„Jednym z najstraszniejszych skutków wojny jest to, że propaganda wojenna, wycie, masy kłamstw i nienawiści pochodzą od ludzi, którzy nie walczą” – powiedział kiedyś George Orwell. Jego przesłanie mogłoby wziąć sobie do serca zarówno Macron, jak i Zełenski. Napisane przez Katalin Kondor.
Jeszcze w szkole uczyliśmy się powiedzenia: „historia jest nauczycielką życia”. To mądre stwierdzenie ma pochodzić od Cycerona i nie jest wersją powiedzenia, które nasz badacz starożytności Géza Komoróczy zmienił na następujące: „Życie jest nauczycielem historii”. Myślę, że oba powiedzenia są prawdziwe, łatwo możemy ich doświadczyć na własnej skórze.
Minie prawie 212 lat, odkąd wielka armia Napoleona, Wielka Armia, wyruszyła do Rosji.
Nie twierdzę, że w czasie studiów mogliśmy wiele usłyszeć o wielkiej wojnie i jej tajemnicach, głównie wielkoformatowe filmy romantyczne starały się pokazać, jak wyglądał ówczesny świat i bitwy dwieście lat temu. Jednakże tych z nas, którzy urodzili się po drugiej wojnie światowej, uczono, że Francja poniosła wówczas straszliwą porażkę.
Nie jest tajemnicą, że wspominam wojnę napoleońską ze względu na zachowanie nadaktywnej głowy państwa, która wyobraża sobie siebie jako mini-Napoleona.
Pierwszy człowiek Francji, Emmanuel Macron, w nieskrępowanej demokracji, w której żyjemy, obiegł już przywódców Europy, aby ich przekonać, że nadszedł czas, aby kraje europejskie wysłały żołnierzy na Ukrainę przeciwko Rosjanom.
Z podręczników historii wiemy, że dawna wojna napoleońska rozpoczęła się latem, w czerwcu, kiedy wojny się rozpoczęły i wkrótce musiały ponieść całkowitą klęskę. Być może inspirację dla wstrząsającej światem wizji Macrona miało nadchodzące lato, ale jakimś cudem zapomniał, że wtedy porażka przyszła szybko.
Oczywiście czasy się zmieniają, wojna i technologia również się zmieniają, nie trochę, ale bardzo.
Tak więc, jeśli chodzi o broń i sztuczki wojenne, nie sądzę, że warto byłoby dokonywać porównania między tamtym czasem a dniem dzisiejszym, co i tak należy do ekspertów.
Warto jednak wyciągnąć wnioski z tej starej wojny. Dokonał tego kolega RUBICON-u, Tarján M. Tamás, z którego artykułu dotyczącego Francuzów wynikało dla mnie jasno, że przygotowywali się oni do kampanii 1812 roku przez dwa lata. Cytuję odpowiednie zdania artykułu: „Według szacunków w kampanii pod osobistym dowództwem cesarza wzięło udział 600-800 tysięcy żołnierzy. Około połowa Wielkiej Armii została dostarczona przez Francuzów, drugą połowę przez aliantów, głównie Niemców, Austriaków, Włochów i Hiszpanów.
Cóż, czytając te zdania, oczywiście nie tylko ja, ale i inni mogą pomyśleć, że pan Macron prawdopodobnie ma podobny pomysł, dlatego biegnie do przywódców krajów Europy z prośbą o rekrutację żołnierzy za ich pomocą, skoro ma przykład Napoleona przed nim.
Z artykułu M. Tamása Tarjána przytaczam jeszcze raz do rozważenia zdanie dotyczące bitwy 1812 r.: „Czas zadziałał na korzyść Rosjan, którzy zastosowali taktykę zwlekania – to znaczy, że podczas gdy Napoleon prowadził rekrutację w krajach europejskich, Rosjanie z sukcesem wyrównał przewagę techniczną Francuzów. W każdym razie na morale Wielkiej Armii wkraczającej do Rosji wskazuje fakt, że już w pierwszym tygodniu około 100 000 żołnierzy zdezerterowało w wojnie, którą wielu ludzi uważało za beznadziejną.
Który, jak wiemy, zakończył się zwycięstwem Rosjan.
Specjaliści znający wojnę i historię wiedzą, że porażka francuska była tak wielka, że w zasadzie Francja nie mogła stanąć na nogi. Wojna ta, zwana w książkach Rosyjską Wojną Ojczyźnianą, zmieniła równowagę sił na kontynencie i utorowała drogę do upadku cesarza.
„Czas nie biegnie do przodu, po prostu cofa się” – tak brzmi refren starego przeboju. Nie wiem, czy pan Macron w ogóle zajmuje się mądrymi powiedzeniami i lekcjami historii, obecnie nie wydaje się to aż tak bardzo. Z drugiej strony my, jako zewnętrzni obserwatorzy, z pewnością pamiętamy kilka wypowiedzi na temat jego zachowania, w tym także tych, które nie tolerują farby drukarskiej. (Jest w niej pokrzywa. Mam na myśli to powiedzenie.) Możemy także pamiętać, że w bitwie Napoleona w 1812 roku zginęło, zaginęło lub dostało się do niewoli co najmniej pięćset tysięcy żołnierzy jego armii, a tylko około dwadzieścia tysięcy mówi się, że ludzie wrócili do domu.
W ten sposób wielka armia została zniszczona.
Czy historia nas uczy? Jeśli spojrzę na okres, w którym żyłem, historia wzbogaca naszą wiedzę, a więc uczy z edukacyjnego punktu widzenia. Spisujemy lata, słuchamy historii ludzi, którzy doświadczyli bitew i niebezpieczeństw, albo o nich czytamy, ale czy się z nich czegoś uczymy, nie jestem w stanie odpowiedzieć. Myśląc o Macronie, absolutnie nie. W każdym razie chcielibyśmy zaproponować mu mądre powiedzenie, a mianowicie George'a Orwella. Brzmi to tak: „Jednym z najstraszniejszych skutków ubocznych wojny jest to, że propaganda wojenna, wycie, masy kłamstw i nienawiści pochodzą od ludzi, którzy nie walczą”.
Możesz także wysłać wiadomość Orwella Zełenskiemu.
