Stała się częstą cechą lata, że dziennikarze ze stolicy podróżują nad Balaton, jej najdroższy zakątek, bawią się, a potem piszą, że węgierskie morze jest bezcenne dla jednego Węgra. Napisane przez Ábela Bódiego.
Kryzys tu, Covid tam, trudno policzyć, ile lat słyszymy, że Balaton jest nieopłacalny, chorwackie wybrzeże...!
Odkąd chleb kosztował 3,60 forintów, a lody 50 filsów, życie byłego dziennikarza to tylko spływ nad węgierskie morze i lamentowanie, jak drogie są tam wakacje dla „małego obywatela”. Zwykle wygląda to tak, jakby zjeżdżali na dół, wskakiwali na najdroższą płatną plażę nad jeziorem i pochłaniali najdroższe jedzenie.
Nie myślą nawet, że przeciętna wycieczka nie jest tym, co wyobrażają sobie w fajnych wewnętrznych gangach bulwaru.
Jezioro Balaton nigdy nie było tanie od końca niezrównoważonej państwowo-socjalistycznej gospodarki planowej, w której ceny mogły być utrzymywane na niskim poziomie, ponieważ wszystko, od hoteli po surowce dostarczane do restauracji, było wyceniane przez państwo.
A dla towarzyszy Kádár ważne było, aby ludzie nie tracili z oczu płomieni i piwa, bo w końcu okazałoby się, że cała gospodarka to balon.
Potem przyszedł skompromitowany byt rynkowy i ceny nagle poszybowały w górę, ponieważ podejście przedsiębiorcy polega na utrzymaniu się przy życiu i osiąganiu zysków, az tego drugiego zbiera tyle, ile my płacimy za jego produkt. Jeśli możesz sprzedać płomień za ponad 1000 HUF, tak że koszt surowca i czynsz są w porównaniu z nim znikome, dlaczego tego nie zrobić? Z jakiego serca powinieneś wziąć to na siebie?
A prawda jest taka, że plażowicze płacą te ceny. Nikt nie trzyma pistoletu przy głowie, że musisz jeść ogień lub do cholery. Ale nie kupujemy i nie jemy ich nad wodą, ponieważ chcemy zaspokoić nasz głód. Wiemy też, jak to robimy od dziesięcioleci: jedzenie i picie przynoszone w torbach termoizolacyjnych, pikniki na otwartej plaży i cała reszta. Cóż, gdyby dobrze poinformowany dziennikarz policzył, okazałoby się, że dzień spędzony nad Balatonem dla czteroosobowej rodziny kosztowałby nie 52 000, ale w najgorszym przypadku 15 000 forintów, czyli mniej więcej dziesięć euro na osobę.
Z drugiej strony są bufety na plaży, gdzie nie kupuje się jedzenia, ale przeżycie. To duża różnica, bo wątpię, żeby większość czytelników jadała langustynki czy cholera gdzie indziej (no, na jarmarkach) poza plażą. Są one częścią doświadczenia Balatonu (!).
Na koniec chciałbym zostawić tylko kilka pytań dla przypomnienia. Dlaczego kosztuje tyle, ile kosztuje? Dlaczego Balaton nie jest „wolnym morzem”, gdzie można cieszyć się lazurową wodą za darmo i bez czynszu? Bo nic nie jest za darmo.
Na wolnej plaży, kto kosi trawę, kto kopie dno, żebyśmy nie wpadli w błoto, kto zbiera śmieci i śmieci? Gmina? Czy więc miejscowi powinni płacić za szczęście wczasowiczów z całego kraju? Może powinno być tak gorąco, że bufet zamyka się po sezonie, bo zostanie wyjęty dopiero w maju następnego roku?
Nie będę nawet wchodził w ten przykład, co za pokręcony przykład, jeśli weźmiemy pod uwagę, że czteroosobowa rodzina jedzie na jeden dzień samochodem nad jezioro z Nyíregyházy i tam rozrzucają pieniądze, jakby jutra miało nie być. No tak, więc mogę nawet obliczyć setki tysięcy kosztów plaży w Gergelyiugornya.
