Nie jest przesadą stwierdzenie, że na początku XXI wieku świat przyspieszył do tego stopnia, że nie jesteśmy już w stanie za nim nadążyć. Stracił też sens podział pokoleniowy, który kiedyś istniał, gdzie są pokolenia X, Y, Z? W ABC nie ma wystarczającej liczby liter, aby je reprezentować. Psycholog kliniczny Melinda Hal mówiła o tym i konsekwencjach w Akademii Obywatelskiej.
To nie jest żadna nowość, to po prostu fakt, że wszystko, co nazywamy nowoczesnym, przychodzi do Europy z Ameryki. Na Węgrzech jest może trochę bardziej odporny, bo różnice kulturowe są bardzo duże, ale i tak do nas dociera. Ale to, co pochodzi z Ameryki, jest zorientowane na gospodarkę, kapitał i marketing.
Tendencje te znajdują odzwierciedlenie w tzw. charakterystyce pokoleniowej.
Drugi, bardziej zawodowy aspekt, to fakt, że w dzisiejszych czasach bardzo trudno jest mówić o pokoleniach. O ile zanim można było powiedzieć, że było to i tamto pokolenie, dzieliło je 10, 15, 20 lat. A teraz widzimy, że świat przyspieszył i różnice pokoleniowe pod pewnymi względami zanikają, a pod pewnymi się po prostu zaostrzają.
Teraz co 2, 3, 4, 5 lat musimy nadawać nowe imię pokoleniu, świat tak bardzo się zmienia w ciągu kilku lat.
Gdybyśmy teraz zapytali młodych ludzi, jak bardzo zmienił się świat w ciągu kilku lat, mogliby powiedzieć, że świat zmienia się z tygodnia na tydzień lub z minuty na minutę, bo sami to czują. A to musi oznaczać bardzo trudny proces adaptacji, wystarczy pomyśleć o szybko zmieniającym się środowisku technologicznym.
Nie widzę nadziei na powstrzymanie tego rodzaju postępu technologicznego i nie jestem pewien, czy warto próbować.
Ma to też wiele dobrych stron, więc procesu nie trzeba zatrzymywać, ale regulować i kontrolować. Trudno jest odwrócić bieg wydarzeń, nie możemy go opuścić, gdy tylko weszliśmy w świat Internetu. pokolenia Alfa (tak określano osoby urodzone po 2010 roku – red.) wirtualna rzeczywistość jest już naturalna, oni nawet nie wychodzą z pokoju, patrzą na wszystko w ten sposób, tak się odnajdują – co oczywiście oznacza również siedzący tryb życia. Wyjście z tego jest dziś bardzo trudne. Nie jestem optymistą, bo rozwiązaniem mogłoby być zaoferowanie alternatywy, tyle że jest to strasznie trudne. Co więcej, ponieważ
zmieniła się również struktura układu nerwowego młodych ludzi.
Nie chodzi już o to, czego chce młody człowiek, ale o to, na co pozwala jego system nerwowy, na co pozwala jego głęboko zakorzeniony schemat. A to jest bardzo ważne, bo jeśli weźmiemy to pod uwagę, to może być szansa na transformację. Nie ma znaczenia, jak myślimy o młodych ludziach. Teraz powiem kilka stereotypowych stwierdzeń: leniwy, pozbawiony motywacji, lekceważący. Słyszymy to bardzo często, zwłaszcza gdy, powiedzmy, kilka pokoleń dzieli starszych i młodszych ludzi. Ale jeśli pomyślimy o nich jako o innym mózgu, innym systemie nerwowym, otwartym na inne rzeczy, to może uda nam się pokazać im, co mogą zaakceptować. Można to nazwać ofertą alternatywną.
Dużo pracuję z młodymi ludźmi i widzę, że są zdezorientowani i niepewni. Ta niepewność jest tym, co możemy uchwycić.
Cyfryzacja nie jest czymś namacalnym, ale warto ją regulować i należy ją jakoś regulować. Dziś na przykład myślimy o dostawcach usług transmisji strumieniowej, którzy stanowią jeden z największych problemów w życiu młodych ludzi. (Istota streamingu polega na tym, że można np. od razu zacząć oglądać film, nie trzeba czekać na pobranie całości – przyp.
Większość ofert największych tego typu dostawców streamingu pochodzi z amerykańskich „ręk”, ale co gorsza, ich programy są zupełnie obce kulturze. Ponad 50 procent naszych młodych ludzi nie rozumie treści, ale są przyklejeni do ekranu, ponieważ widzą treści, które są dla nich satysfakcjonującym bodźcem.
Hormon odpowiedzialny za nagrodę, taki jak dopamina, pojawia się jako główny czynnik uzależniający w ich układzie nerwowym. Bardzo trudno nam myśleć o tym problemie, ale może znajdzie się rozwiązanie dla dostawców streamingu. Wiem, że jest to praca ogromna i heroiczna, ale uregulowanie w takich aspektach byłoby bardzo ważną kwestią.
cywilek.info
W związku z zaistniałą sytuacją często pojawia się kwestia edukacji. Dużo o tym mówimy i jest to ogromne obciążenie dla rodziców i to też trzeba zadeklarować. Rodzice nie mogą być wystarczająco dobrzy, sami są niepewni i często nawet nie rozumieją tego ciągle zmieniającego się świata.
Mam 3 letnie dziecko i wiem na ile bodźców jesteśmy narażeni, przez co czuję, że zdecydowanie nie radzę sobie. Jest znacznie mniej bodźców, które potwierdzałyby, że mam dobre myśli.
I tak, mogę wiedzieć, czego potrzebujemy jako rodzina. Tak więc osobiście rozumiem wielu, wielu niepewnych siebie rodziców, którzy szukają porad rodzicielskich na różne sposoby, czytając książki lub przeglądając Internet, zamiast siadać z dzieckiem i dyskutować lub pytać, jak się teraz czuje. Wydaje nam się, że wiemy lepiej, co czuje druga osoba, a jako rodzice jesteśmy szczególnie tacy. Jednak w pewnych sytuacjach możemy czuć się zupełnie inaczej.
Z nastoletnim dzieckiem bywa to bardzo trudne, ale dodam, że z 3-latkiem też nie zawsze jest łatwo, więc bardzo trudno przeżywać te okresy i zwykle rodzice uważają, że my wiemy lepiej, co druga osoba czuje. Podobnie jest z interakcjami między dorosłymi. Widzę w tym kluczowe pytanie. Dorośli często zapominają zapytać siebie nawzajem, jak się czujecie w tej sytuacji? Ponieważ możemy nie czuć tego samego, możemy nie doświadczać tego samego i możemy błądzić, szukając rozwiązań. Zwłaszcza w przypadku młodych ludzi, których świat zmienia się każdego dnia, a oni sami drapią się po głowach.
Dziś badania pokazują również, że największym problemem młodej osoby z pokolenia alfa jest niepewność. Boi się przyszłości, boi się, że będzie musiał ciągle zmieniać swoją ścieżkę, więc musi wyjść ze swojej strefy komfortu, musi jakoś natychmiast wejść na nową ścieżkę, a to może być bardzo męczące ze względu na układ nerwowy, ale W przeciwnym razie.
Ten poziom cyfryzacji projektuje to skakanie, skakanie, problem z uwagą i problemy emocjonalne, więc programy te wyraźnie wpływają na układ nerwowy pod względem treści, edycji, edycji i ich wizualnego świata. Celem gry jest obniżenie koncentracji uwagi, jak najmniejsze myślenie o emocjach i jak najwięcej zdobycia gotowych treści, ponieważ rozwiązanie instant jest proste. Po prostu nie rozwiązuje to wielu problemów życiowych.
Wyróżniony obraz: Hal Melinda / Facebook
