Czy to Transylwania, Besarabia, Dobrudża, Węgry po Cisę, wybrzeże Albanii, a może Twój telefon. Na próżno zdolność rumuńskiej polityki do naginania rzeczywistości i przestrzeni jest zdumiewająca.
Dopiero marzec i nini: znów powrócił temat rumuńskiego „złotego pociągu”. Innymi słowy, posiadanie 93 ton złota, które rząd rumuński uciekający do Jass, załadował do pociągów i wysłał do Moskwy w latach 1916–17 po niepowodzeniu ich podstępnego ataku na monarchię austro-węgierską i w wyniku kontrataku
ze znacznie mniejszej wówczas „Kifli” – Rumunii, zachowało się tylko jedno skupisko Kiflic, i to także tylko dzięki rosyjskim sojusznikom.
I tak znaleziono , i nie daj Boże, ze strony Bukaresztu, a mianowicie z tego, że Moskwa do dziś jest im winna zwrot tego złota – takie drobnostki jak to, że później odebrali Rosjanom Besarabię, czy że oni też splądrowali. Mając Związek Radziecki ramię w ramię z Niemcami dwadzieścia lat później, rumuńskim politykom nie przeszkadza to tak bardzo, że przynajmniej co kilka lat Rosjan nie pytają: jesteście nam winni. Na próżno zdolność rumuńskiej polityki do naginania rzeczywistości i przestrzeni jest zdumiewająca.
I jego uporczywy upór: jak już sobie wbiją do głowy, że coś jest ich, żądają i płacą, używają przemocy i grożą, aż to dostaną. Nie ma znaczenia, czego chcą od półki – i dla bezpieczeństwa wkładają to i tamto do sklepu, gdy już tam są – chodzi o to, że
to, na co kiedyś wpadli, jest ich. Czy to Transylwania, Besarabia, Dobrudża, Węgry aż do Cisy, a nawet dalej,
Wybrzeże Albanii, własność prywatna czy publiczna, a może Twój telefon, na którym byłeś tak głupi, że na ich prośbę pokazałeś im dokładną godzinę – uparcie twierdzą, że to ich, a właściwie zawsze było ich. Być może tym, do czego są wyjątkowo utalentowani, jest to, że uwarunkowanie narodu zwykle zajmuje stosunkowo dużo czasu – tworzenie legend, osadzanie ich w narodowej świadomości publicznej, ustalanie żądań, wydarzeń, deklaracji politycznych itp. – dzięki nim można ten problem rozwiązać z kawałkiem niebiesko-żółto-czerwonej wstążki.
To, z czym się zwiążą, będzie ich odtąd, na zawsze, na zawsze. Jeśli go zdejmiesz, już zaatakowałeś świętą ojczyznę,
nawet jeśli został namalowany tylko na koszu na śmieci, nawet jeśli miorycki Páló Pató pozostawił go odtąd, aby zgnił, leniwe ręce do czyszczenia, czyszczenia i konserwacji zostają nagle zmuszone do zawiązania się w pięści słowem rozkazu: trzymaj ręce z daleka ode mnie, wynoś się z mojego kraju! Pomyślmy o ich betonowych krzyżach postawionych bez pozwolenia – a nie, nawiasem mówiąc, o poległych Rumunów – na austro-węgierskim cmentarzu w Úzvölgy: do tego czasu zapał antywęgierski był szaleństwem kilkuset barbarzyńskich robali, gdy tylko po przywiązaniu krzyży pobłogosławił je prawosławny ksiądz i od razu wszystko było potrzebne, z niczego powstał pomnik narodowy, a większość rumuńskiej prasy przyjęła kłamstwa bez kości.
Ten alarm na słowo rozkazu, ta wola walki jest zarazem przerażająca i w jakiś sposób godna pozazdroszczenia.
(Zazdrość oczywiście nie polega na agresji – dzięki Bogu, że w naszym śmierdzącym życiu nie udałoby się zwerbować tysięcy ludzi do pogromu czy profanacji grobu, podczas gdy w sąsiedztwie to króciutka sprawa, jak widzimy – ale o współpraca).
pisał o tym w 1911 r., kiedy zobaczył, że na oczach bezczynnych Węgrów organizowali przejęcie Siedmiogrodu, jakby działali na jeden rozkaz, ale udało im się ten porządek zinternalizować – i przez cały czas pozostawali w najlepszej możliwej, szczerej przyjaźni między Węgrami, Sasami i Żydami ze swoimi sąsiadami. A jeśli dziś przyjrzeć się, czy coś się w tej kwestii zmieniło, trudno to zauważyć: po „buna ziua” z większością Rumunów można zaprzyjaźnić się w pubie, na plaży, zwłaszcza za granicą; jeśli to twój sąsiad, nauczy się mówić „dzień dobry!” ze względu na ciebie, a ty możesz nawiązać przyjaźnie na całe życie, które możesz utrzymać tylko poprzez unikanie tak zwanych drażliwych tematów. Ponieważ jeśli pojawi się jakiekolwiek pytanie historyczne lub przynależność, wówczas wielu – z wyjątkiem wyjątku –
potrafią pokonać stół i obronić najbardziej rażące kłamstwo, najbardziej przejrzystą wulgarność, jeśli zdarzyło się, że została wypowiedziana przez Rumuna;
wszystko to tylko pogarsza bezimienny świat hord mediów społecznościowych, który jest do tego szczególnie odpowiedni. Mitotwórczy szowinizm, z którego śmialiśmy się w naszym kraju i w którym walczyliśmy o spotkanie w starych brezentach, od ponad stu lat zatruwa edukację publiczną i dyskurs publiczny w celach politycznych.
Doświadczonym politykom, historykom i opiniotwórcom należącym do świata polityków łatwo jest wówczas zbudować na tym hipernacjonalistyczną politykę publiczną: i tu dysonans poznawczy nie jest przeszkodą. W szczególności w kwestiach historycznych:
Mihály Vitéz jest interesujący pod warunkiem, że „jednoczy” Rumunię – nadanie narodowi Székely listu przywilejowego z czarno-białą autonomią jest z pewnością węgierską propagandą.
W razie potrzeby wyrywają małe kartki papieru, które sprawdzają je z kodeksów, a resztę wrzucają do ognia - tylko jeden przykład: Niektóre rumuńskie kręgi miłosne historii zakochały się w Anonymus Gesta Hungaroruma, gdy zobaczyły w niej „tubylców Wołochów” ", którzy zostali umieszczeni na terytorium Węgier - choć są to dane historycznie równie autentyczne, jak np. zapłodnienie Emese przez ptaka turulowego. Wręcz przeciwnie, Anonim nie jest już źródłem działań królów węgierskich – tylko pod warunkiem, że wyobraża sobie Wołochów w Kotlinie Karpackiej w XVIII i XIX wieku.
Może to jednak wzrosnąć, gdy nie chodzi tylko o przeszłość narodową i prawa, ale także o rzeczy ważniejsze: na przykład pieniądze, skarby sztuki, cenne nieruchomości. Po tym, jak dwa lata po fiasku 1916 r. ponownie zaatakowali Węgry, tym razem z sukcesem, splądrowali je i zgwałcili, deportowali tysiące cywilów i zabili setki oraz spowodowali szkody równe 25 miliardom złotych koron, czyli 16 lat podatkowych.
Na konferencji pokojowej w Paryżu przedstawią potężny rachunek za front wojenny, który okaleczone Węgry powinny zapłacić Rumunii.
Albo jest sprawa sądu w Gozsdu: podczas gdy w latach dwudziestych, oprócz grabieży węgierskiej własności państwowej, pod nazwą „reformy rolnej” grabiono całą węgierską arystokrację siedmiogrodzką, na wartość niezrozumiałą dla dzisiejszych umysłów, mimo to odważyli się podnieść kwestię, że Sąd Gozsdu w Budapeszcie Manó Gozsdu nadal ją podniósł, aby pomóc rumuńskim studentom, więc to dla nich. Wszystko to w śmiertelnie poważnym obrazie. Każdy, kto w tej chwili szuka z nimi kompromisu,
możesz spodziewać się kompromisu podobnego do kłótni z wilkiem, który atakuje cię w lesie, aby zjeść tylko jedno twoje udo.
Szukają okruchów, które uważają za swoje, przy okazji dziękują za skradziony chleb: zawsze był ich, słowo „piekarz” to zresztą starożytne słowo dackie, oznacza: „rumuński kierowca za za kierownicą przeładowanej ciężarówki piszczącej w rytm muzyki Manele i transmitującej na żywo prędkość na jego telefonie komórkowym”. Czy coś takiego.
Trzeba jednak przyznać: naprawdę bardzo dobrze potrafią zawsze wychwycić „dług”, który chcą wyegzekwować wobec aktualnie słabszej lub znienawidzonej publicznie strony w danym konflikcie.
Robią mniej więcej odwrotnie niż węgierska polityka robiła przez ostatnie pięćset lat – i niewątpliwie skuteczniej.
Teraz na tym polu pojawiła się Rosja, która najwyraźniej nie chce zadzierać z NATO, więc można śmiało znowu czegoś od niej żądać. Szybko więc sprawdzili, co obok nazwy Moskwy widniało na liście żądań w Bukareszcie: złoty pociąg. Inna sprawa, że Rosjanie wysłali ich do piekła, a nawet powiedzieli: jesteście nam winni! Dla czego uzasadniono koszty sowieckiego „wyzwolenia” z 1944 r., jakie zawdzięcza Rumunia.
Miedwiediew, zagubiony w utracie władzy czy wódki, a poza tym bardzo rzadko mówi coś dobrego, powiedział im: „Rumun to nie naród, ale sposób na życie”.
Znając fakty, ich wzajemna nienawiść jest w pewnym stopniu zrozumiała. Oczywiście nie z powodu obrażeń, jakie sobie nawzajem zadali, ale z powodu ich wzajemnego podobieństwa.
Wyróżnione zdjęcie: Klaus Iohannis / Facebook
