Seria globalnych akcji terrorystycznych gospodarki energetycznej o kryptonimie „zmiana systemowa” doprowadziła techniką niszczenia połączeń sieciowych, że w ciągu czterech, pięciu lat sytuacja gospodarcza krajów Europy Środkowej spadła do poziomu apokalipsy. Najważniejsze pytanie brzmi, czy w ogóle istnieje wyjście. Napisane przez László Bogára.
Pojęcie recesji oznacza spadek, niepowodzenie, w terminologii ekonomicznej pojawia się, gdy aktywność gospodarcza w kraju lub regionie zaczyna trwale spadać. Nie ma nic dziwnego w tym, że wzrost gospodarczy co najmniej zwolnił we wszystkich regionach świata (nawet wieloletni mistrz wzrostu w Chinach znacząco), a nawet w coraz większej liczbie krajów, w tym na Węgrzech, wyniki gospodarcze zaczęły się pogarszać.
Byłoby dziwne, gdyby tak się nie stało, bo w 2022 roku struktury rządzące globalną gospodarką energetyczną zniszczyły system, który zbudowały dla własnej korzyści przez poprzednie sześć dekad.
Istnieją dowody na to, że jeśli zdarzy się to w super złożonym systemie, jego wydajność wyjściowa automatycznie i znacząco spadnie, ponieważ w dużej mierze utraci synergię, którą umożliwiła mu złożoność. Ponieważ super złożony system opiera się na organizacji sieciowej, a tym samym duża część bogatego systemu połączeń sieci jest tracona, pojemność systemu jest zmniejszona nawet bardziej niż rozmiar zniszczenia, ponieważ działa odwrotność synergii .
Seria globalnych akcji terrorystycznych gospodarki energetycznej o kryptonimie „zmiana systemowa” doprowadziła, tą samą techniką niszczenia połączeń sieciowych, że w ciągu czterech lub pięciu lat wyniki gospodarcze krajów Europy Środkowej spadły, porównywalne ze zniszczeniami II wojny światowej . I tak naprawdę wojna światowa nadal trwa, ponieważ każdy mieszkaniec świata odczuwa jej niszczycielskie skutki, więc z definicji ta wojna jest „światowa”.
Skręt języka węgierskiego polega na tym, że „łowienie w zamęcie” opiera się właśnie na tym połączeniu, sztucznie wywołana, jak to się mówi, „zrobiona” wojna światowa sprawia, że wszystko jest niepewne i nieprzewidywalne, więc dużo łatwiej jest łowić ryby, które zgubiły się swoją drogę w mętnej wodzie. (Łowiąc głupców, jak Akerlof i Schiller, dwaj amerykańscy ekonomiści, zdobywcy nagrody Nobla, z cynicznym dowcipem wpychają nam to prosto w twarz w powyższej książce). A w tym globalnym systemie „lokalność” jest tym bardziej bezbronna, im bardziej zależy od globalnej gospodarki energetycznej z jej nadbudów.
Zła wiadomość jest taka, że pomimo wszystkich wysiłków podejmowanych w ciągu ostatniej dekady Węgry nadal są bardzo podatne na ten system.
Wskazuje na to z przejmującą precyzją fakt, że nasz eksport i import są praktycznie takie same jak cały nasz produkt krajowy, za czym kryje się prosty związek, że podmioty gospodarcze zdolne do globalnego eksportu są zasadniczo, bez wyjątku, ponadnarodowymi firmami, które są zagranicznymi posiadane i produkowane głównie na eksport. .
Co samo w sobie niekoniecznie byłoby dużym problemem, przynajmniej nie w spokojnych i skonsolidowanych czasach, ale kiedy w globalny system uderza brutalny cios, taki jak ten, który miał miejsce w ciągu ostatniego półtora roku, wtedy ta podatność się ujawnia z dramatycznymi konsekwencjami.
Aktorzy rządzący globalną gospodarką energetyczną świadomie niszcząc system chcieli to osiągnąć i jak na razie wydaje się, że w zasadzie im się to udaje. Wszystko to zasadniczo działa jako globalna pompa zasobów wraz ze sztucznie „wytworzoną” inflacją.
W ciągu ostatnich ponad stu lat wielokrotnie osiągaliśmy połowę poziomu dochodu per capita najbogatszych krajów Europy Zachodniej wszechczasów, ale po okresie wzrostu, w każdym bez wyjątku, dochód narodowy oparty na realnym wydajność społeczeństwa węgierskiego została nam „wyssana”.
Wszystko to jest opisane z dramatyczną precyzją przez ewolucję płac realnych w ciągu ostatnich stu dziesięciu lat. W 1913 roku byliśmy bliżej najbogatszych ówczesnych krajów Europy Zachodniej niż dzisiaj.
Ale pierwsza „zrobiona” wojna światowa i jeszcze bardziej brutalnie „zrobiony” Trianon popchnęły nas do niewiarygodnych głębin. Skąd niemal cudem, mimo światowego kryzysu, udało się wyrwać z szokującą siłą w 1938 roku. W 1960 r., mimo fałszywych „raportów o zwycięstwie” z lat 50., realne płace per capita były zasadniczo na poziomie z 1938 r., czyli po kolejnych dwudziestu dwóch latach stagnacji rozpoczyna się nowe ożywienie, skutkujące wzrostem o ponad ponad sześćdziesiąt procent do 1978 r.
Ale wtedy zaczyna się akcja terrorystyczna pod przykrywką zmiany ustroju, którą kierowała lokalna siatka agentów światowego SZDSZ w latach 80., tu i ówdzie „socjalizm”. Jako „skutek” tego następuje kolejne ćwierćwiecze stagnacji, tak że w 2003 roku płaca realna per capita była zasadniczo na poziomie z 1978 roku. Następnie w ciągu następnych dwudziestu lat, pomimo zniszczeń w latach 2002-2010, następuje ponownie sześćdziesięcioprocentowy wzrost.
Ale teraz najpierw wojna światowa wywołana przez Covida, a teraz wojna światowa pod płaszczykiem konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, inflacja i recesja ponownie wepchnęłyby nas z powrotem w permanentną stagnację.
Wielkie pytanie brzmi: co robić. Czy istnieje, jeśli w ogóle, wyjście z tej regularnie powracającej pułapki. Powinniśmy wierzyć, że tak, ale tylko wtedy, gdy uda nam się zatrzymać efekty ery naszego wzrostu „w” kraju. Do tej pory tylko kraje Azji Wschodniej były w stanie to zrobić, więc powinniśmy znaleźć podstawowy wzorzec w tym regionie, ale w taki sposób, aby dostosować go do duchowych, moralnych i duchowych wzorców społeczności ludzkiej zwanej naród węgierski. Zrozumienie historycznego przesłania z 20 sierpnia może nam pomóc w ostatecznym znalezieniu rozwiązania.
