Walka klas, czy jak chcesz – czy naprawdę powinniśmy zakazać rolnictwa?

Robotnicy na Zachodzie nie potrzebują już lewicy do buntu, pisze Malcom Kyeyune w UnHerd.

Zgodnie z historią opowiedzianą przez lewicę na początku 2010 roku, epoka wielkich przestojów w pracy dobiegła końca. Związek Radziecki upadł, Thatcher zmiażdżyła górników, a największe brytyjskie związki zawodowe zaczęły podupadać. Nie było już miejsca na erupcje wulkanów, o których czytamy w podręcznikach historii. Albo tak myśleli.

Dziś jednak Zachód przeżywa intensywny okres ruchu robotniczego. Rolnicy protestują w Holandii, Niemczech i Francji. Kolejarze grożą gospodarce USA przestojami z powodu braku podwyżek i płatnych zwolnień lekarskich. W Kanadzie kierowcy ciężarówek zamknęli kilka przejść granicznych i przez miesiąc okupowali Ottawę. Brytyjskie pielęgniarki i kanadyjscy nauczyciele są na krawędzi masowego strajku. We Francji pracownicy elektrowni jądrowych grożą strajkiem, a strajk pracowników rafinerii na początku tego roku doprowadził do poważnych niedoborów paliwa, co skutkowało wielogodzinnymi kolejkami przy studniach.

I jeśli o to chodzi, nie wydaje się, aby fala bojowników miała w najbliższym czasie wygasnąć.

Co więcej, jeśli chodzi o ogólną sytuację gospodarczą, sytuacja może się jeszcze pogorszyć: eksploduje inflacja, rosną niedobory energii i koszty życia. Pracownicy stają się coraz bardziej źli i potrafią okazywać złość.

Ciekawe, że odrodzenie ruchu robotniczego nie zmieniło losu radykalnej czy populistycznej lewicy.

Pokazał tylko, że przepaść między nimi a klasą robotniczą była trwała i nie do pokonania. Sześć lat po tym, jak asia Berniego Sandersa i Jeremy'ego Corbyna zaczęła rosnąć, uzasadniony gniew pracowniczy jest często postrzegany jako narzędzie „skrajnej prawicy”, a ruch robotniczy budzi strach i pogardę.

Ten strach odnosi się do jednego z głównych konfliktów politycznych naszych czasów: ludzie pracy są tego coraz bardziej świadomi

najostrzejsza linia podziału przebiega między ludźmi pracującymi w gospodarce „realnej” a osobami pracującymi w gospodarce „wirtualnej”.

W ciągu ostatniej dekady ukuto wiele terminów opisujących ten podział, od „profesjonalnej klasy kierowniczej” po „kastę internetową”. Żadna z etykiet nie jest idealna, ale ich rosnąca popularność pokazuje, że coraz więcej osób je widzi: naprawdę jest tu konflikt. Osoba prowadząca ciężarówkę lub traktor i rewolucjonista pracujący dla organizacji pozarządowej wspieranej przez miliarderów to nie tylko nienaturalni sojusznicy, ale odmienne role w gospodarce czynią z nich coraz bardziej wrogów z krwi i kości.

Nic dziwnego, że rolnicy są na pierwszej linii frontu walki. Absurdalna ilustracja głębokich sprzeczności zadłużonych, zdezindustrializowanych gospodarek zachodnich na Twitterze i TikToku – gdzie indziej? – widać, gdzie młodzi, radykalni klimatyczni protestujący „chcą unicestwić rolnictwo”.

Okazuje się, że rolnictwo jest tak szkodliwe dla planety pod względem zanieczyszczenia CO2, że musimy całkowicie wyeliminować ten przemysł.

Pomijając absurdalność życzenia, które zagłodziłoby nas wszystkich, gdyby się spełniło, skupmy się na tym, że

żyjemy w społeczeństwie, w którym takie stanowisko – walka z rolnictwem na rzecz zmian klimatu – jest nie tylko możliwe, ale wręcz godne podziwu.

Dla studentów pytanie, skąd pochodzi żywność, jest całkowicie abstrakcyjne; a kiedy przechodzą od uniwersyteckiego radykalizmu do społeczeństwa obywatelskiego, do służby rządowej iz powrotem na wybranej przez siebie ścieżce życiowej, nie muszą stawiać czoła niczemu, co zmieniłoby ich pogląd na świat. Ich połączenie z materialną rzeczywistością – rolnicy, którzy trudzą się dla plonów i kierowcy ciężarówek, którzy dbają o to, by żywność trafiała na półki – jest prawie całkowicie zerwane.

Wydaje się, że młodzi ludzie protestujący w obronie klimatu nie zdają sobie sprawy, że żywność nie rośnie w supermarketach.

Ale jeszcze bardziej szkodliwy jest fakt, że pojawia się kryzys nadmiernej regulacji stworzonej i kontrolowanej przez „kastę online”. Rozpowszechnianie przepisów wywołuje jedynie frustrację i złość u prawdziwych pracowników, którzy muszą żyć zgodnie z tymi zasadami. Oczywiście pomysł, że musimy zrezygnować z silników spalinowych do połowy lat 20-30, jest prawdopodobnie motywowany szczerą troską o ochronę środowiska, a nie złośliwością.

Problem jednak w tym, że cele te są zupełnie oderwane od rzeczywistości.

W zeszłym roku kanadyjski kierowca ciężarówki Gord Magill zadał proste, radykalne pytanie: „Jak ważne są internetowe kasty?”. Esej Magilla był wczesnym przykładem nowej świadomości klasowej, która powoli wyłaniała się na Zachodzie. Otwarcie przyznał, że istnieje „my i oni” , która nie pasuje do lewicowej „99% i 1%” . Dla Magilla rolnicy, kierowcy ciężarówek i mechanicy samolotów to „nas”, a bezpośrednimi wrogami są organizacje pozarządowe, aktywiści i menedżerowie. Niezależnie od tego, czy patrzymy na protest rolników w Holandii, ruch kierowców ciężarówek w Kanadzie, czy strajk pilotów na Florydzie, wszędzie jest coraz więcej ech analizy.

Wrogiem nie jest już palący cygara kapitalista w cylindrze, ale Klaus Schwab; kierownik i regulator. A to oznacza zamykanie gospodarek, cyfryzację walut i położenie kresu własności prywatnej.

pewnym XX wieku postać „inżyniera społecznego” była popularna w zachodnich, zdominowanych przez robotników partiach socjaldemokratycznych. Do 2022 roku ten sam „inżynier społeczny” stał się znienawidzonym wrogiem. Nie postrzegają go jako zwolennika dobrych intencji, ale nawet nie wierzą, że rozumie, jak działa świat.

Stoimy w obliczu dekady wypełnionej niezadowoleniem i coraz bardziej dramatyczną bojowością robotników. Oprócz gniewu wywołanego inflacją, rosnącymi cenami paliw, ogrzewania i żywności, wzbiera gniew polityczny, który skłania ludzi do wyjścia na ulice. Podobnie jak Gord Magill, robotnicy mają dość zarządzania „internetową kastą”, ponieważ zostawili za sobą realną gospodarkę, bo ich to nie obchodziło.

Dlaczego więc pracownicy gospodarki realnej mieliby się dla nich liczyć?

Wyróżniony obraz: EPA/VINCENT JANNINK