„Lubię doświadczać i doświadczać, jak dwa skrajne pokolenia obok mnie, to na górze i to na dole, tak bardzo się kochają, a nawet tak bardzo rozumieją, bo czasami wyglądają jak wspólnicy”.
Dużo mówimy o dobrym wpływie, jaki dziadkowie mają na dzieci i odwrotnie, dziadkowie niemal stają się młodsi ze względu na obowiązki związane z małymi dziećmi i oczywiście także dlatego, że są potrzebni. Daje im to energię, że tak naprawdę nie mogą się zestarzeć, bo wtedy nie mogliby udawać i biegać wokół dzieci.
Bycie dziadkiem jest cudowne, ale jeśli chcemy utrzymać zdrowe relacje w rodzinie, musimy wiedzieć, gdzie są granice. Jestem głęboko przekonana, że i w tej kwestii należy szukać równowagi: nikt nie powinien mieć zbyt wielu kontaktów, wolność w miłosnych związkach, które na początku były piękne, nie powinna stać się oczekiwaniem dziadków. W języku węgierskim dziadkowie powinni dawać tyle, na ile pozwala ich sytuacja, status i możliwości, i tyle, ile podpowiada im serce, i to wystarczy. Nie warto z nich korzystać, tak samo jak nie warto, jeśli dziadkowie całkowicie odcinają się od życia rodziny, na przykład na tej podstawie, że już wystarczająco przepracowali i wychowali własne dzieci. Nie mogę przyjąć tego argumentu, bo choć prawdą jest, że wielu stoczyło już swoje walki z życiem i za to należy się wielka wdzięczność i szacunek na wszystkich frontach, to nie zapominajmy, że jeśli mieli szczęście, sami otrzymali pomoc w wychowaniu dzieci od własnych rodziców.
Taki jest naturalny porządek życia: my pomagamy naszym dzieciom, one później pomagają nam, gdy się starzejemy, a przy okazji wychowują własne dzieci...
Jako dziadkowie możemy wiele rzeczy popsuć, a jako młodzi rodzice możemy też w różny sposób skrzywdzić naszych rodziców, którzy pragną wnuków – ale możemy też doświadczyć wiele radości, jeśli jako młoda matka lub ojciec pozwolimy naszym rodzicom i dzieciom odnaleźć nawzajem! W tym artykule chciałbym raczej zwrócić uwagę na piękne uczucie, jakiego doświadczają młodzi rodzice, gdy widzą swoich rodziców razem z własnymi małymi dziećmi. Bo o tej pełni prawie się nie wspomina, choć poza potrzebą fizyczną („czy możesz pobiec po nie do przedszkola?”), jest to realna pomoc dla duszy w trudnym okresie – a wręcz po bolesnym z braku dzieciństwie.
Sama niedawno zdałam sobie z tego sprawę na przykładzie znanego mi ojca, który powiedział mi, że do czasu narodzin własnej córki żywił wiele złych uczuć do własnego ojca. Było w niej wiele niewypowiedzianej, nigdy nie ujawnionej straty i złości, ponieważ jej ojciec dawno temu za dużo pracował i prawie w ogóle go nie było. Potem, gdy urodził się wnuczek, sytuacja się zmieniła, bo ojca od małego nie da się odsunąć. Byłby stale obecny, chodził do nich, czy o to prosiły, czy nie, i zrobiłby wszystko, żeby tylko przez pięć minut potrzymać małą dziewczynkę, którą kocha tak bardzo, że nie da się tego opisać słowami.
Według chłopca widok, przestrzeń, atmosfera, bliskość przelewających się, przelewających się emocji, intymność w pokoju dziecięcym działają na niego uzdrawiająco. Doświadczyła wielu nieobecności z ojcem, ale kiedy widzi „starca” i swoją malutką córeczkę razem w tej starej dłoni, gdy znajduje tam uściski, akceptację i kołysanie, łagodzi to również ból w tył. Przynosiło ulgę i dawało miłe, spokojne uczucia.
„Kiedy na nich patrzyłem, miałem łzy w oczach i instynktownie podszedłem do nich, ściskając ich oboje jednocześnie. To był wspaniały moment, myślę, że także dla mojego ojca. Widziałam to w jego oczach, nawet jeśli nic nie mówił. Wierzę, że sposób, w jaki podchodzi, że przychodzi, że jest obecny, że prosi o udział w opiece, że bierze swoją część, że pomaga, jest jego sposobem na przeprosiny. Za każdym razem, gdy jest u nas, jest to rehabilitacja emocjonalna i duchowa” – powiedział młody ojciec. „Jeśli patrzę na siebie, muszę przyznać: jeszcze kilka lat temu myślałem, że gdy się zestarzeje, ból powróci, bo Tak naprawdę nie chciałam go szukać.
Byłam zła, że tyle ominęło mnie na wakacjach, że nigdy go nie było przy mnie, że tęsknił za mną w każde urodziny, że jego praca była zawsze ważniejsza niż ja i moja siostra.
Ale kiedy urodziła się moja córka, poczułam też obowiązek dać jej wszystko, łącznie ze zdrową rodziną i dziadkami. Mój ojciec przyszedł kilka razy i z perspektywy czasu widok ich razem rzucił wiele rzeczy w inne światło. I po prostu dobrze jest być tam z nami. Lubię doświadczać i doświadczać, jak dwa skrajne pokolenia obok mnie, to na górze i to na dole, tak bardzo się kochają, a nawet bardzo rozumieją, bo czasami wydają się być wspólnikami.
Ciekawe jest to, że choć mój ojciec wiele razy mi odmawiał, nie jest w stanie odmówić mojej córce – wystarczy szturchnięcie, żeby znalazła się na jego kolanach, a ona nawet nie wie, jak go rozpieszczać. Na szczęście moja żona również rozumie sytuację i wspiera nas w tym nowym związku, w tym stawaniu się rodziną, w tym powrocie do zdrowia. I za to nigdy nie będę mu wystarczająco wdzięczny.”
Facet powiedział mi, że dziś lepiej rozumie ówczesne zachowania i decyzje swojego ojca. Stara się nie popełniać tych błędów, ale teraz widzi lepiej, jak trudno jest mieć rację we wszystkich dziedzinach życia. Nie uważa, że jego ojciec podjął dobrą decyzję, ale już zdał sobie sprawę, że wybrał „łatwą drogę” nie ze złośliwości czy nieostrożności.
Nie mówi tego, może dlatego, że też sobie tego nie dał do zrozumienia, ale myślę, że uzdrawia go miłość, z jaką ojciec zwraca się do wnuka, bo czuje, że starzec kocha go tak samo. Mam nadzieję, że oboje to czujecie.
Wyróżniony obraz: Pixabay
