Wstrząsający artykuł eksperta szwajcarskiego wywiadu o przyczynach wybuchu wojny

Jacques Baud, konsultant ds. wywiadu i bezpieczeństwa oraz były analityk wojskowy NATO, ostrzegał przed niebezpieczeństwami wojennej narracji Zachodu już w 2022 r. Poniższy esej został opublikowany przez Francuskie Centrum Badań Wywiadowczych.

Przez lata, od Mali po Afganistan, pracowałem na rzecz pokoju i narażałem dla niego życie. Głównym pytaniem nie jest uzasadnienie wojny, ale zrozumienie, co nas do niej doprowadziło. Zauważam, że naprzemiennie „eksperci” w telewizji analizują sytuację na podstawie wątpliwych informacji, w większości na podstawie hipotez udających fakty, więc nie rozumiemy, co się dzieje. W ten sposób można wywołać panikę. Problem nie polega na tym, kto ma rację w tym konflikcie, ale na tym, jak nasi przywódcy podejmują decyzje.

Przyjrzyjmy się korzeniom konfliktu!

Wszystko zaczęło się od tych, którzy od ośmiu lat rozmawiają z nami o „separatystach” czy „niepodległości” Donbasu. Jest to błąd. Referenda dwóch samozwańczych republik, Doniecka i Ługańska, które odbyły się w maju 2014 roku, nie były referendami „niepodległościowymi”, jak twierdzili niektórzy pozbawieni skrupułów dziennikarze, ale „samostanowieniem” lub „autonomią”.

Określenie „prorosyjska” sugeruje, że Rosja również była stroną konfliktu, co nie jest prawdą, użycie określenia „rosyjskojęzyczni” byłoby bardziej sprawiedliwe. Ponadto referenda odbyły się wbrew zaleceniom Władimira Putina.

W rzeczywistości republiki te nie dążyły do ​​oderwania się od Ukrainy, ale do statutu autonomicznego, który gwarantowałby im używanie języka rosyjskiego jako języka urzędowego.

W końcu pierwszym aktem legislacyjnym nowego rządu, który powstał po obaleniu prezydenta Janukowycza, było uchylenie 23 lutego 2014 roku ustawy Kiwałowa-Koleszczenki z 2012 roku, która uczyniła język rosyjski językiem urzędowym. To trochę tak, jakby puczowcy zdecydowali, że francuski i włoski nie będą już językami urzędowymi w Szwajcarii.

Decyzja ta wywołała oburzenie wśród ludności rosyjskojęzycznej. Wszystko to doprowadziło do brutalnych represji w regionach rosyjskojęzycznych (Odessa, Dniepropietrowsk, Charków, Ługańsk i Donieck), które rozpoczęły się w lutym 2014 roku i doprowadziły do ​​militaryzacji sytuacji i masakr; najbardziej brutalne miały miejsce w Odessie i Mariupolu.

Do końca lata 2014 roku pozostały tylko samozwańcze republiki Doniecka i Ługańska. Na tym etapie zbyt sztywny ukraiński sztab generalny nie zdołał się obronić. Analiza przebiegu walk w Donbasie w latach 2014-2016 pokazuje, że ukraiński Sztab Generalny systematycznie i mechanicznie realizował te same plany operacyjne. Jednak wojna prowadzona przez autonomistów w tym czasie była bardzo zbliżona do tego, co mogliśmy obserwować w regionie Sahelu: były to bardzo mobilne operacje prowadzone przy użyciu lekkiego sprzętu. Dzięki bardziej elastycznemu i mniej doktrynerskiemu podejściu powstańcy byli w stanie wykorzystać nieudolność sił ukraińskich do wielokrotnego „uwięzienia” ich.

W 2014 roku pracowałem dla NATO jako oficer ds. przeciwdziałania proliferacji broni strzeleckiej i próbowaliśmy zbadać rosyjskie dostawy broni dla rebeliantów, aby sprawdzić, czy Moskwa jest w to zamieszana. Informacje, które otrzymujemy w tym czasie, praktycznie w całości pochodzą od polskich służb wywiadowczych i nie „zgadzają się” z informacjami z OBWE:

pomimo dość prymitywnych twierdzeń, nie wykryliśmy żadnych rosyjskich dostaw broni i sprzętu wojskowego.

Uzbrajanie rebeliantów wynika z dezercji rosyjskojęzycznych jednostek ukraińskich, które przeszły na stronę rebeliantów. W miarę postępu ukraińskich niepowodzeń autonomiczne szeregi powiększały całe bataliony czołgów, artylerii czy przeciwlotniczych. To właśnie skłoniło Ukraińców do podpisania porozumień mińskich.

Ale natychmiast po podpisaniu porozumienia Mińsk 1 prezydent Ukrainy Petro Poroszenko rozpoczął masową operację antyterrorystyczną przeciwko Donbasowi. Bis repetita placent : Idąc za złą radą oficerów NATO, Ukraińcy ponieśli druzgocącą klęskę pod Debalcewem, co zmusiło ich do przestrzegania porozumień mińskich 2.

Należy w tym miejscu podkreślić, że umowy Mińsk 1 (wrzesień 2014) i Mińsk 2 (luty 2015) nie przewidywały secesji i niepodległości republik, lecz autonomię w ramach Ukrainy.

Każdy, kto czytał Porozumienia (bardzo, bardzo niewielu), widzi, że Kijów i przedstawiciele republik musieli ze sobą negocjować status republik, aby znaleźć wewnętrzne rozwiązanie na Ukrainie. Dlatego od 2014 roku Rosja systematycznie domaga się ich wykorzystania, jednocześnie odmawiając udziału w negocjacjach, bo to wewnętrzna sprawa Ukrainy.

Z drugiej strony Zachód, na czele z Francją, systematycznie próbował zastąpić porozumienia mińskie „formatem normandzkim”, który postawił twarzą w twarz Rosjan i Ukraińców. Musimy jednak pamiętać, że w dniach 23-24 lutego 2022 r. zanim w Donbasie nie było wojsk rosyjskich. Co więcej, obserwatorzy OBWE nigdy nie wykryli najmniejszego śladu oddziałów rosyjskich działających w Donbasie. Podobnie jak mapa wywiadowcza USA opublikowana przez Washington Post 3 grudnia 2021 r. nie pokazuje wojsk rosyjskich w Donbasie.

W październiku 2015 roku Wasyl Hryczak, dyrektor Służby Bezpieczeństwa Ukrainy (SBU), przyznał, że w Donbasie zaobserwowano zaledwie 56 rosyjskich bojowników. Można to porównać do Szwajcarów, którzy szli walczyć w Bośni w latach 90., czy Francuzów, którzy jechali dziś na Ukrainę. Armia ukraińska była wówczas w opłakanym stanie. W październiku 2018 roku, po czterech latach wojny, ukraiński prokurator generalny wojskowy Anatolij Matyos powiedział, że Ukraina straciła w Donbasie 2700 osób:

891 w chorobie, 318 w wypadkach drogowych, 177 w innych wypadkach, 175 w zatruciach (alkohol, narkotyki), 172 w nieostrożnym obchodzeniu się z bronią, 101 z naruszeniem zasad bezpieczeństwa, 228 w zabójstwie i 615 w samobójstwie.

Armia została faktycznie osłabiona przez korupcję kadr i nie miała ona poparcia ludności.

Brytyjskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych informuje, że kiedy wiosną 2014 r. powołano rezerwistów, 70 procent nie pojawiło się na pierwszej sesji, 80 procent na drugiej, 90 procent na trzeciej i 95 procent na czwartej.

W październiku/listopadzie 2017 r. 70 procent wezwanych nie stawiło się podczas akcji wycofywania. Nie obejmuje to samobójstw i dezercji (często na rzecz autonomicznych), które w strefie ATO dotykają 30 proc. siły roboczej. Młodzi Ukraińcy nie byli chętni do walki w Donbasie i wolą emigrować, co przynajmniej częściowo tłumaczy deficyt demograficzny kraju.

Ministerstwo obrony Ukrainy zwróciło się następnie do NATO o pomoc w uczynieniu sił zbrojnych Ukrainy bardziej „atrakcyjnymi”. Ponieważ pracowałem już nad podobnymi projektami w ramach ONZ, NATO poprosiło mnie o udział w programie mającym na celu odbudowę wizerunku ukraińskich sił zbrojnych. Ale to długi proces, a Ukraińcy chcą działać szybko. Dlatego, aby zrekompensować brak żołnierzy, ukraińskie władze sięgnęły po bojówki paramilitarne. Zasadniczo składają się z zagranicznych najemników, często skrajnie prawicowych aktywistów. Według Reutersa w 2020 roku stanowią oni około 40 proc. sił zbrojnych Ukrainy i liczą około 102 tys. Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Kanada i Francja zbroją, finansują i szkolą ich. Mają ponad 19 narodowości – w tym szwajcarską.

Dlatego kraje zachodnie wyraźnie stworzyły i wspierały ukraińskie skrajnie prawicowe bojówki.

W październiku 2021 r. „Jerusalem Post” podniósł alarm, potępiając projekt Centuria. Milicje te działają w Donbasie od 2014 roku przy wsparciu Zachodu. Nawet jeśli możemy dyskutować o określeniu „nazista”, pozostaje faktem, że te bojówki są brutalne, głoszą obrzydliwą ideologię i są zaciekle antysemickie. Ich antysemityzm jest bardziej kulturowy niż polityczny, więc przymiotnik „nazista” niekoniecznie jest odpowiedni. Ich nienawiść do Żydów ma swoje źródło w wielkich klęskach głodu na Ukrainie w latach 20. Jednak tego ludobójstwa – znanego na Ukrainie jako Hołodomor – dokonało NKWD (poprzednik KGB), którego najwyższe kierownictwo składało się w większości z Żydów. Dlatego ukraińscy ekstremiści proszą dziś Izrael o przeprosiny za zbrodnie komunizmu, pisze „Jerusalem Post”. Daleko nam więc do „przepisywania historii” przez Władimira Putina.

Te milicje, które wywodzą się ze skrajnie prawicowych grup, które przewodziły rewolucji Euromajdanu w 2014 roku, składają się z fanatycznych i brutalnych jednostek. Najbardziej znanym z nich jest Pułk Azowski, którego emblemat przypomina 2. Dywizję Pancerną SS Das Reich, która jest obiektem prawdziwego szacunku na Ukrainie, po wyzwoleniu Charkowa od Sowietów w 1943 r., przed dokonaniem masakry w Oradour-sur-Glane w Francja w 1944r. i masakra. Włączenie tych sił paramilitarnych do Gwardii Narodowej wcale nie wiązało się z „denazyfikacją”, jak twierdzą niektórzy. Wśród wielu przykładów najbardziej wymowne są insygnia pułku Azowa. (…)

Dlatego Zachód nadal wspiera i uzbraja bojówki, które od 2014 roku popełniły liczne zbrodnie na ludności cywilnej: gwałty, tortury i masakry.

Ale choć szwajcarski rząd bardzo szybko wprowadził sankcje wobec Rosji, to nie zaakceptował niczego przeciwko Ukrainie, która od 2014 r. masakruje własną ludność.

Rzeczywiście, ci, którzy bronią praw narodu ukraińskiego, od dawna potępiają działania tych grup, ale nasze rządy nie poszły w ich ślady.

Ponieważ tak naprawdę nie próbujemy pomóc Ukrainie, walczymy z Rosją.

Wyróżniony obraz: Twitter