Stało się to w listopadową noc skąpaną w świetle pełni księżyca, że posąg Macieja stojący na głównym placu Kluż-Napoki rozciągnął się wielkim, dyskretnym, pośród upiornego trzasku.
Król rozejrzał się, podziwiał znany (choć pięknie odrestaurowany) kościół św. konia, ale najwyraźniej czarujące światło księżyca nie miało na niego wpływu.
Pozbył się go więc i pieszo ruszył w stronę miasta. Kupił sobie przebranie z witryny sklepowej (kosztem trochę stukania) zgodnie ze swoim dobrym nawykiem, po czym wszedł do pokoju, z którego widział, jak filtruje się świat. To może być coś w rodzaju zajazdu, pomyślał, widząc wielu ludzi pijących, spędzających czas i grających muzykę. Poprosił o kielich wina (oberżysta rozumiał język króla), usiadł w kącie i słuchał, o czym rozmawiają ludzie. Dokładniej, ludy, których język rozumiał, ponieważ mówili tam również innymi językami.
Podążał słowo w słowo, jak to zwykle bywa w tym czasie. Niezwykłe słowo wpadło w ucho króla: mniejszość. Na początku pomyślał, że te potomstwo miało taki dziwny wyraz znikomości, ale powoli zdał sobie sprawę, że myślą o sobie. Dla Węgrów. Że są w mniejszości w Transylwanii. I chcą się jakoś zabezpieczyć, skoro już są w takiej sytuacji, że nie mają własnych granic, zostali oddzieleni od Magyarhonu i nie mają ani parippy, ani broni, ani prawa, nie tylko do werbowania czarna, ale i brudna szara armia.
Przebrany monarcha dowiedział się również, że w tym nowym świecie istnieje bardzo duże królestwo (hej, jak moje wtedy, pomyślał z wielkim westchnieniem, a może nawet większe), którego stolicą jest Bruksela, a tam żywi i umarli, w tym losy siedmiogrodzkich Węgrów, którzy zostali zmuszeni do bycia w mniejszości. Król Maciej był zawsze człowiekiem gotowym do działania. Myślał chwilę, potem poznał mądrą dziewczynę (nie było to trudne, bo był przystojnym mężczyzną), zdobył potrzebne informacje, sprzedał swój miecz (z jednej strony, jak się przekonał, w dzisiejszych czasach sprawy z żelazem w cywilizowanym (!) świecie nie obchodził się z żelazem, za to kupę spory dostał za to na czarnym rynku artefaktów, dużo więcej niż roczny podatek powiatu), zdobył kilka ważnych dokumentów, uporządkował ubranie, potem wziął żelazną parę i pogalopował do Brukseli, gdzie działa wielka, wielka rada szlachecka.
Oczywiście od początku wiedział, że nie może tak po prostu wejść do sali obrad. W tym nowym świecie też obowiązują zasady. Ale wiedział też, że nie było takiej potrzeby. Przez swoich szpiegów (tak się robi pieniądze, prawda) dowiedział się, w której karczmie zbierają się radni, żeby porozmawiać i opracować plany, i też ładnie ich urządził. Przedstawił się jako bajecznie bogaty (rodzicielski) właściciel ziemski (podobno brukselscy baronowie kochają ziemię, gdziekolwiek ona jest) i zaprosił wszystkich na beczkę dobrego wina.
Jak to zwykle bywa o tej porze, języki powoli merdały. Król umiejętnie skierował słowo do mniejszości. Potężni radni entuzjastycznie kiwali głowami: Wielki Mufti Brukseli tak, tak, oczywiście, jak mógłby wspierać mniejszości, w rzeczywistości jest gotów rzucić na kolana każdego, kto nie zastosuje się do rozkazu. Chronią wszystkie mniejszości, nawet te, które w rzeczywistości nie istnieją – dodał jeden z radnych. Ta sprawa jest bardzo ważna! A co z Węgrami siedmiogrodzkimi, zapytał król. Była cisza.
Kim oni są, zapytał dżentelmen o oczach jak papież. Wiesz, mieszkają tam, w Transylwanii. Cisza. Przepraszam, w Rumunii. Tak, wielu lordów kiwało głowami.
Wiesz, od lat pukają do twoich drzwi z pakietem ochrony mniejszości. Tak, wielu potentatów ponownie skinęło głowami. Cóż, rzecz z tymi rumuńskimi obywatelami z jakimi ustami, powiedział pan w okularach, jest taka, że nie rozumiemy, czego chcą. Przecież tam, w Rumunii, jest im dobrze. Nie ma w nich nic złego. Poza tym stąd, w Brukseli, nie ingerujemy w wewnętrzne sprawy Rumunii. Nie jesteśmy dyktatorami.
Rozumiem, król skinął głową. Ale skoro mogą interweniować w sprawy innych mniejszości, a tak naprawdę chcą rzucić na kolana każdego, kto nie zastosuje się do rozkazu z Brukseli, to dlaczego nie ci siedmiogrodzcy Węgrzy (a przypuszczam, że są inne podobne mniejszości żyjące w stara Europa, bez własnych granic)? Proszę, odpowiedzieli radni wysokiego szczebla, to pytanie jest skrajnie nieuzasadnione, przypadkowe i nie na czasie. Porozmawiajmy o twoich ziemiach, mój drogi panie. Ile?
Pod koniec palaveru, który trwał do nocy, król Maciej pożegnał się z mocarstwami Brukseli, wspiął się na żelazną szynę i pobiegł z powrotem do Cluj. Przyjechał do miasta późną nocą, wszedł do centrum, po drodze zatrzymał się przy bystrej dziewczynie, przebrał się, ładnie się z nią pożegnał, po czym wyszedł na główny plac i przy pełni księżyca dał swojemu koniowi takie klaps, że zaczął tak wierzgać. Król złapał go i pogalopował.
Według zabłąkanych wiadomości gdzieś zbiera się kruczoczarna armia, by chronić tę niewielką węgierską mniejszość w Transylwanii.
Wyróżniony obraz: Euroastra
