Gyula Bodrogi cały czas pracuje nieprzerwanie, nic więc dziwnego, że jemu samemu trudno uwierzyć, że w kwietniu skończy dziewięćdziesiąt lat. Wywiad przeprowadzono z okazji Dnia Kultury Węgierskiej.

Panie Művész, kwadrans temu był jeszcze na scenie i spisał się znakomicie w roli sułtana Sülejmána w Stars of Egri. A teraz rozmawiamy w klubie artystycznym Teatru Narodowego. Jak się czujesz? Teraz jest już całkowicie za nim. Czy był w stanie odłożyć program na później?  

Jeszcze nie do końca, to wciąż trochę skomplikowane, ale poza tym wszystko w porządku. A teraz widzę, że na palcu pozostał mi pierścionek Sulejmana (wskazuje na dużą i efektowną biżuterię). Nie zapomnij go przynieść po naszej rozmowie!

Tutaj, w National, gra obecnie w trzech sztukach, a na bis występuje gościnnie w innym teatrze.  

Oprócz gwiazd Egri jest popularna komedia Ferenca Molnára: Jestem sekretarzem w Raz, Dwa, Trzy. Świetny występ, bardzo mi się podoba. Gram Mendiego w Trzynastu jabłoniach, a na bis jest sztuka Nagymester w Teatrze Karinthy, w której gram tytułową bohaterkę. Mi też się to naprawdę podoba.

W zeszłym roku otrzymałeś żelazny dyplom, co oznacza, że ​​ukończyłeś Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową 65 lat temu. To jego 66. sezon na torze – w służbie kultury, jeśli mówimy o ważnym dniu. Jest wiele do powiedzenia...

Jeśli do tego dodam 4 lata studiów i 3 lata wcześniej tańczyłam w zespole SZOT... To strasznie dużo czasu, nie jestem w stanie tego zliczyć, mówimy o tylu latach. Choć wiem, że przez 24 lata byłem członkiem Teatru Attila József, to potem przez 20 lat pracowałem jako reżyser w Vidám Színpad, a potem podpisałem kontrakt z Teatrem Narodowym w 2003 roku, czyli już 21. rok tej działalności. , trudno mi powiedzieć na spokojnie tak dużą liczbę. Co ciekawe, w domu nigdy nie przychodzi mi to do głowy w ciągu dnia, ale jeśli gdzieś się pojawi i zaczniemy o tym rozmawiać, od razu przychodzą mi na myśl wspomnienia.

Długo można by wymieniać jego role teatralne, filmowe i telewizyjne. Jesteś jedną z nielicznych osób, których kariera nie była pełna wzlotów i upadków.  

Mam szczęście, że od pierwszej minuty trzymali mnie w napięciu. Od chwili otrzymania dyplomu niosłam zawód w dłoni. Zaproszenia przychodziły, zawsze dawały mi jakieś zadanie, nigdy nie musiałam prosić o rolę. Nigdy też nie marzyłam o roli, zawsze byłam szczęśliwa, jeśli dobrze wykonywałam powierzone mi zadania.

Czy uważasz, że niczego nie przegapiłeś w swojej karierze?

Nigdy tak nie było, prawdopodobnie dlatego, że przez ostatnie 66 lat grałem bez przerwy, głównie latem. Nadal mieliśmy teatr, film, telewizję, radio i dubbing. Żal mi moich obecnych młodych kolegów, bo jest ich całkiem sporo i nie dla każdego starczy ról w serialach. Choć w moim rozumieniu na tym polu można osiągnąć bycie znanym, kochanym i rozpoznawalnym. Bo nasze rzemiosło jest bardzo ulotne: jak mówimy, teatr jest sztuką chwili. W naszym zawodzie najważniejsza jest publiczność i aktor, to oni są w teatrze najważniejsi. Widz, wchodząc na widownię, przysięga wierzyć we wszystko, co dzieje się na scenie. Dzięki temu stajesz się częścią produkcji, a jeśli występ jest dobry, widz wie, kiedy się śmiać, kiedy wyciągnąć chusteczkę, kiedy zwrócić szczególną uwagę i pomyśleć, a kiedy się ekscytować. Publiczność jest absolutnie aktywnym aktorem spektaklu, jest częścią gry. A jeśli podczas jazdy coś pójdzie nie tak i publiczność również to zauważy/usłyszy, wspólnie się z tego śmiejemy. Co więcej, publiczność zazwyczaj nawet pomaga błądzącemu aktorowi niewielkimi brawami. Następnie porządek zostaje ładnie przywrócony i przedstawienie trwa dalej.

Cały wywiad można przeczytać TUTAJ!