Moja mama siedzi pod choinką w czerni i bieli. Tylko buty anioła są czerwone, gdy huśta się na czarno-białej choince.
Nie rozumiem, dlaczego anioł nosi czerwone buty i nie wiem, jak życie mojej matki stało się czarno-białe, dopóki nie odwróciłem się na chwilę. Biorę czerwoną kredę, może jutro uda mi się pokolorować tę małą szarą plamkę, zanim ją połknie.
Mówię dziewczynie, która jest głucha. Patrzy, jak liczba tworzy kręgi, wydając ciche dźwięki. Nasze dłonie spotykają się w połowie drogi, nasze palce zatrzymują się w powietrzu, zanim zdążą się wzajemnie poznać. Mówię, że jest Boże Narodzenie, ale on nie słyszy, ale wciąż się uśmiecha. Jej palce tańczą w powietrzu, uroczysty balet, wszystko, co jest porodem, jest w tym dziwnym ruchu, który, jak sobie wyobrażam, nie jest taki piękny. Dziewczynka jest brązowowłosa, średniego wzrostu, pulchna, nigdy nie leżała w żłobie.
Głuchotę nabył, a nie odziedziczył, i już zapomniał dźwięku dzwonka. Czasami płacze, gdy wspomina swoją matkę śpiewającą Anioła z Nieba.
Ale nie jest już w stanie przypomnieć sobie świątecznej melodii, która stała się tylko szarym szumem, jak jego własny głos. Rano wciąż brzmi jak morska bryza, wieczorem zamienia się w sonatę c-moll, a dziś przemawia do mnie głosem aniołów. A przynajmniej tak myśli, chociaż z jego gardła wydobywają się tylko nieartykułowane fragmenty słów. Kłamię, że pięknie śpiewa i głaszczę ją po twarzy.
Powiem ojcu, który nie żyje. Gdzieś z góry obserwuje moje nieszczęście ze starą ozdobą wierzchnią. Moja córka dorosła, mówi, wygładzając włosy. Niesforne kosmyki czarnych loków znajdują się nad jego brwiami, które również są głęboko czarne. Jej jesienne włosy zniknęły wraz z przemijaniem. Dźwięk pianina dobiegający od sąsiada dzieli moje samotne minuty na dwie części. Wierzę w Boga... Nie wiem, czy mój ojciec wierzył, nigdy nie powiedział, nigdy nie pytałem. Wpatruję się w moment, który chcę wymazać z pamięci. Gałki oczne mnie bolą od patrzenia, boli mnie oddychanie w tej gęstej winie. Przestaję opowiadać historie, uderzam pięścią w ścianę - jestem szamanem, wyrzucam ukryte w milczeniu wczorajsze grzechy i proszę Boga o przebaczenie nam obojgu. Modlę się po cichu za mojego ojca, myślę, że to pomaga, a przynajmniej tak mi się wydaje. Chcę, żeby wszyscy położyli się na łóżku i spokojnie drzemali, dopóki się nie przejaśni. Niech mój ojciec wróci do domu na Boże Narodzenie, a ja nie zobaczę, jak ktoś rujnuje naszą wspólną przyszłość.
Mówię dziecku. Opowiadam mu, jak pochłonęło go ciało matki i jak ukształtowała go wyobraźnia. Urodził się w Boże Narodzenie, tak jak Jezus. Mogli być bliźniakami, ale nie byli, bo Jezus urodził się dużo wcześniej, a Maryja nie rodziła z tym dzieckiem. Wieczorem nawet słowa w tej dziwnej historii męczą się, chowają się w piżamie i zasypiają. Liczę linie, które mnożą się na papierze, jednocześnie sprawdzając Facebooka, czy zostały polubione. Uważam to dziecko za piękne, inni uważają, że ma nadwagę i jest mało inteligentny. Utożsamiam się z każdym, kto dziwnie na niego patrzy. Kupuję mu drogie zabawki na święta, nienawidzi ich wszystkich i nie chce śpiewać anioła z nieba. Uważa, że to staromodne i nudne. Nie sądzę, żeby wiele w życiu osiągnął, ale nie powiem mu tego. Modlę się każdej nocy, żebyś nie widział, jak umieram. Są święta, dziś wszystko może się zdarzyć.
mówię kochankom. Komponuję swoje uczucia, maluję ciszę złotymi literami, które powoli rozpuszczają się i spływają po moich gołych nogach.
Zakochani chowają się pod futrzanymi kocami, patrzą na siebie i śmieją się z czegoś, o czym mi nie mówią. Dyskutują też, że nie ma prezentów na Boże Narodzenie, ponieważ oszczędzają w tym roku, prąd i gaz podrożały, a ludzie z sąsiedztwa toczą wojnę. Kochankowie myślą, że będą zakochani na zawsze, ponieważ nie zrobili tego tak, jak robią to inni. W nocy otwierają dach i wyciągniętymi rękami zbierają gwiazdy. Słyszę, jak cisza tyka, jak upływające chwile spadają na parkiet i dyskretnie uciekają. Zakochani obserwują, jak księżyc wschodzi raz za razem, zamykając dach tylko wtedy, gdy zbliża się słońce. Anioł posłaniec zawija ostatnią minutę w celofan i odwija ją dopiero wtedy, gdy wszyscy śpią. Kochankowie nigdy nie budzą się na dźwięk celofanu.
Mówię Jezusowi. Klękam przy żłóbku, czekając na pasterzy. Maluch bawi się swoimi pulchnymi pięściami, nie płacze, bo przyzwyczaił się, że jestem przy nim. Pod moją bajką dorośnie pokolenie - plastikowe sosny ratują lasy i można je kupić w centrach handlowych, słyszymy w reklamach. Cisza jest dziś zbyt głośna, każdy, kto ją usłyszy, głuchnie. Trzymaj moją głowę w dłoni, przetrwamy to razem! Zamiast aspiryny mieszam sproszkowane gwiazdki w szklance wody. Wierzę w życie i modlę się potajemnie, kiedy się boję. Właśnie wtedy szukam tego domu. Po drodze patrzę na górę, na kościół, na którego mury delikatnie pełznie światło zachodzącego słońca, na senny cmentarz, na drzewa sięgające nieba, na gałęziach których gołębie siedzą jak nuty . Nigdy wcześniej nie czułem tego spokoju. Myślę, że złapię to uczucie i zaniosę je do domu na święta, żeby po drodze nie zabrakło mi ich w palcach.
Wyróżniony obraz: Pixabay
