbardziej typowym tego przykładem jest afera nominacji prokuratorów z 2019 r.: odrzucił wówczas rekomendację popieraną przez własnego ministra sprawiedliwości. Kandydatów było jeszcze dwóch, ale ministerstwo musiało jeszcze ogłosić nowy przetarg według gustu prezydenta. To tyle, jeśli chodzi o niezależność francuskiej prokuratury... Ta i inne mniej znane nominacje podkreślają decydującą presję, jaką rząd wywiera na wysoki poziom sądownictwa. W rzeczywistości rząd francuski lubi opisywać podobne przypadki w innych krajach jako braki w praworządności. Typowy dla sprawy wpis Marine Le Pen „Prezydent RP ingeruje w powołanie prokuratora generalnego Paryża: Węgrzy i Polacy mogą się bawić!” )

Przypomnijmy też, że w 2019 r., na początku kampanii w PE, Macron i premier Węgier wspólnie określali się jako przeciwnicy numer jeden. Od tamtej pory członkowie francuskiego rządu wielokrotnie odwoływali się do naszego kraju jako kontrprzykładu dla „postępowej strony Macrona”, często nie przejmując się faktami.

Mimo to francusko-węgierska grupa przyjaźni węgierskiego parlamentu, której przewodniczy nasza obecna prezydent republiki, Katalin Novák , ciężko pracowała na budowanie dobrych relacji. Węgierska polityka zagraniczna dostrzegła i widzi możliwości współpracy w niektórych ważnych sprawach (np. wspólne interesy rolne, niektóre podkwestie imigracji z krajów Trzeciego Świata). Dla nas jest to szczególnie ważne, ponieważ Macron próbuje przejąć przywódczą rolę w Unii od Niemiec, które po Merkel W ten sposób nie radzi sobie z problemami wewnętrznymi, m.in. że usługi publiczne, edukacja i opieka zdrowotna upadły pod jego kontrolą. kanalizuje Jean-Luc Mélenchon na czele lewicowego bloku

Ankieta przeprowadzona wśród młodych ludzi przez Institut Montaigne wskazuje na jeszcze bardziej niepokojące nastroje. 22 proc. ankietowanych uważa, że ​​stosowanie przemocy w celach społecznych jest dopuszczalne. Aż 37 proc. z nich jest gotowych włamać się siłą do gmachów ministerstw w proteście przeciwko takiemu ruchowi! Ostatnio wojna ukraińsko-rosyjska przyćmiła wiodącą kwestię wyborów prezydenckich, niepowodzenie w integracji muzułmańskich mas imigrantów; ale jednocześnie pozwalała prezydentowi odgrywać rolę rozjemcy w odległych wydarzeniach wojennych, zamiast mówić o rzeczywistych problemach gospodarczych i społecznych Francji, trudnościach życiowych. To wzmacnia opinię publiczną, że Macron patrzy z góry na człowieka na ulicy.

Wiele recenzji sugeruje, że mimo zwycięstwa w reelekcji Macronowi „udało się” zostać najczęściej odrzucanym politykiem we Francji. Ruch żółtych kamizelek kilka lat temu i grający na tym nastrojach radykalni politycy przybierają na sile, ale przeciętny człowiek może zadać sobie pytanie: skoro są znienawidzeni, to po co są wybierani ponownie?

Ale wtedy możemy wiedzieć, że stoją za tym wielkie siły zewnętrzne. Francja jest jednym z ważnych pól bitewnych walki między liberalnymi globalistami i suwerenistami, którzy bronią wspólnot narodowych. To właśnie doprowadziło do Brexitu w Wielkiej Brytanii i nieoczekiwanego dojścia do władzy byłego prezydenta Trumpa w Stanach Zjednoczonych. Z drugiej strony sytuację komplikuje fakt, że 5 proc. wyborców ma muzułmańskie imigranckie pochodzenie. Wcześniej wyraźnie wspierali Macrona, ale teraz są bardziej podzieleni, ponieważ przesłanie Mélenchona stało się silniejsze. Przede wszystkim jednak prezydent potrafił dotychczas wykorzystywać wewnętrzne podziały polityczne kraju. Oczywiście potrzeba dużo desperacji, aby skrajności stały się siłą decydującą o wyborach. Dlatego, podobnie jak w 2017 r., w kwietniowych wyborach prezydenckich Macron pokonał w wyborach prezydenckich swoją główną przeciwniczkę Marine Le Pen, a jego partyjny sojusz wciąż był w stanie uzyskać większość mandatów w 2017 r. A teraz, między 10 a 24 kwietnia, wygrał też wybory prezydenckie i ponownie pokonał Le Pena w drugiej turze – ale okazało się, że tym razem po raz pierwszy nie miał wymaganej do rządzenia zwykłej większości parlamentarnej. Macron jest coraz bardziej zmuszany do polegania na centroprawicy, ale to też nie wydaje się łatwe: Christian Jacob , prezes LR i lider UDC, chce pozostać w opozycji. Jednak dla obserwatora z zewnątrz, być może nieoczekiwanie, na scenie pojawiła się silna lewicowa koalicja. A Jean-Luc Mélenchon, który został wypchnięty z drugiej tury wyborów prezydenckich, walczył teraz w związku z wyborami parlamentarnymi – socjalistyczny sojusz NUPES, do którego należą także komuniści, stał się najsilniejszą siłą opozycyjną w parlamencie. National Compact Le Pen również odniósł duży sukces, zdobywając po raz pierwszy znaczną liczbę mandatów. Innymi słowy: jest stabilność.

Węgry mają tradycję zwracania uwagi na wydarzenia we Francji.
Już w 1789 roku János Batsányi napisał: „Przyjdź i spójrz przed siebie na swój los,
spójrz czujnie na Paryż!”

Po brytyjskim Brexicie i słabości niemieckiej koalicji wydaje się, że Francja nie jest w stanie przejąć sterów w Europie. Dla mnie to kolejny argument przemawiający za potrzebą wybieralnych przywódców, którzy słusznie domagają się akceptacji społecznej na czele UE.

Autor: András Kelemen

(Zdjęcie w tle: France24)