Termin Żyd mesjanistyczny ogólnie opisuje tych, którzy żyją swoją wiarą jako Żydzi, w przeciwieństwie do hebrajskich chrześcijan żyjących w jakiejś społeczności protestanckiej.
Ruch Żydów mesjanistycznych istnieje od jakiegoś czasu w różnych częściach świata, ci, którzy przyjęli Jezusa jako Mesjasza, ale nie połączyli się z chrześcijanami. Przestrzegają swoich żydowskich zwyczajów, nabożeństwa są zgodne z żydowską liturgią, ale bezwarunkowo wierzą w Jezusa (Jesua), Zbawiciela. Szukają kontaktu z chrześcijanami i publikują publikacje na temat swojego ruchu. Jak powstał ten ruch, kiedy można go datować, jaka jest jego charakterystyka? W jakich częściach świata znajdują się najsilniejsze i największe zbory? I oczywiście będzie też mowa o tym, czego Żydzi szukają w Izraelu?
Kim są Żydzi mesjańscy?
Ruch Żydów mesjanistycznych składa się z Żydów, którzy przyjęli Jezusa z Nazaretu jako Mesjasza Izraela, Syna Bożego i Zbawiciela świata. Żyją swoją wiarą jako Żydzi i nie chcą integrować się z chrześcijaństwem o nieżydowskiej tożsamości. Porównują się do pierwszego pokolenia Żydów, którzy uwierzyli w Jezusa, którzy wyrażali swoją wiarę jako pełnoprawni Żydzi. Termin Żyd mesjanistyczny ogólnie opisuje tych, którzy żyją swoją wiarą jako Żydzi, w przeciwieństwie do hebrajskich chrześcijan żyjących w jakiejś społeczności protestanckiej.
Ruch ten nasilił się w związku z przejściem Jerozolimy pod kontrolę Izraela w 1967 roku.
Kongregacje Żydów mesjanistycznych głoszą wiarę zdobytą w Mesjasza Izraela, zgodnie z żydowskimi koncepcjami, w formie kultu zawartej w Pismach Żydowskich. Ich spotkania odbywają się w żydowski szabat, w piątek wieczorem lub w sobotę. Ponadto obchodzą żydowskie święta opisane w Biblii, które według ich wiary wypełniły się w Jeszui.
Żydzi mesjańscy uważają Nowy Testament za ten sam kanonizowany dokument, co Tanach (Stary Testament).
Ich punktem wyjścia jest to, że Izrael, bazując na Bożym wyborze, jest ludem przymierza, a w Jezusie spełniły się obietnice Starego Testamentu. Choć niemal wszyscy wierzą w Bóstwo Ojca, Syna i Ducha Świętego, niełatwo akceptują koncepcje synodalne, m.in. Trójca Święta.
Żydzi mesjanistyczni postrzegają utworzenie Izraela w 1948 r. jako wypełnienie proroctw Starego Testamentu.
Mówią w nim o przyszłej epoce, kiedy naród żydowski powróci do swojej starożytnej ziemi, Izraela, kiedy „dopełni się czas pogan”. Znaczenie Ziemi Świętej i świętego miasta jest bardziej widoczne dla Żydów mieszkających w Izraelu niż dla tych żyjących w diasporze.
Dzisiejszy ruch Żydów mesjanistycznych
Zaczęli od dwóch ośrodków, Stanów Zjednoczonych i Izraela. Dla Żydów mesjanistycznych Jerozolima jest ogniskiem nadziei na czasy ostateczne, a nawet ośrodkiem odrodzenia całego Izraela i Kościoła. Orientacja izraelsko-jerozolimska pojawia się także w diasporze.
Ruch izraelski potroił się po aliji (imigracji do Izraela) ze Związku Radzieckiego w latach 90. Ruch jest zróżnicowany i zróżnicowany pod względem kulturowym i językowym (hebrajski, rosyjski, angielski, amharski).
Połowa członków uwierzyła w Jezusa przed przybyciem do Izraela, a druga połowa później.
Obecnie w USA istnieje około 300 kościołów mesjanistycznych. W latach 1974 i 1984 utworzono dwa stowarzyszenia skupiające kongregacje Żydów mesjanistycznych.
Największy rozwój ruchu Żydów mesjanistycznych następuje w państwach członkowskich byłego Związku Radzieckiego (Ukraina, Mołdawia, Białoruś).
W Europie Zachodniej zbory te powstały najpierw w Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii i Holandii. Wzrost rozpoczął się w Ameryce Łacińskiej, zwłaszcza w Brazylii, Argentynie i Meksyku.
Jak powstał ruch Żydów mesjanistycznych?
Żydzi mesjańscy łączą powstanie swojego ruchu z protestantami. Ukazywało się dzieło misyjne skierowane do Żydów. Według nich poprzedziło to odejście od teologii „substytucji”, którą można powiązać z twórczością pierwszych ojców Kościoła. Zgodnie z tym Bóg odrzucił swój lud z powodu jego niewiary, a Kościół przejął rolę ludu sprzymierzonego.
Nastąpiła w tym zmiana, gdyż w ostatnich dniach Bożego planu zbawienia na nowo uznano rolę narodu żydowskiego.
W tym samym czasie powstał ruch hebrajsko-chrześcijański, gdzie w kościołach protestanckich pojawiali się Żydzi, którzy nawrócili się na Jezusa. Zauważamy, że pierwsi ojcowie kościoła mogli się nie mylić, ponieważ minęły dwa tysiące lat przed ruchami mesjańskimi i do tego czasu naprawdę trzeba było wymienić lud przymierza.
Wcześniej mieli oni sakramentalną obecność Boga w „Arce Przymierza”, która jednak zniknęła przed pojawieniem się Jezusa. W tym czasie Kościół katolicki (powszechny), pierwszy Kościół chrześcijański, otrzymał obecność Boga w Najświętszym Sakramencie.
Protestanci dokonali wspaniałej rzeczy, prowadząc ich do Słowa, bez którego nawrócenie Żydów na Jezusa nie byłoby możliwe, ale sakramentalna obecność Boga jest z katolikami w Najświętszym Sakramencie.
Jednakże z proroctw widzimy, że Żydzi muszą odpokutować w czasach ostatecznych, to właśnie dzieje się dzisiaj w ruchu Żydów mesjanistycznych. W niebiańskim Jeruzalem znajduje się także 12 pokoleń Izraela, więc oczywiste jest, że Bóg nie odrzucił swojego ludu na dobre.
Już w XVII wieku w dziełach najważniejszych autorów pojawiały się pozytywne przyszłe losy Izraela. W XVIII wieku nadzieja ta rozprzestrzeniła się także w środowiskach ewangelickich pietystów i braciach Morawach. Wywarli także wpływ na braci Wesley na początku ruchu metodystów w latach trzydziestych XVIII wieku. W XIX wieku proroctwa dotyczące Żydów wywarły ogromny wpływ na chrześcijan brytyjskich i skandynawskich. Wielka Brytania poczuła narodowe powołanie do przywrócenia Izraela, aby pomóc narodowi żydowskiemu w powrocie do ziemi przodków.
Ruch hebrajsko-chrześcijański w kościołach protestanckich nadał tej sprawie duży impuls.
Następnie, od XIX w., w USA pojawiły się towarzystwa misyjne, których celem było niesienie narodowi żydowskiemu przesłania wiary Nowego Testamentu. W wyniku pogromów w Rosji znaczna liczba Żydów wyemigrowała do Ameryki, gdzie wielu się nawróciło. Ale misje powstały także w Europie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, Norwegii i Finlandii. Misja rozwinęła się także na ziemi izraelskiej. Już w pierwszych dekadach XX wieku w USA funkcjonowało dobrze zorganizowane stowarzyszenie misyjne.
Bezpośrednim czynnikiem wyzwalającym było zjednoczenie Jerozolimy w 1967 r., po wojnie sześciodniowej.
Na podstawie Ewangelii według Łukasza 21:24 hebrajscy chrześcijanie widzieli spełnienie proroctwa w tym, że Jerozolima będzie zamieszkana przez pogan, aż dopełnią się czasy pogan. Inną bezpośrednią przyczyną jest powstanie pod koniec lat 60. w USA ruchu Jezusowego, który miał charakter charyzmatyczny. W ruchu hippisowskim było wielu Żydów, którzy szukali Jezusa, a nie chrześcijaństwa. Potem był ewangelista, który podkreślał, że wiara w Jezusa nie jest sprzeczna z tożsamością żydowską. (Moishe Rosen) Pomogła także wizja pastora baptystów, który widział potrzebę przejścia od chrześcijaństwa hebrajskiego do judaizmu mesjanistycznego. Wtedy powstały pierwsze zbory, w których można było żyć po żydowsku w Jezusie. Od tego czasu te mesjańskie kongregacje żydowskie żyją i rozwijają się.
Katarzyna Pająk
