Sekret z siedmioma pieczęciami, szlachcic z siedmioma śliwami, prosiaczek z siedmioma prosiętami, słońce świeci na siedmiu gałęziach, gwiżdże na siedmiu drzewach..., siedmiogłowy smok, siedem jak niegodziwcy, siedem żyć, siedem piękności, siedem śpiących, siedmiu wieśniaków, siedem drabin, siedem poza granicami kraju, siedem granic hrabstwa Hetvár, siedem prób złoczyńców, zwyczajnych, pogiętych w siedem fałd, siedem lat ciasnych, siedem grzechów głównych, siedem sakramentów, siedem matek w bólu... - tak wiele obrazów, cech, tak wiele prawd nasiennych.
I możemy też pomyśleć o naszych zmysłach: wzroku, słuchu, smaku, dotyku, węchu, samej naszej świadomości, za pomocą której postrzegamy, że żyjemy - i możemy dodać jeszcze siódmy, zmysł wiary, intuicję. Tutaj objawia się Duch Święty.
Pomijając pogański czy żydowski mistycyzm liczb, nasz język ma tyle gałęzi, ile nowych pędów z siedmiosylabowego krzewu – który z pewnością odnosi się do siedmiu dni z siedmiu. Ale teraz, po Pięćdziesiątnicy, nie zajmujmy się konsekwencjami tych znaczeń, ale napełnijmy się siedmioma darami Ducha.
Zapewne ma to coś wspólnego z kompletnością liczby siedem (rzeczywiście!), ale po uporządkowaniu okazuje się, że te dary obejmują całe nasze życie. Wszystko jest potrzebne: mądrość, rozum, wiedza, pobożność, rada, siła, pobożność.
To wszystko są duchowe przysmaki, które zapewniają przejście między naszą duszą a Duchem Świętym. Duch Boży przechodzi przez nie i wpływa na nas w kierunku dobra. Dary istnienia. Wskazują, że nasze życie ma duchowe, a raczej duchowe podstawy. To jest podstawa tajemnicy naszej ludzkiej egzystencji, naszego szczęścia, naszego „sukcesu”. Dzięki nim rozpoznajemy wylanie Ducha Świętego w jego codziennej konkretności.
Prezenty, bo nie trzeba za nie płacić. Ale to niemożliwe. Nawet tego nie kupuj. Są wolne. Nieraz nie mamy odwagi, nie wiemy, co z nimi zrobić, bo codziennie nam to narzucają: „wszystko ma swoją cenę”… A nie wartość.
Bóg natomiast obdarza mnie sobą z wolnej miłości. Nie patrzy na cenę, po prostu daje i chętnie daje. Dlatego Jego dar (nasze życie, przyroda, powietrze, woda, zdrowie, bliscy, czyli wszystko) nie ma ceny, ale wartość: miłość. Miłość bez odsetek. Co nie działa. Czego nie można zarobić. Możesz go tylko zdobyć i czekać. Przyjmij, przyjmij jako dar, jak dziecko. Najwyżej zapytaj. Ale bardzo. A prośba to nie rozkaz. Nie ma możliwości zapłaty z góry lub od razu modlitwą. Daje nam to powoli, krok po kroku, stopniowo. A jeśli pracujemy razem z jego łaską, aby poszerzyć pole odbioru, wyostrzyć nasze duchowe anteny, to rezultatem jest wzrost. Wzrost w duszy, w wierze, w miłości, w cnotach. To prawda, że można to mierzyć w dziesięcioleciach – nawet jeśli nasza relacja z Bogiem jest intensywna.
Często wyobrażamy sobie, że zbierzemy się w ostatniej chwili, jak przed egzaminami, na korepetycje i wtedy stanie się cud. U podnóża góry wydajność szybko się psuje.
Pewien ojciec chciał na własne oczy przekonać się, czego jego syn musi się w dzisiejszych czasach uczyć w szkole, aby z powodzeniem zdał maturę. Wszedł i rozmawiając z wychowawcą klasy zapytał:
„Czy mój syn musi się tego wszystkiego nauczyć?” Czy nie może być łatwiejszej, szybszej i krótszej trasy? Nauczyciel mu odpowiedział:
– Słuchaj, oczywiście, że masz rację. Możliwe jest również, że Twój syn wybierze łatwiejszą i krótszą trasę. Wszystko zależy od tego, kim chce być twój drogi syn. Kiedy Bóg chce dębu, może to zająć nawet dwadzieścia lat. Dynia natomiast dojrzewa w dwa miesiące, trzeba ją tylko podlać...
Péter Sebestyén, proboszcz parafii Csíkszenttamás / Katolikus.ma
Wyróżniony obraz: Pixabay
