David Pressman, nowo mianowany ambasador USA, którego osobę już samą można uznać za prowokację ze strony Joe Bidena, potajemnie groził Węgrom, ponieważ nasz kraj – wraz z Turcją – nie ratyfikował jeszcze akcesji Szwecji i Finlandii do NATO. Wyraził nadzieję, że nie będzie potrzeby wywierania nacisków w tej sprawie.
Jeśli mamy takiego przyjaciela, to nie potrzebny nam wróg – można by rzec z pewną złośliwością. Ale z drugiej strony, dla Wielkiego Brata dość trudno jest stać się prawdziwym dobrym przyjacielem.
Doświadczyliśmy tego już w przypadku Marka André Goodfrienda, który był tymczasowym charge d'affaires ambasady amerykańskiej w latach 2013-2014: łacińskie wyrażenie nomen est omen (nazwisko się kwalifikuje) nie do końca pasowało do „dobrego przyjaciela” - bo tak brzmi jego imię. Raczej odwrotnie.
Już to przeżuliśmy, doświadczyliśmy już realnej sytuacji: jeśli w Stanach Zjednoczonych rządzi demokratyczny prezydent, to ktokolwiek tu przyjeżdża „oczywiście”, od razu ingeruje – a przynajmniej próbuje ingerować – w nasze wewnętrzne sprawy i krytykuje rząd, jeśli jest on właśnie narodowy i konserwatywny.
Nie ma w tym nic dziwnego, zwłaszcza po tym, jak sam nasz minister spraw zagranicznych i handlu Péter Szijjártó – prawdziwy Węgr – powiedział w oświadczeniu, że ambasador demokratów przybył już na Węgry, jeszcze w latach 90., który wszedł ze szlachetną prostotą do węgierskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych i wręczył dokument, w którym stwierdzono, że węgierski rząd i parlament powinni zmienić tekst naszej ustawy zasadniczej, w czym i gdzie...
Czy jest coś więcej do powiedzenia na ten temat?
Tak, zresztą, strona narodowa poruszyła się bardzo zachęcająco w wyniku groźby Pressmana: byli tacy, którzy w liście otwartym odrzucili pogróżki „Drukarza”, czy „Dziennikarza” w innym tłumaczeniu, ale przede wszystkim wszystkie groźne słowa ambasadora Nyomásgyakorló, niektórzy rozpoczęli petycję przeciwko wypowiedzi ambasadora, a osoby publiczne i analitycy napisali pisma, które głęboko potępiają niedopuszczalne wypowiedzi ambasadora (wystarczy wymienić tylko nazwiska: Zoltán Felföldi, Zoltán Kiszely, Sándor Kinga) .
I to jest w porządku.
Jest takie stare powiedzenie: jaki bóg dawania, taki bóg otrzymywania.
Lepiej, żeby pan David Pressman szybko się przekonał, że tym razem nie zawędrował do służalczego kraju, bojąc się wielkości lub chcąc się bać. Może jest do tego przyzwyczajony ze względu na swoją dotychczasową karierę, więc mam dla niego złą wiadomość: tym razem znalazł swój „kraj”.
Tutaj my, Węgrzy, razem z całym naszym oporem i rewolucyjnymi tradycjami, a czasem z gorącą krwią, nauczymy go, jakiego zachowania oczekujemy od ambasadora. Niezależnie od tego, czy bar jest amerykański, rosyjski, chiński czy z wysp Tabor. Ponieważ poważnie traktujemy równość między narodami i krajami, innymi słowy demokrację.
Mamy to na myśli.
Tak jak Amerykanie byli poważni, gdy wywalczyli niepodległość od Brytyjczyków, którzy chcieli nimi rządzić.
Ale wydaje mi się, że to było dawno temu...
Chciałbym jednak zwrócić uwagę węgierskiej opinii publicznej na fakt, że ten 45-letni polityk jest poważnym, doświadczonym, wyrafinowanym i sprawnym dyplomatą. Prawdziwe wyzwanie!
To będzie ciężki orzech do zgryzienia, bo za jego uśmiechem kryje się dużo determinacji, widać to po nim. Istota determinacji: pokonam opór Węgier, ustawię ich w szeregu.
Ileż razy mam ostatnio cytować, nie tylko w związku z naszymi „przyjaciółmi” w UE, odnaleziony pamiętnik więźnia, który napisał: ratuj mnie tylko od przyjaciół, Panie, z wrogami się zniszczę.
Dla nas, Węgrów, słowa Chrystusa i II. Słowa Papieża Jana Pawła II: Nie lękajcie się!…
Źródło: naród węgierski
Zdjęcie na okładce: David Pressman, nowy ambasador Stanów Zjednoczonych Ameryki w Budapeszcie (fot. MTI/Szilárd Koszticsák)
