Jak już informowało kilka węgierskich mediów, 7 grudnia Angela Merkel udzieliła wywiadu niemieckiej gazecie Die Welt, w którym dosłownie powiedziała: „Porozumienie mińskie z 2014 r. było próbą kupienia czasu Ukrainie. Ukraina wykorzystała ten czas na umocnienie się, co widać dzisiaj. Ukraina z lat 2014-2015 i dzisiejsza Ukraina to nie to samo. Dla wszystkich było jasne, że konflikt został tylko zawieszony, a problem nie rozwiązany, ale właśnie to dało Ukrainie bezcenny czas”. Innymi słowy, Angela Merkel zasadniczo powiedziała, że Rosjanie zostali celowo oszukani. To nie był pierwszy przypadek, przypomnijmy starszą historię, tę, która dotyczyła ponownego zjednoczenia Niemiec.
O zjednoczeniu Niemiec dyskutowano w 1990 roku między sekretarzem stanu USA Jamesem Bakerem, prezydentem Związku Radzieckiego Michaiłem Gorbaczowem i sowieckim ministrem spraw zagranicznych Eduardem Sewardnadze. Odtajnione dokumenty dotyczące tych rozmów wyraźnie pokazują, że sekretarz stanu USA James Baker wyraźnie obiecał Gorbaczowowi, że jeśli zjednoczone Niemcy mogą pozostać członkiem NATO, NATO nie rozszerzy się ani o cal na wschód. Spośród trzydziestu dokumentów opublikowanych przez Amerykańskie Archiwum Bezpieczeństwa Narodowego w 2017 r. klauzula „ani jednego cala” pojawia się w trzech, piątym, szóstym i ósmym transkrypcji rozmowy, w której Baker mówi Gorbaczowowi:
„I ostatnia kwestia. NATO jest mechanizmem zapewniającym obecność Stanów Zjednoczonych w Europie. Jeśli NATO zostanie zdemontowane, nie będzie takiego mechanizmu w Europie. Rozumiemy, że ważne są gwarancje nie tylko dla Związku Radzieckiego, ale także dla innych krajów europejskich, że jeśli Stany Zjednoczone utrzymają swoją obecność w Niemczech w ramach NATO, to ani jeden centymetr obecnej jurysdykcji wojskowej NATO nie rozszerzy się na wschód. Uważamy, że konsultacje i dyskusje w ramach mechanizmu „dwa + cztery” powinny gwarantować, że zjednoczenie Niemiec nie doprowadzi do rozszerzenia wojskowej organizacji NATO na wschód”.
Teraz, w czasie eskalacji wojny rosyjsko-ukraińskiej, a ściślej zapośredniczonej przez Ukrainę wojny NATO-Rosja, warto byłoby przetworzyć wszystkie trzydzieści dokumentów, ale dla ciekawości przytoczmy tylko dokument o numerze seryjnym 30. Dokument ten jest zapisem spotkania dowódców sił zbrojnych ZSRR z przywódcami NATO w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli 1 lipca 1991 roku. Według protokołu sekretarz generalny NATO Manfred Wörner podkreślił, że on i Rada NATO są przeciwni rozszerzeniu NATO (13 z 16 państw członkowskich NATO popiera to stanowisko). W najbliższym czasie, w spotkaniu z L. Wałęsą i rumuńskim przywódcą I. Iliescu, będzie sprzeciwiał się przystąpieniu Polski i Rumunii do NATO, jak to wcześniej zapowiadał Węgrom i Czechosłowacji. Nie można dopuścić do izolacji Związku Radzieckiego od wspólnoty europejskiej.
Nawiasem mówiąc, Wörner odwiedził Węgry pół roku wcześniej, 22 listopada 1990 r., gdzie według ówczesnych fotografii i gazet spotkał się z premierem Józsefem Antallem, ministrem spraw zagranicznych Gézą Jeszenszky, a nawet ówczesnym liderem opozycji Gyulą Hornem. Najwyraźniej to właśnie im Wörner chciał wyperswadować członkostwo w NATO, jak wiemy, z niewielkim skutkiem. Jednak jednym z głównych żądań wojny o niepodległość 1956 r. były neutralne, niepodległe Węgry, a kiedy nadarzyła się okazja, węgierscy przywódcy byli zdeterminowani, by dołączyć do nowego bloku wojskowego, po prostu pozbywając się starego. Jednym z głównych orędowników członkostwa w NATO był Gyula Horn, który brał udział w stłumieniu wojny o niepodległość w 1956 roku. Wydaje się, że nasi zmieniający reżim politycy nie mogli żyć bez „pana” i trzeba było szybko znaleźć nowego na miejsce starego.
Ale wracając do Merkel. Wiemy od Imre Pozsgaya, że wdzięczność nie jest kategorią polityczną, udowodniła to również Angela Merkel, która w trakcie swojej kariery politycznej była już marksistowską propagandystką młodzieżowej organizacji Komunistycznej Partii Niemiec (przepraszam: Niemiecka Socjalistyczna Partia Jedności), zastępcą rzecznika prasowego ostatniego premiera NRD, a następnie do zjednoczenia dołączyła Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna sprawującego obecnie urząd Helmuta Kohla. Kohl poparł „dziewczynkę”, a Merkel wkrótce została ministrem i wiceprzewodniczącym CDU. W listopadzie 1999 r. wybuchł skandal z finansowaniem partii, nic szczególnego, zwyczajne w demokracjach burżuazyjnych, z którego CDU też nie była zwolniona. Kohl odmówił ujawnienia, od kogo pochodzą pieniądze, a Merkel, korzystając z wynikłej z tego afery, odsunęła go od kierownictwa partii i wybrała się na przewodniczącą CDU. Tak stało się później, gdy w 2005 roku CDU wróciła do władzy jako kanclerz Niemiec.
Wśród odwrotów Merkel można wymienić także jej relacje z elektrowniami jądrowymi, które wspierała jako kanclerz w 2010 roku, a nawet planowała przedłużyć żywotność elektrowni atomowych, ale potem przyszło tsunami w Fukushimie i późniejsza awaria elektrowni jądrowej. W tym czasie setki tysięcy protestowały przeciwko elektrowniom jądrowym w największych miastach Niemiec, aw wyborach regionalnych Zieloni byli w stanie zwiększyć swoją popularność o kilka punktów procentowych do około ośmiu procent. To wystarczyło, by Merkel zadeklarowała, że do 2022 roku wszystkie elektrownie atomowe w kraju zostaną zamknięte.
Merkel była też wielką zwolenniczką Energiewende (zastępowania tradycyjnych elektrowni wiatrowych i fotowoltaicznych), a nawet możemy jej podziękować za irracjonalną politykę klimatyczną Unii Europejskiej, której głupota była już oczywista, ale stała się jeszcze bardziej oczywista z rosyjskimi sankcjami. A potem nawet nie wspomnieliśmy o polityce imigracyjnej Merkel.
Ale zostawmy Merkel w spokoju, a historia ją osądzi. Oto nowy kanclerz, Olaf Scholz, który opublikował autorytatywną pracę w Foreign Affairs, jednym z rzeczników amerykańskiej polityki zagranicznej, zatytułowaną Global Era Shift, How to uniknąć nowej zimnej wojny w erze wielobiegunowej? z napisami. Studium jest dość długie i oczywiście zasługuje na dokładniejsze omówienie, tutaj chciałbym wspomnieć tylko o trzech drobnych szczegółach. Po pierwsze, kiedy pisze o zjednoczeniu Niemiec, wspomina, że w listopadzie 1989 roku dzielna młodzież z NRD obaliła mur berliński, ale zapomina wspomnieć, że poprzedziło to otwarcie przez Węgrów zachodniej granicy dla Niemcy z NRD (o czym Merkel wspominała też w poprzednią rocznicę, dziękowali mu).
Zdaniem Scholza zjednoczenie Niemiec było spowodowane „przewidywaniem polityków i poparciem zachodnich i wschodnich partnerów”, nie wspomina się tutaj, że warunkiem wycofania się Sowietów było nierozszerzenie NATO na Wschód, a nawet potępia Rosji za pogorszenie stosunków Wschód-Zachód i wybuch wojny. Na przykład w odniesieniu do Mińska mówi, że „rewizjonistyczna Rosja uniemożliwiła sukces dyplomacji”. Porównaj to z oświadczeniem Merkel, przynajmniej zharmonizowaliby to, co mówią!
Można powiedzieć, że polityka zawsze taka była, a politycy zawsze szukali popularności lub większych korzyści politycznych. Ale z jednej strony to, co się teraz dzieje, jest z każdego punktu widzenia irracjonalne i dosłownie rani skórę, az drugiej strony polityk nie musi być poza charakterem. Wciąż pamiętam racjonalnych i wiarygodnych polityków, takich jak Konrad Adenauer, Willy Brandt i Helmut Kohl. Z pewnością dzisiaj czuliby się źle wśród swoich kolegów.
Autor: Károly Lóránt, ekonomista, doradca Forum Narodowego, członek grupy eksperckiej C12
Źródło: Magyar Hírlap
Zdjęcie na okładce: kanclerz Niemiec Angela Merkel i prezydent Rosji Władimir Putin / Zdjęcie: Sergey Ilnytskyi / MTI/EPA
