Brudną robotę wykonują nie tylko Rosjanie z prywatnymi kontrahentami. Zanurz się w dziwny świat armii najemników.

To prawda, słowo „najemnik” nie ma pozytywnej konotacji. W żadnym języku nie jest przypadkiem, że dziś brzydka rzeczywistość często skrywa się za haniebną nazwą PMC – Private Military Company, czyli: „prywatny kontrahent wojskowy”. I choć samo zjawisko ponownie znalazło się w centrum uwagi w związku z wojną rosyjsko-ukraińską i dzięki Jewgienijowi Prigożynowi, to bynajmniej nie jest to historia współczesna, nie można też mówić o (tylko) rosyjskiej innowacyjności, bez względu na to, jak wiele sugerowałaby kolekcja Euronews .

polecamy blog Huszárvátáz artykuł napisany dla naszej gazety przez Bálinta Somkutiego, badacza z warsztatu MCC Geopolitics w skrócie, nawiasem mówiąc, chodzi o 15-16-17. W XIX wieku władcy, którzy nie byli w stanie sfinansować utrzymania stałej armii, ale kochali wojnę, chętnie zatrudniali najemników, którzy pod dowództwem kapitanów najemników byli w stanie prowadzić wojnę z każdym i wszystkim za pieniądze. Następnie, z biegiem czasu, sformowano administrację, poborowych i wszystkie inne absolutystyczne państewka niezbędne dla państwowego monopolu na przemoc, a najemnicy stopniowo schodzili na dalszy plan.

Ale od tamtego czasu pojawiały się one co jakiś czas, zazwyczaj wtedy, gdy państwo jest osłabione – na przykład z powodu wojny domowej – albo kiedy państwo nie chce sobie gdzieś pobrudzić rąk, bo to by było na przykład w delikatnej sytuacji dyplomatycznej.

Ta słynna instytucja swój renesans w XX wieku zawdzięcza rozpadowi imperiów kolonialnych, a typowo firmy założone przez żołnierzy operacji specjalnych służących w brytyjskim „SAS” odgrywały wątpliwą rolę w życiu dawnych majątków.

Pojawiły się tam WatchGuard International, Control Risks Group, Risk Advisory Group, czy założona później Executive Outcomes,

gdzie monopol państwa na przemoc osłabł lub nawet zakończył się w wyniku zamachu stanu”

Somkuti pisze.

W kontekście amerykańskim firmy te pojawiły się głównie w związku z inwazją na Irak w 2003 roku, a następnie doszło do incydentu znanego jako afera Blackwater, kiedy to najemnicy wymienionej firmy towarzyszyli amerykańskim dyplomatom i uwikłali się w strzelaninę na ruchliwym skrzyżowaniu w Bagdadzie; czego skutkiem była śmierć 17 cywilów, a następnie przedłużające się rozprawy sądowe i całkowita dyskredytacja kompanii najemników na oczach opinii publicznej. Wtedy dostali kamuflaż ze słowem PMC.

Jednak, jak zauważa Somkuti, opadła zasłona „nie przeszkodziła państwom w wykorzystywaniu łatwych do zaprzeczenia, typowo czarnych, tajnych formacji finansowanych z pieniędzy w prawie wszystkich (!) obecnych konfliktach, dodatkowo niszcząc (prawne) podstawy już szalejącego porządku międzynarodowego”.

Aby zobaczyć, co to oznacza w rzeczywistości, zacytujmy jednego z zielonych beretów, który wyjaśnił, dlaczego współpracują z lokalnymi grupami terroryzującymi ludność cywilną: „Według naszych standardów nie ma dobrych facetów. Przede wszystkim nie ma standardów.

Nie ma sprawiedliwości ani rządów prawa, które pociągałyby ludzi do odpowiedzialności. Talibowie nie są strasznie źli, afgański rolnik nie jest niewinną ofiarą”

– można przeczytać w interfejsie The Christian Science Monitor.

Ale zobaczmy listę tych zachodnich kompanii najemników!

Oczywiście najważniejszym z najważniejszych jest dawny Blackwater, który po aferze działał pod nazwą Academi (obecnie część holdingu Constellis). Została założona w 1997 roku przez byłego komandosa Erica Prince'a wraz z trenerem strzeleckim El Clarkiem. Siedziba firmy znajduje się w Północnej Karolinie.

Jak pisze Medium.com, bojownicy firmy brali udział w operacjach w Afganistanie, ale praktycznie nie ma informacji o jej ówczesnych działaniach, gdyż rząd USA wyraźnie nie ma interesu w ujawnianiu takich informacji. Firma otrzymała od rządu waszyngtońskiego miliardy dolarów zamówień na wykonywanie zadań związanych z bezpieczeństwem, to prawie pewne.

Nawiasem mówiąc, podróżują również po ośrodkach szkoleniowych, a nawet produkują własne opancerzone pojazdy bojowe. I przez cały ten czas podnosili się z zawrotną prędkością:

około 90 procent zysków firmy pochodzi z kontraktów z rządem USA.

Statystycznie obraz przedstawia się następująco: jeśli w 2001 roku firma otrzymała z budżetu amerykańskiego około 735 tysięcy dolarów, to w 2005 roku kwota ta wzrosła do 25 milionów dolarów, a rok później sięgnęła 600 milionów dolarów. Jak zauważa blog, „każdego dnia najemnik akademii kosztuje rząd USA 1200 dolarów (dla porównania, zwykły żołnierz kosztuje tylko 150-190 dolarów)”. Jednocześnie Blackwater uczestniczył w akcjach ratunkowych po najbardziej niszczycielskim huraganie w historii Stanów Zjednoczonych „Katrina” – oczywiście nie za darmo, przez cały czas trwania akcji firma zarabiała 240 tysięcy dolarów dziennie.

Dodajmy bardzo cicho, że według doniesień wywiadu firma aktywnie uczestniczyła po stronie ukraińskiej w konflikcie rosyjsko-ukraińskim, ale rząd Stanów Zjednoczonych i sama Akademia starają się temu zaprzeczać – i to się udaje wśród tych, którzy chcą w to wierzyć.

(…)

Jak bardzo słowo najemnik stało się przekleństwem, wyraźnie pokazuje fakt, że republikański gubernator Florydy Ron DeSantis również próbuje zdyskredytować go przed opinią publiczną za pomocą takiej organizacji - czy ma to jakikolwiek wpływ na życie najemników, to już inna kwestia.

Pewne jest jednak, że współcześni kapitanowie najemników, zachodni odpowiednicy Prigożyna, posługują się bardziej wyrafinowanymi środkami (i to oczywiście nie z więzień), ale tak samo werbują ludzi gotowych na śmierć na całym świecie, by ręce ich klientów pozostały czyste – choćby dlatego, że krew nie klei się do nich, bo nie ma czasu wyschnąć.

Cały artykuł do przeczytania na Mandine!

Wyróżniony obraz: Getty Images