Márton Price, który marzył o tej chwili odkąd był nastolatkiem, został najmłodszym Węgrem, który zdobył Mount Everest.
Młody himalaista świadomie przygotowywał się do tego wyzwania przez dwa lata, ale przez długi czas wydawało się to niemożliwe.
„A kiedy byłem tam na ostatnich trzydziestu metrach, zdałem sobie sprawę, że dotrę na szczyt i było to niesamowite uczucie, że jako przeciętny człowiek byłem w stanie dotrzeć na szczyt świata po trzech tygodniach urlopu” – powiedział Márton Price w wywiadzie dla Index.
Ostatnie wspólne zdjęcie zrobił z nim Szilárd Suhajda, który 21 maja wyruszył na szczyt świata bez butli z tlenem, ale zgubił go na wysokości 7950 metrów. O tym spotkaniu Price powiedział: właściwie to był zbieg okoliczności.
„Innymi słowy, trzeba sobie wyobrazić, że Szerpowie rozciągają linę od bazy (na wysokości 5394 metrów) na szczyt, a większość wspinaczy z Nepalu podąża tą klasyczną drogą. Nie da się tego uniknąć i nikt nie chce tego uniknąć. Dzięki temu nie spadniesz z góry, więc praktycznie wszyscy podążają tą samą trasą. I wiedziałem, że Szilárd jedzie na swoją trzecią zmianę, rundę aklimatyzacyjną, a ja już szedłem na szczyt, więc było prawdopodobne, że się spotkamy, ale nie wiedzieliśmy dokładnie kiedy. Kiedy dotarłem prawie do czwartego obozu (7906 m n.p.m.), zobaczyłem siedzącego tam Szilárda, co bardzo mnie ucieszyło. Był w bardzo dobrym stanie” – powiedział Márton Price o swoim pechowym towarzyszu wspinaczki, który próbował wyjaśnić, co mogło się stać z Szilárdem Suhajdą.
„Wspinaczka bez tlenu jest równoznaczna ze zdobyciem złotego medalu olimpijskiego. Natomiast z butlą tlenową, jeśli ktoś jest w bardzo dobrej kondycji i bardzo się do tego przygotowuje, to też jest osiągnięciem szczególnym i wielkim, ale nie wybitnym. Bez tlenu wszystko powinno być w porządku. Dwie osoby wspięły się na niego w tym roku bez butelki, a odkąd Everest został zdobyty, zrobiło to około 200 osób. W stanie niedotlenienia (niedoboru tlenu) zdolność osoby do osądzania i myślenia zwalnia i trudno mu podejmować racjonalne decyzje. Szilárd podjął się czegoś niezwykle trudnego i nawet podczas wspinaczki z butlą tlenową odległości wydają się bardzo bliskie, ale można poruszać się tylko tak wolno, że pokonanie nawet 50 metrów zajmuje godziny. Dlatego bardzo trudno jest zawrócić blisko szczytu. Właśnie szedłem w górę i potrzeba dużo siły woli, żeby zawrócić dwadzieścia metrów, pięćdziesiąt metrów lub sto metrów od szczytu. Nawet jeśli myślisz całkowicie racjonalnie. A w stanie niedotlenienia szczyt wygląda jeszcze bardziej kusząco. Myślę, że czuł się bardzo, bardzo blisko szczytu, po prostu myślał, że wciąż może go osiągnąć i nie cofnął się w czasie”.
Ostatnie zdjęcie z Szilárdem Suhajdą
Źródło: Facebook/Márton Peter Price
Wiele osób twierdzi, że w dzisiejszych czasach zdobycie Everestu jest prawie wyłącznie kwestią pieniędzy. Márton Price nie widzi tego w ten sposób.
„Everest to ogromne wyzwanie fizyczne. Przebiegłem sześć maratonów, wspinałem się w niższe góry, grałem w piłkę nożną w Gödöllő i Újpest. Butla z tlenem na Evereście pomaga na około 1000-1500 metrów, więc to tak, jakbym wspiął się na górę o wysokości 7800-7300 metrów bez butli z tlenem. Wchodzenie pod górę przez 14 godzin w minus 30 stopniach jest niesamowicie obciążające, to ekstremalna próba fizyczna i psychiczna, nie tylko fizyczna, ale także psychiczna, musisz tam być”.
We wrześniu ubiegłego roku młody himalaista zdobył ósmy najwyższy szczyt, Manaszlu (8163 m n.p.m.): był pierwszym Węgrem, który się tam zdobył.
Po zrealizowaniu swojego marzenia Márton Price planuje udać się w niższe góry w Alpach lub 6000 metrów w Himalaje i skupić się bardziej na przyrodzie.
„Na wysokości 8000 metrów jest dużo cierpienia i mniej wyzwań technicznych. Moja kariera wyprawy na 8000 metrów zakończyła się na szczycie Mount Everestu” – powiedział.
