Táltos Lovastanya to miejsce, w którym dzieci zapominają dzwonić

Małżeństwo Bakos Siklód, które prowadzi gospodarstwo w Mákófalv, opowiedziało o swoim stylu życia, koniach, terapii koni, obozach dla dzieci i planach. Wywiad.

Kinga Bakos Siklódi i Attila (znani jako Ata) wraz z synami Gergő od 17 lat mieszkają w Mákófalva, 30 kilometrów na zachód od Kluż-Napoki. Kupili stary dom wiejski, który wyremontowali, w malowniczym otoczeniu, ukrytym wśród wzgórz Kalotaszeg, w niemal całkowicie węgierskiej wsi workowej, która stała się ich domem. Małżeństwo, które wyprowadziło się z miasta, od razu zakochało się w spokojnej wiejskiej okolicy, a na końcu wsi, ok. Kilka lat temu rozpoczęli budowę Stadniny Koni Táltos , na którym obecnie trzymają osiem koni.

Ata prowadzi działalność ogrodniczą, ale każdą wolną chwilę spędza ze swoimi końmi na farmie, gdzie prowadzi programy dla koni oraz sesje terapii konnej dla dzieci niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo. Kinga jest nauczycielem języka angielskiego w Liceum Teoretycznym im. Istvána Batorego w Klużu-Napoce, ale bierze też czynny udział w życiu na farmie i oprócz jazdy konnej organizuje obozy i zajęcia tematyczne dla dzieci. A ci, którzy kochają lokalizację z drzewami owocowymi, końmi, tyrolskim placem zabaw w gospodarstwie. Odwiedziliśmy ich w pogodne letnie popołudnie, pospacerowaliśmy po gospodarstwie, a potem usiedliśmy w budowanej stodole, aby porozmawiać o ich dotychczasowej pracy i planach.

Zacznijmy od samego początku. Czego szukałeś w Mákófalvie? Mieszkają tu od dawna. Dlaczego przeniosłeś się tutaj z Cluj?

Kinga: Siedemnaście lat temu, w 2006 roku, zmęczyło nas mieszkanie w wynajmowanych mieszkaniach w Cluj. Powiedzieliśmy wtedy, że szukamy domu na wsi 30 km od miasta. Na zdjęciu było Inaktelke, znajomy miał tam dom na sprzedaż, pojechaliśmy zobaczyć.

Ata: A po drodze zobaczyliśmy znak Mákófalva na poboczu drogi, nigdy wcześniej tu nie byliśmy. Słyszałem już wcześniej nazwę wsi, ale wiedziałem, że to Székelyföld (śmiech). Weszliśmy, spotkaliśmy człowieka, zapytaliśmy, czy jest dom na sprzedaż, a on pokazał mi dwa lub trzy domy. Kinga na koniec dnia powiedziała, że ​​lubi ten dom, w którym mieszkamy do dziś. Niech tak będzie, powiedziałem. I to wszystko, kupiliśmy to. Więc tak po prostu dotarliśmy do Mákófalvá.

Czy nie było trudno codziennie pokonywać 30 kilometrów do miasta? Odkąd Gergő jest w szkole, Kinga jest związana z miejscem pracy, Atat z biznesem.

Kinga: Nie było łatwo, ale szybko się przyzwyczailiśmy. Wtedy rano nie było tak wielu korków jak dziś, a przy odrobinie czasu na planowanie bez problemu dotarliśmy na czas. Oczywiście nadal trudno jest zorganizować programy popołudniowe, na przykład, jeśli Gergő ma coś do zrobienia w mieście po szkole. Dostaje tu jednak coś, co znacznie ułatwia mu rezygnację z popołudniowych programów.

Ata: Tu, na wsi, dziecku jest dużo swobodniej i bezpieczniej, niż na przykład w miejskiej dzielnicy mieszkalnej. Chodzą na pola, jeżdżą na rowerach i poruszają się znacznie swobodniej. Tym bardziej, że mam ujeżdżalnię… przyjeżdżają tu ze znajomymi, jeżdżą, więc nie muszę tego rozpisywać.

Jak zaczęła się Szkoła Jazdy Táltos? Kiedy i jak wpadłeś na pomysł, aby rozpocząć tutaj budowę tego miejsca?

Ata: Zaczęło się od tego, że kupiliśmy mały sad, potem pomyśleliśmy, że przydałaby się mała działka obok sadu. Przyjechałem tutaj, a właściciel działki właśnie tu kupował i sprzedawał. Wdaliśmy się w rozmowę i po pół godzinie poszedłem do domu do Kingi, mówiąc, że umówiliśmy się z sąsiadem na działkę. I tak dodaliśmy pół hektara obok drugiego. Ale wtedy nie wiedzieliśmy, co z tym losem zrobić, po prostu nam się to przytrafiło. Wtedy, jakieś osiem lat temu, zadzwoniła do mnie nauczycielka z domu dziecka w Torocku z pytaniem, czy nie interesuje mnie koń. Pomyślał o mnie, bo wiedział, że jeżdżę do Béli na przejażdżki (Béla Tunyogi prowadzi Szkołę Jazdy Szilaj -Napoca – red.) A ja powiedziałem, że tak, jestem zainteresowany.

Nie ty szukałeś konia, on szukał ciebie...

Ojciec: Dokładnie. Koń Fecske przyszedł do mnie, ale potem przez dwa lata trzymałem go w stadninie koni Béli i tam zacząłem z nim pracować i trenować. Następnie Fecske uciekł do Kaloty, gdzie znaleźliśmy mu towarzysza, Táltosa, u właściciela konia Istvána Bethlendiego. Dwa konie były tam przez prawie trzy lata. Pomysł zrodził się niemal automatycznie, żeby nie było ich tak daleko, zabierzmy ich do domu, skoro tu jest ziemia. To był początek naszej stajni. Mieszkały tu te dwa konie, wychodziliśmy je pogłaskać, ale wtedy na nich nie jeździliśmy.

Kinga: To przyszło naturalnie. Frinkuj Árpis, który miał konie w Méra, powiedział, że powinien być kucyk, Dolly, dzieci wyrosły, czy nie jest nam potrzebny? A potem dostaliśmy trzeciego konia, bo on też tu przyjechał.

Ata: Tak, to był moment, kiedy pojawiła się jazda konna. Ponieważ nasz syn Gergő powiedział, że chce jeździć na Dolly, i tak zaczęła się nauka jazdy konnej dla całych dzieci. Tak naprawdę nie mieliśmy żadnych planów, jeden rozwój prowadził do drugiego.

W takim razie Szkoła Jazdy Táltos jest bardzo młodą inicjatywą...

Ata: Nasze stowarzyszenie powstało w 2021 roku i od tego czasu jeździmy w zorganizowanej formie, wcześniej co najwyżej nasi znajomi przychodzili tu pogłaskać konie, dzieci zrobiły okrążenie lub dwa na okrągłym padoku, bo tak było co to było wtedy. Tak więc to już drugie lato, kiedy organizujemy tutaj publiczne zajęcia.

Jak trzy konie stały się ośmioma w ciągu dwóch lat?

Ata: Żebyśmy nie mieli odpowiedniego konia do terapii koni, którą chcieliśmy się zająć. Wcześniej ukończyłam kurs terapeuty jeździeckiego, zdobywając wiedzę do udziału w terapii dzieci niepełnosprawnych ruchowo i umysłowo. Pierwszy koń to kuc sportowy, ma krew arabską, więc jest to koń szybki, nie nadający się do tego celu. Drugi koń nigdy nie jeździł, do terapii też się nie nadawał, a trzeci to kucyk, za mały na to. Potrzebny był więc drugi koń. W ten sposób mamy tego cętkowanego, starego kucyka. Został koniem terapeutycznym i liderem zespołu wśród koni. Potem przyszli inni, teraz jest ich ośmiu.

Czym jest ta lecznicza lub terapeutyczna jazda?

Ata: Na przykład terapia jeździecka jest bardzo rozpowszechniona i akceptowana na Węgrzech, ale tutaj jest jeszcze w powijakach, ludzie niewiele o niej wiedzą, nie wiedzą o jej korzystnych skutkach. Wszedłem w to czytając gdzieś o takim szkoleniu, zapisałem się i ukończyłem. Był to trening dwuetapowy, pierwszym etapem była samoświadomość. Wtedy nauczyłam się, że najpierw trzeba poznać siebie poprzez konia. W drugiej, półrocznej fazie, szkolenie odbywało się w jeden długi weekend w miesiącu, dotyczące właściwej terapii: rozwoju ruchowego, poprawy pewności siebie, dla dzieci z zaburzeniami układu nerwowego, zaburzeniami zachowania, nadpobudliwością ruchową lub autyzmem.

W tym roku na przykład współpracowaliśmy ze szkołą specjalną Kozmutza Flóra w Cluj-Napoca, po tym jak skontaktowali się z nami i mieliśmy czteromiesięczny program, wychodzili z dziećmi trzy razy w tygodniu. Terapię tę prowadzimy we dwoje: ja jestem jeźdźcem, a moją partnerką, która wykonuje ćwiczenia z dziećmi, jest nauczycielka pedagogiki specjalnej Ágnes Tímea Manhertz (obecnie Hodrea).

Jakie są efekty tej terapii, jakie macie opinie?

Ata: Przede wszystkim rodzice bardzo się cieszą, że jest taka możliwość i że taki zawód istnieje po węgiersku. Ponieważ nie jestem jedynym terapeutą koni w okolicy Cluj, ale jedynym, który zajmuje się tym po węgiersku. I to jest bardzo ważne: mówić do dziecka w jego języku ojczystym.

Kinga: Obok twojej ciotecznej babki. Jest też taka opcja terapeutyczna po węgiersku w Lőrincrév, o ile mi wiadomo, jest najbliższa, więc dzieci z Cluj trzeba było dość daleko wozić na końską terapię.

Ata: Podam przykład skuteczności terapii: dziecko, które z powodu osłabienia mięśni nie było w stanie po raz pierwszy stanąć w strzemieniu, pod koniec sesji bez trzymania stało płynnie w strzemieniu siodło i jechało. Albo na przykład dziecko, które nie mogło się utrzymać i nie mogło trzymać rąk na boki, w końcu usiadło na koniu z wyciągniętymi rękoma, kołysząc się trochę, my to nazywamy lataniem.

Terapia ta jest kompleksową metodą rozwijania koordynacji ruchowej i ciała. Ponieważ podczas jazdy praktycznie wszystkie mięśnie ciała pracują wspólnie. Jest kręgosłup, który podtrzymuje całe ciało i przez który mózg otrzymuje nieustanną stymulację, a ruch i równowaga są stale potrzebne w siodle. Ta sesja jest szczególnie skuteczna w młodym wieku, powiedzmy trzylatków, kiedy rozwój ścieżek nerwowych jest jeszcze w toku, u dziesięciolatka rozwój jest nieco trudniejszy.

To już więc ogromny sukces, że dziecko z problemami z koordynacją ruchową potrafi usiąść w siodle na poruszającym się koniu, a to dopiero początek, bo wykonuje też różne ćwiczenia na końskim grzbiecie.

Jest to rozwijająca ruch część terapii, ale myślę, że bezpośredni kontakt ze zwierzęciem ma również korzystne efekty psychologiczne.

Ojciec: Tak, bardzo. Mogę podać konkretny przykład: było dziecko, które nie chciało niczego dotykać z powodu fobii, jeśli zabawka spadła i zrobiła się piaszczysta, przestawało ją trzymać. A przez to, że dwa razy w tygodniu przychodził do nas na zajęcia grupowe i mieliśmy z nim też do czynienia indywidualnie, w końcu sam wyprowadził konia na pole, potem go wyprowadził, przy okazji głaszcząc i przytulając konia. Wyszli z dzieckiem płaczącym, że potrzebuje piaskownicy w domu (miał, tata naprawił). Był to więc ogromny krok zarówno dla dziecka, jak i jego rodziny, ponieważ do tej pory dziecko nie chciało niczego dotykać, a jego ubrania musiały być utrzymywane w nienagannej czystości.

A potem jest część rozpraszająca. Wiele dzieci, które są tu przywożone, na przykład te z autyzmem, jest czasami obecnych, a czasami w swoim wewnętrznym świecie.

W takich przypadkach celem terapii jest jak najdłuższe zatrzymanie ich w teraźniejszości za pomocą jazdy konnej. Na przykład była mała dziewczynka, która, gdy sadzaliśmy ją na grzbiecie konia, wyciągnęła do mnie rękę i wiedziałem, że dopóki trzymam ją za rękę i utrzymujemy kontakt wzrokowy, ona jest z nami, „na zewnątrz”. tam", że tak powiem.

Jak Kinga pojawia się w kadrze, czym konkretnie się zajmuje? Bo kiedy spojrzałem wstecz na na twoich stronach na Facebooku , on też jest w środku. Camping, zajęcia z języka angielskiego i rumuńskiego, pokazy rękodzieła, zabawy...

Kinga: Przede wszystkim muszę powiedzieć, że we wszystkim w pełni wspieram Atę, ale nie jeżdżę konno (śmiech). Cóż, zdarzyło się to raz, ale mówiłem ci, że koń będzie dobrze traktowany. Na początku, gdy nadjeżdżały konie, obserwowałem je z drugiej strony owczarka elektrycznego. Mój syn powiedział: „Mamo, chodź tutaj, pogłaskaj mnie, ale przyznaję, bałam się”. Jako mieszkaniec miasta, który wychował się w bloku, nigdy nie miałem styczności ze zwierzętami, zwłaszcza z końmi. Ale od tego czasu wiele się zmieniło, jeśli Aty nie ma w domu, niosę dla nich bele siana lub wodę do picia.

Cały wywiad można przeczytać na Főtér!

Wyróżniony obraz: Sándor Fall/Főtér