Tytuł jest parafrazą cytatu Georgesa Clemenceau. Francuski polityk, który odegrał mroczną rolę w historii Węgier i był nazywany Tygrysem ze względu na swoją wojowniczość za życia, pierwotnie nawiązywał swoim powiedzeniem do pozbawionych wyobraźni francuskich generałów.

„ Wojna jest zbyt poważna, by powierzyć ją żołnierzom/generałom ” – jego słowa zrodziły się po krwawej i bezowocnej ofensywie w 1917 r., która zagroziła wybranemu w listopadzie premierowi możliwością wybuchu buntu podobnego do równie nieudanej serii wiosennych ataków w 1917 ponownie wybuchnie we Francji w armii. Wagę problemu dobrze oddaje fakt, że Samuel Huntington poświęcił temu zagadnieniu całą książkę Żołnierz a państwo , która – słusznie – podkreśla wagę cywilnej kontroli nad przywództwem wojskowym na podstawie przykładów historycznych. Nawiasem mówiąc, ta ostatnia jest fundamentalną pracą w tej dziedzinie do dziś.

Opierając się na naturze wojny i logice wojny, armia kierowana przez profesjonalistów ma tendencję do autonomizacji. Zwłaszcza, gdy to nie umiejętności, ale pochodzenie i/lub koneksje stanowią podstawę awansu. Ponieważ – i tego nie da się wystarczająco powiedzieć –

wojna jest jednym z najbardziej złożonych przedsięwzięć społeczeństw ludzkich. Jeśli nie najbardziej złożone.

Polityka gospodarcza, społeczna, zagraniczna i inne aspekty mogą również odgrywać znaczącą, a nawet decydującą rolę w wyniku konfliktu zbrojnego, oczywiście obok militarnych. Historia zna niezliczone przykłady, kiedy o wojnie nie rozstrzygano na polu bitwy, lecz zdrada aliantów lub uszczuplenie skarbca powodowało wstrzymanie działań wojennych i zawarcie pokoju.

Szerszym kontekstem prowadzenia wojen jest to, co fachowcy nazywają wielką strategią, terminem odnoszącym się do całości zasobów narodu lub systemu federalnego skupionych na pokonaniu przeciwnika. Doskonałym tego przykładem jest II. przypadek mocarstw sprzymierzonych z II wojny światowej, gdzie z grubsza prawidłowe zastosowanie uznanej przewagi przemysłowej doprowadziło do klęski nazistowskich Niemiec. A ten obszar to wyraźnie terytorium polityków cywilnych, którzy ze względu na możliwość odwołania i pociągnięcia do odpowiedzialności są również zobowiązani do brania pod uwagę opinii ludności. Wojna jako stan nadzwyczajny, odmienny od normalnego

bezlitośnie wskazuje wady w każdym istniejącym systemie, podobnie jak test warunków skrajnych.

W obecnej sytuacji deficyt demokracji, roszczącej sobie główną władzę w Komisji Europejskiej, który w czasach pokoju nie był tak spektakularny, jest teraz jaskrawo widoczny. Lata świetlne od przeciętnego obywatela, który ponosi konsekwencje swoich decyzji, politycy mieszkający w starannie zbudowanych wieżach z kości słoniowej mogą igrać losami narodów, nawet kontynentów, a nawet całego świata, jak chcą. Pomyśl tylko o zbliżającym się kryzysie żywnościowym.

Niestety niewiele lepiej sytuacja wygląda na poziomie krajowym. Na przykład brytyjska minister spraw zagranicznych i kandydatka na premiera Liz Truss wywołała na początku roku niewielki skandal dyplomatyczny, mieszając podczas negocjacji nazwy terytoriów ukraińskich i rosyjskich. Niedobrze jest myśleć, że Winstona Churchilla, który zajmował się historią ludów anglojęzycznych w wielotomowym dziele historycznym, mógłby zastąpić człowiek stojący przed tak poważnymi wyzwaniami.

Powyższe dwa aspekty ujawniają znacznie głębszy kryzys. Ursuli von der Leyen

został ministrem obrony narodowej Niemiec, wcześniej był ministrem ds. młodzieży i rodziny, a następnie ministrem pracy i spraw socjalnych.

Nawiasem mówiąc, pani z dyplomem medycznym urodziła się w wybitnej rodzinie politycznej, do tego stopnia, że ​​w 1977 roku musiała uciekać z Niemiec z powodu gróźb ze strony skrajnie lewicowej organizacji terrorystycznej Rote Armee Fraktion i żyła przez jakiś czas w Londynie pod ochroną Scotland Yardu. Najwyraźniej wszystko było na swoim miejscu, aby zostać doskonałym znajomym Clausewitza. Co więcej, powinien znać nie tylko kulisy słynnego powiedzenia („ wojna to kontynuacja polityki innymi środkami ”), ale także głębię lekcji historii, która się za nim kryje. Albo nie. Raczej nie.

Na marginesie: postępowy świat zachodni lubi podziwiać prezydenta Xi Jinpinga, który jest jednym z chińskich „książąt”, czyli przywódcą, którego rodzice piastowali już ważne stanowiska polityczne. Wiąże się to z faktem, że jedyną rzeczą, której naprawdę żałowałem, było to, że Hillary Clinton nie została prezydentem Stanów Zjednoczonych. Abym mógł polecić prezydentów Busha (ojca i syna) i Clintona (męża i żonę) entuzjastycznym krytykom nowych demokracji w Europie Wschodniej jako orędowników demokratycznych równych szans. A co ze sznurkiem i belką?

Oczywiście byłoby niesprawiedliwe obwinianie za tę sytuację wyłącznie cywilnych polityków. Dominujący światopogląd neoliberalny robi wszystko, by reinterpretować historię. Deklarowanym celem projektu 1619 jest „zastąpienie historii narracją”. Na nieszczęście dla zachodnich pionierów, wciąż pamiętamy podobną ideologię, która dążyła dokładnie do tego samego. Wymazać przeszłość na dobre, prawda? Dzięki temu absolutnemu nonsensowi już tam jesteśmy

nawet w amerykańskich akademiach wojskowych nie uczą wystarczająco dużo historii wojskowości.

To prawda, że ​​zamiast tego jest socjologia i inne nieuchronnie ważne przedmioty. Co więcej, sama historia wojskowości jest przetwarzana niemal wyłącznie z punktu widzenia społecznego, etnicznego, rasowego i kulturowego. Max Hastings, znany pisarz wojskowy, podsumował to zjawisko stwierdzeniem, że „ instruktorzy uniwersyteccy zapominają, że najlepszym sposobem zapobiegania konfliktom jest ich studiowanie. "

Siła Zachodu zawsze polegała na tym, że był w stanie uwolnić naukę i myśl od ślepej wiary, tak aby obie mogły pozostać autorefleksyjne. Innymi słowy, zawsze byliśmy w stanie uczyć się, jeśli nie od innych, ale przynajmniej na własnych błędach. Staje się to coraz mniej możliwe z powodu aroganckiej zarozumiałości neoliberalnego Homo Deus, człowieka, który stał się bogiem. Nie mamy jednak wyboru - albo akceptujemy, że historia jest nauczycielką życia i jesteśmy zmuszeni do ciągłego uczenia się, zmiany, a tym samym dostosowywania się do zmian, albo akceptujemy nieuchronne konsekwencje.

Cywilizacje już zniknęły z powierzchni ziemi z powodu złych decyzji przywódców.

I czy ci, którzy przyjdą po nas, będą opłakiwać Unię Europejską? Myślę, że patrząc na obecną sytuację.

Bálint Somkuti / Mandiner

Wyróżniony obraz: Facebook