Czy możemy ufać naszym sojusznikom w czasie wojny? ekspert ds. polityki bezpieczeństwa Robert C. Castel zadaje pytanie za milion dolarów.
To pytanie, jedno z najważniejszych zagadnień stosunków międzynarodowych, jest stare jak ludzkość.
Pierwsze badania empiryczne dotyczące wiarygodności sojuszy i kontraktów sojuszniczych zostały opublikowane na początku lat 80. Analizy te, być może pod wpływem pesymizmu, który nastąpił po wojnie w Wietnamie i latach Cartera, malowały raczej ponury obraz przedmiotu ich badań.
Wielka zmiana w „profesji”, a następnie w mediach i praktyce politycznej nastąpiła w 2000 roku wraz z badaniem LLM opublikowanym przez Leedsa, Longa i Mitchella i znanym z inicjałów autorów. Wnioski z wielu cytowanych badań były dość jasne. W około 75% przypadków państwa rzetelnie wywiązują się ze swoich zobowiązań umownych w czasie pokoju w czasie wojny. Ergo racjonalne jest przystępowanie do istniejących systemów sojuszniczych, aw przypadku braku takiej racjonalnej decyzji tworzenie nowych sojuszy.
Zaufanie naszym sojusznikom i traktatom sojuszniczym nie jest kwestią wiary, ale decyzją, którą można poprzeć naukowo.
Optymistyczne wnioski z badania opublikowanego przez trzech badaczy nigdy nie mogły nadejść w lepszym momencie. Dla amerykańskiego przywództwa politycznego, które dominuje w jednobiegunowym świecie i zamierza rozszerzyć swoje systemy federalne, wnioski LLM, z empirycznym rygorem, posłużyły jako cenna intelektualna amunicja. Kiedy eksportowaliśmy demokrację i przekształcaliśmy świat na własne podobieństwo, kto miałby czas na zawracanie sobie głowy drobnym drukiem i przypisami?
Byłoby warto.
Gdyby ktoś przeczytał kanoniczną LLM z zimną obiektywnością, zauważyłby obiektywne ograniczenia badań na początku XXI wieku. Analizowane przez badaczy serie danych dotyczyły okresu od 1816 do 1944 roku. Leeds, Long i Mitchell podsumowali swoje wnioski dla tego okresu i ustalili regułę . Oczywiste pytanie, jak istotne są wzorce wielobiegunowego świata przed erą atomową dla naszego świata dwubiegunowego i nieco późniejszego świata jednobiegunowego, prawdopodobnie nikt nie zadał.
Ponieważ badacz też jest człowiekiem, a mało kto podejmuje się publikowania pod wiatr, wielkie otrzeźwienie musiało poczekać do 2018 roku, kiedy wydawało się, że wielki, zmieniający świat entuzjazm znacznie ostygł. W tym roku dwóch politologów, Molly Berkemeier i Matthew Fuhrmann, odzyskało stare serie danych i odtworzyło ścieżkę obraną przez LLM z niewielkimi zmianami metodologicznymi. Tym razem jednak wzorce poszanowania traktatów federalnych były przestrzegane dopiero w 1944 r., ale aż do 2003 r.
Wnioski obu badaczy są, z braku lepszego określenia, szokujące nawet dla doświadczonego realisty ofensywnego.
W okresie od 1816 do 2003 roku Berkemeier i Fuhrman stwierdzili, że państwa wypełniały swoje zobowiązania wynikające z traktatów federalnych tylko w 50% przypadków. Liczba ta jest znacznie niższa niż prawie 75% opublikowanych przez LLM. Ta liczba sama w sobie jest wystarczająco szokująca, ponieważ sugeruje, że niezawodność naszych systemów federalnych jest porównywalna z niezawodnością rzuconej monety.
W kolejnym kroku Berkemeier i Fuhrman podzielili okres od 1816 do 2003 roku na dwa okresy. Pierwszy, od 1816 do 1944 roku, odpowiadał okresowi badanemu przez Leedsa, Longa i Mitchella (LLM). Druga faza trwała od 1945 do 2003 roku.
Jeśli chodzi o pierwszy okres, Berkemeier i Fuhrman doszli mniej więcej do tych samych wniosków, co LLM. Odkryli, że traktaty federalne przetrwały próbę wojny w 66% przypadków. Rozbieżność między wynikami (66% vs 75%) wynika prawdopodobnie z nieco innej metodologii.
Analiza drugiego okresu, od 1945 do 2003 roku, była tą, dzięki której obaj badacze obalili trwający od dziesięcioleci konsensus co do wiarygodności kontraktów federalnych.
Z analizy Berkemeiera i Fuhrmana wynika, że po drugiej wojnie światowej mniej niż 23% traktatów federalnych zostało wypełnionych przez państwa przystępujące do sojuszu w czasie pokoju.
Innymi słowy, ponad 77% traktatów federalnych w czasie pokoju zostało naruszonych przez państwa, które je podpisały i ratyfikowały.
Obaj badacze nie poprzestali na tym, ale przyjrzeli się również, jakie rodzaje umów zostały uwzględnione w koszyku i czy mamy tendencję do przestrzegania niektórych rodzajów umów federalnych mniej niż innych. Wyniki w tym przypadku również były bardzo zaskakujące. W analizowanym okresie państwa na całym świecie znacznie rzadziej honorowały swoje traktaty obronne (41%) i pakty o nieagresji (37%) niż traktaty sojusznicze dotyczące ataku na wspólnego wroga (71%) lub traktaty o neutralności (78%). %).).
Od czasu opublikowania wyników badań podjęto wiele prób zrozumienia i wyjaśnienia tych dość zaskakujących danych. Jaka była przerwa w stosunkach międzynarodowych, która sprawiła, że w reżimie po 1945 r. łamanie traktatów sojuszniczych, zwłaszcza traktatów obronnych, stało się standardową praktyką? Czy zjawisko to można wytłumaczyć zmianami tektonicznymi spowodowanymi pojawieniem się broni jądrowej?
Dlaczego jesteśmy bardziej skłonni przestrzegać ofensywnego traktatu sojuszniczego przeciwko trzeciemu mocarstwu niż takiego, który zobowiązuje nas do pomocy naszym sojusznikom w czasie wojny?
To wszystko są bardzo uzasadnione i bardzo ważne pytania, ale być może nawet ważniejsze niż zrozumienie przeszłości jest wyciągnięcie odpowiednich praktycznych wniosków dotyczących teraźniejszości i przyszłości. Jest to szczególnie ważne dla świata zachodniego, gdzie większość państw członkowskich całkowicie ograniczyła możliwość obrony przed jakąkolwiek agresją zewnętrzną bez wsparcia systemu federalnego. Outsourcing słowackiej obrony powietrznej w 2022 roku do sojuszników to tylko jeden z wielu przykładów.
Ci, którzy sądzą, że w tych badaniach mogą odczytać zawoalowane lub być może odsłonięte antyNATO, są w błędzie.
Wnioski Berkemeiera i Fuhrmana nie wykazują znaczącej różnicy między zachodnimi i niezachodnimi zwyczajami łamania traktatów.
Dlatego nie ma powodu, by zakładać, że traktatowi sojuszniczemu z Rosją, Chinami czy Indiami można ufać bardziej niż gwarancjom bezpieczeństwa zapewnianym przez NATO.
Te gwarancje umowne, niezależnie od tego, czy wiatr wieje z zachodu, czy ze wschodu, są warte tylko 22% ich oficjalnego kursu wymiany w czasie pokoju na rynku wojennym.
Jednocześnie nie popadajmy z jednej skrajności w drugą tylko dlatego, że rzeczywistość jest znacznie ostrzejsza niż to, co do tej pory sobie wyobrażaliśmy. 22% to dokładnie 22% więcej niż nic i jeśli odpowiednio zadbamy o własną, niezależną obronę narodową, możemy to uznać za przydatny dodatek.
Paradoksalnie i jak na ironię, naszą jedyną szansą na silniejsze związanie naszych sojuszników z nami jest nie oczekiwanie od nich pomocy w obronie, ale zainicjowanie wraz z nimi ataku na wspólnego wroga.
Te dane mogą Ci się podobać lub nie.
Jednak dopóki nie będziemy mogli wymienić bardziej aksamitnych liczb w porównaniu z Berkemeierem i Fuhrmanem, musimy zaprzyjaźnić się z myślą, że wiarygodność naszych sojuszników w praktyce jest daleka od teorii porządku światowego opartego na zasadach.
Wyróżniony obraz: Getty Images
