Jaki świat nadejdzie, jeśli wyeliminujemy chore dzieci?! Napisane przez Gergely'ego Vágvölgyi.
Czytam wiadomości z Holandii i nie mogę w to uwierzyć. Jako ojciec dużej rodziny jestem zszokowany, że gdziekolwiek na Ziemi są rodzice, którzy nie wybierają życia dla swoich dzieci. A teraz nawet nie myślę o dzieciach nienarodzonych, w przypadku których z trudem udaje nam się udowodnić to, co jest całkowicie oczywiste, a mianowicie, że są to ci sami ludzie, co każdy z nas, z własną pracą serca, osobowością i prawem do życia.
Nie, jesteśmy teraz w punkcie, w którym życie urodzonych dzieci, nawet tych, które żyły od dziesięciu do dziesięciu lat, należy ponadto chronić przed tymi, którzy dali im życie. Nie mogę znaleźć słów.
Dla tych, którzy nie czytali: w Holandii od pierwszego dnia lutego dzieci w wieku od 1 do 12 lat mogą zostać wysłane na śmierć przez własnych rodziców, jeśli dziecko cierpi na nieuleczalną chorobę lub cierpi na bardzo.
Teoretycznie przed podjęciem decyzji należy zasięgnąć opinii zainteresowanej osoby, jednak wątpliwe jest na przykład to, jak dobrze czteroletnie dziecko jest w stanie udzielić adekwatnej odpowiedzi na temat życia i śmierci – choć prawdopodobnie ma tysiąc razy więcej afirmacji życia niż jego rodzice, którym wyprano mózgi, których dusze zostały wypłukane z niemal wszystkiego przez ducha czasu.
Jako ojciec małych dzieci wyobrażałem sobie tę scenę (na swoim nie potrafię sobie tego wyobrazić, nie chcę, nie daj Boże), jak by to było, gdyby matka i ojciec podeszli do łóżka chorej córki, spójrzcie jej w oko i powiedz jej, że ją zabiją. Oczywiście, z miłości, mogli nawet pogłaskać jego główkę. Wtedy jest jeszcze ciepło.
Brutalny świat! Jak może nazywać siebie rodzicem, który chce zabić swoje dziecko? Gdzie poszła ludzkość? Co go odróżnia od samolubnego zwierzęcia, które dba jedynie o własne przetrwanie? (To wszystko, obiecuję.)
Zastanówmy się trochę, jaką kulturę budujemy na gruzach naszego dziedzictwa!
„Rodzina jest ośrodkiem i sercem cywilizacji miłości” – powiedział trzy dekady temu św. II. Papież János Pál, wyjaśniając, że ta cywilizacja zaprasza nas do radości, która płynie z narodzin dziecka: „radość między innymi dlatego, że człowiek rodzi się na świat i dzięki temu małżonkowie stają się rodzicami”. Jednocześnie nie ukrywał, że wypaczona rodzina (w wyniku ataków) staje się narzędziem „kontrcywilizacji” poprzez niszczenie miłości.
Niezależnie od tego, którą ścieżkę wybierzesz, Twoja rodzina będzie miała wpływ na społeczeństwo swoimi decyzjami i życiem, tak jak nasze indywidualne decyzje mają bezpośredni wpływ na nasze społeczności.
Poza tym, co słusznie czujemy w związku z tak oburzającym horrorem, jak „eliminacja” chorych dzieci, nie zapominajmy, że każdy akt miłości i każda zbrodnia ma aspekty i konsekwencje, które wykraczają poza nas samych. Konsekwencje te można czasami wykryć w głębokich warstwach, ale ostatecznie zawsze ujawniają się one w wyraźnie widocznych rezultatach.
Nasza odpowiedzialność za przyszłość jest zatem ogromna.
Jeśli wybierzemy kulturę śmierci, wybierzemy zniszczenie. Umierają nie tylko chore dzieci, ale ostatecznie także znaczna część społeczeństwa.
Jeśli angażujemy się w budowanie cywilizacji życia, mamy najszerszą perspektywę, jaką może mieć człowiek i służymy zbawieniu. Jako chrześcijanie jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za siebie, ale także – zgodnie z zasadą ordo caritatis – za nasze wspólnoty i za ich przyszłość.
Rozumiem, że modne jest unikanie cierpienia.
Oczywiście, że cierpienie dziecka jest okropne. Ale nie myślmy, że cierpienie nie ma sensu! Właściwie to nawet przydatne! Jezus Chrystus idzie przed nami, Człowiek bólu, „który wiedział, co to cierpienie”. Możemy być do Niego podobni w cierpieniu – i jeśli wdrożymy w swoim życiu plan Ojca Stwórcy, będziemy także żyć z Nim.
