Gdzie był Bóg - gdzie był Allah?

Filozofia katastrof po dwóch najbardziej niszczycielskich trzęsieniach ziemi w historii myśli europejskiej.

W Lizbonie, stolicy imperium portugalskiego, 1 listopada 1755 r., w dzień Wszystkich Świętych, doszło do katastrofy trzęsienia ziemi, która wstrząsnęła całą ówczesną Europą i zmusiła europejską myśl do zatrzymania się i zareagowania, w której ponad 100 tysiące ludzi straciło życie.

Gruz i popiół pokryły miasto z jego pięknymi pałacami, zbudowanymi z (rabowanych) bogactw kolonistów. Wieże 30 kościołów katolickich, wypełnione po brzegi, zawaliły się na zgromadzonych na uroczystą mszę wiernych. Przerażające, niewyobrażalne wcześniej zniszczenia, jakie wywołało to wydarzenie, wstrząsnęły całą Europą, nie tylko duchową, ale i myślą europejską. Jak Bóg mógł na to pozwolić? pytały miliony. Analogia jest oczywista.

Ilu spośród 121 000 osób dotkniętych stratami i obrażeniami rodzin na terytoriach tureckich i syryjskich, które obecnie pochłaniają prawie 30 000 ofiar, i kto wie, o ile więcej tysięcy trupów leży na gruzach cmentarza, a z miliardów ludzi oglądających obrazy grozy, zadaj podobne pytanie. Gdzie był Allah, gdzie był Bóg?

Jak to się stało, że dziesiątki lat przed dramatem trzęsienia ziemi w Lizbonie GW Leibniz (1646-1716), który rozważał kwestię boskiej sprawiedliwości na poziomie filozoficznym, opublikował w 1710 r. ten świat jako najlepszy ze wszystkich istniejących światów? Czy zachowałbyś swoje zdanie, gdybyś przeżył tragedię lizbońską?

Bo Leibniz dał teoretyczną odpowiedź francuskiemu filozofowi Pierre'owi Bayle'owi, który twierdził, że zło doświadczane i triumfujące w świecie wyklucza istnienie wszechmocnego i dobroczynnego Boga. W rozważaniach teoretycznych Leibniz odwoływał się do Hioba, a także cytował Pascala, który powiedział, że Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba nie jest Bogiem filozofów i intelektualistów.

Jest obecna tam, gdzie i gdzie, w wyniku wewnętrznych praw natury i katastroficznego potencjału, dzieją się tragedie egzystencjalne, a także dramatyczne, przejmujące wydarzenia ludzkiej wolności, danej człowiekowi przez Boga w stworzeniu.

Nie jako niebiański odwracacz katastrof, ale jako współczujący Ojciec, ziemska rzeczywistość miłosierdzia. Zauważyć i wziąć sobie do serca zmaltretowane życie leżące na poboczu drogi jak dobry Samarytanin. Nawet w katastrofach jako Bóg, w przetwarzaniu horroru jako prawdziwej katastrofy jako Bóg, który ukazuje się jako duchowy uzdrowiciel. Sam francuski Voltaire, rówieśnik tamtych czasów i zmagający się z przygnębiającym doświadczeniem katastrofy lizbońskiej, w rok po wydarzeniach napisał poemat filozoficzny, w którym pytanie „jak to się mogło stać?” swoimi myślami i pisze: Czy śmiertelnicy są w stanie wystarczająco głęboko wniknąć w myśli Boga? W rzeczywistości francuski sceptyk rozumu nie może udzielić odpowiedzi twierdzącej lub przeczącej.

Niemieccy, francuscy poszukiwacze odpowiedzi, nadwyżki biblijne

W tym samym czasie niemieckie dzieło teologiczne FCLessera, działającego z nieco fanatycznym poglądem na stworzenie, które opublikował w 1738 roku, jeszcze przed wielkim dramatem Europy w Lizbonie, ukazało się pod tytułem: Insecto-Theologia, czyli Insect -Teologia. W tym porządku, jaki można zaobserwować w życiu owadów, naszych najmniejszych stworzeń, Bóg kontempluje mądrość, dobroć i sprawiedliwość Wszechmogącego. Voltaire zamierzał również Desaster jako odpowiedź na niego. jego poemat, a później Kant, szczyt filozofii protestanckiej, sformułował swoją krytykę w 1791 roku w regulującej myśli, chłodnej ciszy czystego powietrza nad Bałtykiem: wszelkie próby filozoficzne są skazane na niepowodzenie w kwestii teodizei, boskiej sprawiedliwości .

Jako jedyna istotna kwestia ludzkiej egzystencji obarczona ryzykiem wolności, stanowi sensowną, sensowną, realną alternatywę dla moralnego działania z szansą na przetrwanie.

Boskości Boga nie można udowodnić ani obalić żadną teologią katastrof, filozofią katastrof ani trzęsieniami ziemi. Kwestia pytań: jak my, ludzie, zachowujemy się w takich sytuacjach, zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i wewnętrznym nakazem moralnym? W końcu Kant, Leibniz, Pascal, a nawet Lesser widzą w tych dwóch przykładach ze Starego Testamentu wspólny mianownik. Zmierzył się z ognistym piecem ludzkiego osądu, aby złożyć wspólne świadectwo Szadraka, Mésaka i Abéd-Nego: Mamy naszego Boga, którego szanujemy, może nas wybawić z płonącego ognistego pieca… , królu, czego nie szanujemy twoich bogów (Dan. 3:17-18).

Mądrość wiary biblijnej – potencjał wiary w rozwiązywaniu katastrof

Do tego dochodzi uwypuklenie wzorca Yobi u Kanta, który po przejściu egzystencjalnego trzęsienia ziemi i utracie prawie wszystkiego i wszystkich był w stanie powiedzieć: nagi wyszedłem z łona matki, nagi odejdę. Pan dał, Pan zabrał, niech będzie błogosławione imię Pana. Nawet w tej sytuacji Hiob nie zgrzeszył i nie uczynił niczego, co obraziłoby Boga (Hi 1,21-22). Nawet pośród egzystencjalnych i rzeczywistych trzęsień ziemi, niszczących i miażdżących duszę strat, nie wyparł się Boga.

Z wdzięczności i pamięci o dawnej łasce doświadczanej przez wiele lat, nie został zbuntowanym ateistą. To nie jest moralność rezygnacji, ale moralność wiary. Nie najważniejszy cynizm przegranych, ale największy skarb nawet pośród strat, kohinoorski diament istnienia, niezłomna nadzieja i postawa wdzięczności człowieka żyjącego w świadomości obecności Boga.

To jest interpretacja katastrofy, teologiczna teologia trzęsienia ziemi i zniszczenia, chrześcijańska wizja wiary, o której śpiewali nasi siedemnastowieczni przywódcy religijni. Obowiązuje do dziś: Choćby góry i pagórki się zatrzęsły/Które ręka niebiańska podniosła,/I odejście ku wielkiemu niebu/ Dałoby znak zniszczenia:/Nawet gdy to zobaczycie, nie wierzcie/ Że ta chwila cię zgubi./Syjon, do tego czasu nie możesz upaść,/Dopóki Bóg cię nie ochroni! (Hymnal reformowany 394,3).

Czy ludzkość osiągnęła ostatnią fazę czasów ostatecznych?

Koniec czasów ostatecznych? Niemiecki socjodemograf i teolog Heinzpeter Hempelmann napisał niedawno, jeszcze przed katastrofą turecko-syryjską, niezwykle prowokujące do myślenia badanie, zatytułowane Trzęsienia ziemi – i co o tym mówi Biblia. Nie opublikował eseju o teologii katastrofy ani burzy mózgów o teologii katastrofy. Na ponad trzydziestu stronach szczegółowo analizuje właściwości przyrodnicze i sejsmologiczne trzęsień ziemi.

Jak myśliciele i filozofowie od starożytności do współczesności umieszczali to zjawisko wśród zjawisk ludzkiej egzystencji. Następnie mówi, że trzęsienia ziemi mają wielkie znaczenie religijne i egzystencjalne dla całej ludzkości.

Następnie przechodzi do ustaleń biblijnych, a następnie kieruje uwagę na rolę proroctw biblijnych w dziejach świata. Na koniec podsumowuje wyciągnięte wnioski w 14 punktach. Wszystko zaczęło się od prawdopodobnie najpotężniejszego trzęsienia ziemi w historii ludzkości, chińskiej katastrofy z 1556 r., która pochłonęła około 830 000 ofiar. Kilka ważnych wniosków z tego ekscytującego i wartego przestudiowania eseju.

Obecność Boga nie może być wykluczona z największej katastrofy, to nie Jego wyprzedzające ostrzeżenie jest ważne. Trzęsienie ziemi jest naturalnym narzędziem prowadzącym do Boga. Wskazuje też, że część ludzkości, ludność danego obszaru, przeżywa kryzys moralny. Ale może dojść do katastrofy, przez którą Bóg wymaże coś ze starego, stylu życia, myślenia, aby zrobić miejsce na nowe.

Jest to również ostrzeżenie, a mianowicie, że koniec świata będzie naprawdę wstrząsającym ostatecznym trzęsieniem ziemi. Punktem omega historii nie będzie jakaś różowa kraina czarów czy sztuczna inteligencja, ale przyszłe kosmiczne i planetarne trzęsienie ziemi w pełnym i nieoczekiwanym znaczeniu tego słowa. Każde pokolenie musi się do tego przygotowywać w duchu, bo nawet Jezus nie zna godziny i dnia, tylko Ojciec.

Nie mamy czasu, ale możemy być gotowi. Trzęsienia ziemi to „apokaliptyczne kody”, które kiedyś w Biblii, a dziś w rzeczywistości, Bóg przypomina nam, że pewnego dnia wszystko się skończy. Trwale i nieodwołalnie. Do tego czasu uważne czekanie, przygotowanie przed Bogiem, pozytywne działanie, pielęgnowanie nadziei na przetrwanie i poważne traktowanie egzystencjalnego alarmu i alarmu o interweniujących katastrofach to wszystko nasze innowacyjne opcje.

Trzęsienia ziemi kiedyś i dziś nie są konkretnym wyrokiem Boga, ale znakiem łaski, że zło zapanowało w skali globalnej i przez to cały dobrostan i kondycja człowieka uległy zachwianiu. Biblijna apokaliptyczna perspektywa czasów ostatecznych widzi związek między klęskami żywiołowymi a wydarzeniami duchowymi, między widzialną a niewidzialną rzeczywistością.

Zgodnie z proroczym podejściem, coraz częstsze i potężniejsze katastrofy mogą wskazywać na upadek porządku światowego.

Przemija widzialna postać świata – zgodnie z tekstem greckim: przemija układ tego świata (1 Kor 7,31). Schematy, szablony, są na czasie, na modach. Biblijna nadzieja nie wykorzystuje lub w najmniejszym stopniu nie wykorzystuje niepokoju, strachu i niepokoju wywołanych dramatem wydarzeń. Nie uważa wydarzeń za środek misji, ale raczej służy pocieszeniu, kiedy się pojawiają. Nigdy nie zapominając ani na chwilę, że przekonaniem wspólnej wiary jest to, że oczekujemy nowego nieba i nowej ziemi. Dlatego w imieniu iw imieniu dziesiątek tysięcy, setek tysięcy dotkniętych katastrofą, naszą chrześcijańską wolnością, a nawet naszym obowiązkiem jest mówić: Przyjdź, Panie Jezu! Aby nic już nie było przeklęte, a noc przeminęła na zawsze (Ap 22,20; 22,3.5.).

(Dr Lajos Békefy/ Felvidék.ma )