Nie ma nic nowego w zaprzeczaniu rzeczywistości i obronie terroru

Nic, co robi Izrael, nie może zostać uznane i nic, co robią Palestyńczycy, nie może być krytykowane. To obecnie brutalna „zachodnia” formuła. Napisane przez Gábora Sebesa.

„Wielka” Rewolucja Francuska wierzyła, że ​​zbawienie można znaleźć w trójcy wolności, równości i braterstwie, a zabijanie arystokratów i księży – a później właściwie wszystkich, z wyjątkiem zwolenników rewolucji – nie było zbyt wysokie Cena.

Od tego momentu gwałtowny postęp przeplata się z terrorem.

Religia równości

Równość w XX. w XX wieku stał się gwiazdą przewodnią lewicy kosztem wolności i braterstwa. Z tego źródła wypływała także równość rasowa nazizmu i równość klasowa bolszewizmu, która także wymagała ogromnej krwawej ofiary. Potem przyszedł pozornie łagodniejszy „demokracja liberalna”, w której liberalizm poświęcił wolność na rzecz równości – i (szczególnie w Ameryce) „demokratyczny socjalizm”, który podobnie jak bolszewizm za grzech pierworodny uważa nierówność i ucisk.

Zgodnie z niekwestionowaną zasadą równości każdy człowiek ma przyrodzone prawo do dobrego życia, niezależnie od tego, gdzie się urodził i w jakim stopniu on sam i jego przodkowie przyczynili się do stworzenia warunków do dobrego życia.

Jeśli ktoś nie ma dobrego życia, jest ofiarą nierówności, a za nierówność odpowiada grzech pierworodny, czyli ucisk. Dlatego istnieją dwa typy ludzi: winny prześladowca i uciskana ofiara.

Uciskany nie jest odpowiedzialny za nic, co czyni, a zwłaszcza za swój los.

Dlatego potrzebuje silnego opiekuna w osobie pionierów, którzy wszędzie go reprezentują i przemawiają w jego imieniu, gdyż uciskani nie potrafią nawet artykułować własnych interesów. To światopogląd drewnianej prostoty, który stał się obecnie instynktem postępowców.

W tym równaniu, ponieważ dzięki istnieniu Izraela Żydzi są teraz silni, odnoszą sukcesy i mogą się bronić, są prześladowcami i sprawcami; nawet jeśli są eksterminowani. A Palestyńczycy są ofiarami ucisku – nawet jeśli nie są zdolni do jakiejkolwiek pokojowej działalności czy budowy społecznej, to przekazane im fundusze służą opłaceniu i uzbrojeniu terrorystów i ich rodzin, a nawet organizowaniu rzezi wśród ludności cywilnej. Ale nie muszą nawet za to odpowiadać! Nie krytykujemy sposobu, w jaki Arabowie traktują Palestyńczyków – od dziesięcioleci przetrzymuje się ich w obozach dla uchodźców, nie przyznaje się im obywatelstwa, wyklucza się ich z niektórych zawodów, a Egipt utrzymuje Gazę pod blokadą –

ponieważ oni sami są ofiarami ucisku, mimo że mają monarchie naftowe bogate w kamienie.

Jamie Palmer napisał w artykule , że nie ma nic nowego w zaprzeczaniu rzeczywistości i obronie terroru. II. Przed i po VH lewacy byli równie entuzjastycznie nastawieni do reżimu Stalina. Gułag, głód i sfabrykowane procesy spowodowały jedynie pewne zniszczenia, ale nie koniec ruchu komunistycznego na Zachodzie.

Prawie wszystkie wady zachodnich demokracji były wyolbrzymiane i wytykane (bo mogły) w wolnej prasie.

W 1956 r. duża liczba francuskich i włoskich partii komunistycznych poparła stłumienie rewolucji. W 1967 roku państwa należące do bloku sowieckiego zerwały stosunki dyplomatyczne z Izraelem w związku ze zwycięstwem Izraela w wojnie sześciodniowej. Ze współczuciem obserwowano porwania i zabójstwa popełnione przez palestyńskie organizacje terrorystyczne w latach 60. i 70. XX w., podobnie jak powiązane z nimi morderstwa i zamachy bombowe Czerwonych Brygad czy grupy Baader Meinhof.

W 1979 roku byli także fanami irańskiej „rewolucji”, postrzegali rasistowską i mizoginistyczną, faszystowską teokrację jako ruch antyimperialistyczny i antykolonialny.

Palestyńczycy i KGB

W dokumencie założycielskim Organizacji Wyzwolenia Palestyny ​​(OWP) z 1964 r. po raz pierwszy pojawia się wzmianka o narodzie palestyńskim. Dokument ten, sporządzony za namową KGB, uznawał Arabów mieszkających w Izraelu za Arabów palestyńskich, ponieważ Zachodni Brzeg był okupowany przez Jordanię, a Gaza przez Egipt; pragnienie wyzwolenia nie rozprzestrzeniło się tam na Arabów.

Celem OWP było zniszczenie Izraela.

Tak zwane kraje socjalistyczne udzieliły schronienia palestyńskim i zachodnioeuropejskim organizacjom terrorystycznym, które m.in. przygotowywały się do swoich działań na Węgrzech, gdzie odpoczywały od zmęczenia i znikały z policji.

Wielką innowacją KGB było to, że pozycjonowało OWP jako „ruch wyzwolenia narodowego”, Izrael jako kolonizującego ciemiężyciela, a Arabów jako ofiary. To było po prostu powtórzenie przeformułowania wojny w Wietnamie: kiedy komunistyczny Wietnam Północny zaatakował kapitalistyczny Wietnam Południowy, zamieniło się to w wojnę ludowo-wyzwoleńczą.

Jak wiemy z pism Iona Mihai Pacepy, szefa Securitate, który uciekł na Zachód, główny strateg prezydenta Północnego Wietnamu Ho Chi Minha, generał Giap, dał jasno do zrozumienia Arafatowi, prezydentowi OWP i jego zastępców przywódców, że aby odnieść sukces, oni również muszą na nowo zdefiniować ramy swojej walki. Rada Giapa była prosta, ale głęboka: OWP musi działać w sposób, który ukrywa jej prawdziwe cele, pozwala na strategiczne oszustwo i stwarza pozory umiaru: „Przestańcie mówić o zniszczeniu Izraela, ale przekształćcie swoją wojnę z terroryzmem w wojnę o prawa człowieka. ” walki. Wtedy Amerykanie będą jeść im z rąk.”

Radziecki sekretarz generalny Breżniew zasugerował już Arafatowi, aby udawał, że wyrzeka się przemocy i chce negocjować pokój. Teatralność Arafata została nagrodzona przez wdzięczny Zachód Pokojową Nagrodą Nobla.

Odpowiadało to delikatnym gustom ówczesnej lewicy zachodniej, która do dziś utrzymuje narrację o ucisku i wyzwoleniu. Po wojnie sześciodniowej w 1967 r. KGB rozpoczęło kolejną dużą kampanię, w ramach której m.in. w antysemickiej broszurze rozprowadzanej przez Czarną Sotnię (rosyjską monarchistę, antysemicką organizację paramilitarną) w 1906 roku słowo „Żyd” zmieniono na syjonistyczny. Akcja ta była na tyle skuteczna, że

10 listopada 1975 roku ONZ przyjęła uchwałę nr 3379, zgodnie z którą syjonizm jest formą rasizmu i dyskryminacji rasowej.

Decyzję tę wycofano dopiero w 1991 roku, na początku rozpadu Związku Radzieckiego.

Już dawno zapomnieliśmy o działaniach KGB – ale ich wpływ trwa do dziś. o główne zbrodnie ruchu postępowego : białą supremację, ludobójstwo, kolonializm, czystki etniczne, apartheid i rasizm. Rzeczywistość ma z tym niewiele wspólnego.

Od czasu powstania Izraela populacja Palestyny ​​wzrosła pięciokrotnie; jeśli doszło do ludobójstwa, było to dość niezdarne…

Poważne zakłócenia

Dla ekologów to koszmar, gdy chronione zwierzę pasie chronioną roślinę. Nie potrafią tej sprzeczności rozwiązać – gdy sama natura zaprzecza ich religii – nie wiedzą, na której nodze stanąć. W ten sam sposób postępowcy zaprzeczają samemu istnieniu sprzeczności, że „kryminalni” żydowscy cywile mieszkający w Izraelu są od czasu do czasu atakowani przez uciskanych, prześladowanych Palestyńczyków, zamiast budować pokojowe społeczeństwo na przyznanym im terytorium.

To zaprzeczenie jest możliwe tylko wtedy, gdy przyjmą terrorystyczną narrację, że Gaza jest okupowana

(nie przeszkadza im to wezwanie Izraela, aby nie najeżdżał Gazy). Ciągle zapominają, że Izrael wycofał się w 2005 r., a w 2007 r. mieszkańcy Gazy w wolnych wyborach wybrali terrorystycznego Hamasu do administrowania terytorium, co po prostu zabiło lub wypędziło ludność znajdującej się na drugim miejscu Autonomii Palestyńskiej. Zapominają też, że od tego czasu oprócz Izraela Egipt blokuje także Gazę, ponieważ palestyńscy terroryści stanowią zagrożenie również dla tego kraju. Tak powstała koncepcja „największego więzienia na świeżym powietrzu”, którą nieustannie powtarza prasa lewicowo-liberalna (12 500 000 trafień w Google). Odpowiedzialność za to nie spoczywa już na Palestyńczykach i Egipcie, ale tylko na Izraelu.

Okrutna rzeź, która miała miejsce 7 października, wyraźnie pokazuje konieczność blokady.

Lewica nigdy nie kwestionowała Palestyńczyków, dlaczego nie zaakceptowali terytorium oferowanego w zamian za pokój. Rzeczywiście, w 1967 r., po wojnie sześciodniowej, Izrael zaoferował okupowane części terytorium w zamian za pokój; wtedy nawet w 1977 r. na próżno wzywano Palestyńczyków, którzy nie przystąpili do izraelsko-egipskich negocjacji pokojowych.

W 2000 roku, zamiast podpisać kontrakt w Camp David, Arafat rozpoczął drugą intifadę. A jednak (jak wskazałem w moim poprzednim artykule) ówczesny premier Izraela Ehud Barak poszedł na znacznie większe ustępstwa, niż się spodziewano. Oddałby całe terytorium Gazy, 95% Zachodniego Brzegu i obiecał likwidację osiedli żydowskich na terenach pod kontrolą Palestyny ​​(!). W rzeczywistości oddałby także Wzgórze Świątynne.

Z kolei Arafat domagał się także pełnego powrotu osób przebywających w obozach dla uchodźców (kilku milionów Arabów, którzy nigdy nie mieszkali w Izraelu).

Zawsze obwiniali Izrael za trzymanie Palestyńczyków „pod okupacją” – którzy nigdy nie zaprzeczyli, że ich celem jest wyeliminowanie Izraela.

Nic, co robi Izrael, nie może zostać uznane i nic, co robią Palestyńczycy, nie może być krytykowane. Zdaniem lewicowców uznanie przez Izrael praw gejów służy jedynie odwróceniu uwagi od sposobu traktowania Palestyńczyków, a wysiłki na rzecz uniwersalizacji zachodnich norm LGBTQ są ​​formą kulturowego imperializmu , który ma na celu zacofanie krajów arabskich i piętnuje je jako barbarzyńca. (Jeśli chcą zmusić Węgrów do zaakceptowania norm LGBTQ, to nie jest to imperializm kulturowy i nie chcą nas napiętnować: jesteśmy naprawdę zacofani...)

Tutaj ponownie postanawiają całkowicie zaprzeczyć sprzeczności.

Oto typowy przykład intelektualnych akrobacji lewicy w zaprzeczaniu rzeczywistości – spod pióra redaktora długoletniego amerykańskiego magazynu Harper’s Magazine : „Wydaje się niemal niewłaściwe szukanie analogii do śmiałości Palestyńczyków w kontekście światowo-historycznym (!) skala, z jaką chwytają składniki samostanowienia; choćby dlatego, że idiom wyzwolenia odkrywa się na nowo za każdym razem, gdy zrzucane jest jarzmo niewolnictwa”.

Innymi słowy, zabijanie żydowskich dzieci, kobiet i osób starszych oraz rodzin w ich domach jest przejęciem samostanowienia, zrzuceniem jarzma niewolnictwa i wymyśleniem na nowo idiomu wolności.

Obrońca zła sam staje się złem – na próżno wyobraża sobie siebie jako reformatora świata, solidarnego z uciskanymi!

Wyróżnione zdjęcie: Propalestyńscy protestujący w Wielkiej Brytanii/ Źródło: Twitter