W minionym roku wszystkie nasze trudności ukazały się w całej okazałości. Wszystko, co osiadło w dorzeczu Karpat, było z nami przez tysiąc lat.
Być może w przyszłym roku będziemy musieli stoczyć jednocześnie bitwy pod Bratysławą, Muhi, Mohaczem i Schwechatem. I trzeba wygrać, żeby nie znaleźć się znowu w Gorlicach, Isonzó, na zakolu Donu. I znowu z woli innych, dla dobra innych. Bez wątpienia jest to okres kształtujący historię. Prawie każdy to czuje. I nawet jeśli tego nie wyraża, czuje pewien niepokój. Ufamy i mamy nadzieję, że wspomniane bitwy nie będą już musiały być toczone bronią, ale rozsądkiem, argumentami, wiarą i pasją. A areną bitew będą sale konferencyjne, lokale wyborcze, sanktuaria kultury i nauki, a nie okopy.
Analitycy oceniają sytuację ponuro. Zawsze widzą to ciemno. Ale zawsze pozostawiają małe okienko na optymizm: jutro będzie coś do analizy. „Sytuacja jest poważna, ale pojawia się mały promyk światła. Doszło do tragedii, ale nie śmiertelnej. Wydarzyły się straszne rzeczy, ale wojny można uniknąć. Wojna była nieunikniona, ale eskalacji można było zapobiec. Nastąpiła eskalacja, ale możemy trzymać się z daleka/jesteśmy po dobrej stronie” itp. Dzieje się tak od chwili publikacji analiz w gazetach, czyli od chwili istnienia gatunku. Jest to zrozumiałe, bo nie chodzi tu o nic innego jak o chęć życia. Bardzo nudne jest powtarzanie przez sto lat ze Spenglerem, że Europa, „Zachód” na pewno zginie. „Słuchaj, Oswald miał rację” – kucają ponurzy bracia – „świat dobiega końca”. To się skończy. To jeszcze nie koniec, tak naprawdę wielu ludziom żyje się bardzo dobrze, ale niemal warto wzdrygnąć się, że sami niszczymy cywilizację! To jest coś! Zwłaszcza jeśli przeżyjemy w naszej dobrze ufortyfikowanej rezydencji.
Może być prawdą, że wszystko jest odwrotnie niż myśleliśmy. Pierwszym jest zawsze kryzys myślenia, a dopiero potem kryzys świata materialnego. Cóż innego miałoby dowodzić to, że Zachód, który osiągnął niewyobrażalne wyżyny dobrobytu, zaczął się systematycznie eliminować.
Wyeliminuj własne bezpieczeństwo, poziom życia i kulturę. Jest to zjawisko nowe i radykalnie sprzeczne z wyjaśnieniami marksistowskimi. Przecież Zachód bardzo dobrze radził sobie z kryzysami gospodarczymi (finansowymi) i myślę, że jeszcze długo sobie z nimi poradzi. Ale kryzys myślenia podważa twój światopogląd, twoją relację ze sobą i innymi ludźmi, twój światopogląd. Wiem, że ten pomysł jest radykalnie sprzeczny z teoriami materialnymi i ekonomicznymi, ale i tak mi się podoba. To miłe, bo ostatecznie możemy przekierować nasze myślenie z powrotem do duszy i jeśli nam się to uda, na pewno sprawę wygramy. A dlaczego miałoby się to nie udać? Zdarzyło się to kilka razy tutaj, na Zachodzie. Dusza nasza zeszła z Olimpu w doliny i jednocześnie wzniosła się wraz z Jezusem w pobliże Stwórcy. Zrozumieliśmy, że Ziemia nie jest centrum wszechświata, zrozumieliśmy, że ewolucja jest rzeczywistością, a dzięki temu zrozumieliśmy również, że było i nadal jest dla nas miejsce na rozwój w naszej wielkiej arogancji. Zrozumieliśmy także coś na temat relacji pomiędzy świadomością i podświadomością, a poza tym wiele ważnych rzeczy. Możemy więc również zrozumieć, że właściwa myśl – wpływająca na duszę na duszę – sama w sobie wystarczy, aby poprawić, a nawet określić nasz los. Myśl jest wpływem determinującym działania. Oczywiście zwiększa to również naszą odpowiedzialność.
Nie dlatego, że musimy wybierać między Zachodem a Wschodem. Podjęliśmy tę decyzję już dawno temu. Nie jesteśmy częścią Zachodu, ale samego Zachodu. Takie jest prawo. Prawo Świętego Szczepana. Inną kwestią jest to, jakie przeznaczenie mają dla nas różne części Zachodu, silniejsze i bardziej rozwinięte od nas. Chcieliby uczynić z niej prowincję Cesarstwa Niemiecko-Rzymskiego, ale tego uniknięto. Wtedy też chętnie traktowali nas w ten sposób cesarze i panowie wiedeńscy i choć dość z tym walczyliśmy, to tak pozostało na długo. A ostatnio, odkąd w Brukseli strasznie niekompetentne osobistości rywalizują o stanowiska prezydentów i przywódców Zjednoczonej Europy – nawet jeśli Europa zostanie przez to zniszczona – znów doświadczamy podobnej mentalności. I to już nie jest tylko mentalność, to jest kryzys samego myślenia.
Zawsze dużo odwiedzaliśmy Wschód. Stamtąd przyszli Tatarzy-Mongołowie, przyszli Turcy, przyszli Rosjanie-Sowieci. To wszystko nas dużo kosztowało.
Wiemy, że trzeba się z nimi dobrze obchodzić – handlować, współpracować – ale trzeba ich trzymać z daleka od Budy. Bitwę muhi trzeba stoczyć. Przesłanie jest takie, że do Sajó nie może dotrzeć ani jeden „Tatar”. Bo wtedy będzie już za późno. Rozproszenie uwagi, dyletantyzm, pech – to wszystko są wielkie luksusy, nie możemy sobie na nie pozwolić. Trzeba stoczyć bitwę pod Mohaczem. Przesłaniem jest niedopuszczenie do dotarcia do Dunaju. Bo wtedy jest już za późno. Żądza chwały, arogancja, brak doświadczenia – wszystko to są wielkie luksusy. A jeszcze wspanialszym jest zaufanie sojusznikom, którzy każdego dnia depczą nogami zasady naszego sojuszu. Nie zawsze się spóźniamy: oni spóźniają się celowo, jak hieny. Albo rzucają nas na ziemię, abyśmy ciałem przyjęli cios. Dlatego być może będziemy musieli walczyć także z naszymi rewolucjami. Nie możemy porzucić czterdziestu ośmiu i pięćdziesięciu sześciu.
To już nie są wybory polityczne, ale kwestie moralne. Tak jak nie ma sensu spierać się, czy należymy do Zachodu, czy do Wschodu, tak samo bezsensowne jest przeciwstawianie europejskości i węgierskości. Chcemy być bardziej Węgrami w duchu kultury europejskiej (idei). Żyliśmy w duchu kultury europejskiej w Peszcie podczas okupacji tureckiej, nie staliśmy się Turkami ani muzułmanami. I w ten sam sposób żyliśmy w duchu i kulturze Europy podczas okupacji sowieckiej. Nie staliśmy się Rosjanami, nie staliśmy się Słowianami, ale przynajmniej nie byliśmy nawet komunistami. (Ktokolwiek to ma, nie mów nam już, że jesteśmy Europejczykami.)
Widzimy trudności. Widzimy, że zawsze chcieli nas wmówić lub przynajmniej zmusić, że postęp musi nastąpić przeciwko nam. Nowością jest to, że wbrew sobie.
A to czyni sytuację bardziej niebezpieczną. Aby osiągnąć postęp nie przeciwko nam, ale dla nas, potrzeba było siły i wielkich umiejętności. Król István i jego zwolennicy przetrwali to. Być może większość nawet nie rozumiała, co się dzieje. Może są w naszych duszach zakątki, gdzie wciąż słychać odgłosy stepów, śpiew tálto i pisk turulów. Zrobiliśmy jednak krok niezbędny, aby pozostać. I uparcie przeciwstawialiśmy się każdemu „postępowi”, który chciał naszego zniszczenia. Zjednoczone imperium niemieckojęzyczne nazywano także postępem, a zjednoczone anglojęzyczne imperium europejskie również nazywano postępem. Ale jakiż wielki postęp nazwali Imperium Radzieckim i Turcy musieli powiedzieć to samo o swoim wynalazku. Wszystko miałoby swoje konsekwencje i doszłoby do likwidacji Węgrów. Zniszczenie kultury węgierskiej. Tylko wtedy, gdy zostaniemy zniszczeni jako naród, będziemy mogli żyć jako jednostki. Jako bezbronny tłum. Nie opuszczaj też rodziny, bo to też jest niepotrzebne. Helotowie, których nie chroni żadne prawo, nie chroni ich naród, swój kraj. Można tak żyć. Pracować, jeść, a nawet kochać, jeśli nie jest to zabronione. Potem osiedlają obok nas wielu, wielu nieszczęśników skądś z Afryki, prędzej czy później zabraknie nam jedzenia, wody i powietrza. „To już nie wystarczy!” Ograniczaliby własność prywatną i konsumpcję, skrupulatnie regulowaliby wszystkie dziedziny życia, a wszystko to w imię postępu.
To wszystko są konsekwencje kryzysu myślenia. Wszystkie problemy Zachodu można by rozwiązać zmieniając sposób myślenia.
Migracja, energia, ochrona środowiska, wojna, inflacja, terroryzm: wszystko. Wiem i wierzę, że w Europie nastąpi zwrot w kierunku wpływów duchowych i zdrowego rozsądku. Nawet nie w bardzo odległej przyszłości. Może w przyszłym roku. Odpowiedzią będzie brutalny sprzeciw. Atak, potrząsanie pięścią, mobilizacja. Będą nas wytykać palcami, ale to nie powinno nas zniechęcać: nasze myślenie jest jasne, ciche i proste. Nic specjalnego, po prostu suwerenność moralna, czyli wolność i życie.
Wyróżniony obraz: Viktor Krĉ
