Coś jest nie tak z Ákosem Hadházym.
Polityk czasem pokazuje w parlamencie tabliczkę z obscenicznym napisem, czasem próbuje wedrzeć się na covidowy oddział, mimo jasnego dla wszystkich zakazu wizyt w szpitalu (wprowadzonego z powodu epidemii). Czasami chce zabawić publiczność MTVA wyczynem akrobatycznym lub po prostu relaksuje się po zmęczeniu pracą, wylegując się w tym samym korytarzu. Być może Ludason próbuje zagrać Matyi Lúdasa, który wymierza sprawiedliwość tam, gdzie chce (a nie tam, gdzie powinien). Bo to Wielki Hadházy, który nosi workowate skarpetki, ale to tylko pokazuje, że jest prostym synem ludu.
Ale jakie proste!
Jednocześnie nie można zaprzeczyć, że ten bohater naszych czasów obdarzony jest bujną logiką, co udowodnił fałszywym skandalem, który raczył rozpętać wokół Państwowego Pogotowia Ratunkowego. On, który – jak sam przyznaje – otrzymał zalew listów z zażaleniami od ratowników medycznych, prawdopodobnie „udowodnił” zrzutem ekranu z monitora komputera, że Pogotowie Ratunkowe jest na skraju upadku, bo wezwań jest bardzo dużo pomoc.
Pomijając fakt, że jest epidemia, to ma sens, że liczba wezwań jest więc wyższa niż średnia, według jakiej logiki dowodzi to „nieuchronnego upadku”? Gdyby szanowany bojownik schodowy podał przynajmniej inną liczbę, która pokazuje z grubsza, ile przypadków pogotowie ratunkowe może odpowiedzieć każdego dnia, bylibyśmy trochę bliżej.
Gdzie jednak jesteśmy? W szczerym polu.
Pewne jest jednak to, że pracownicy Państwowego Pogotowia Ratunkowego wykonują świetną robotę, za co powinniśmy mówić o nich jedynie słowami wdzięczności i podziękowania. Chociaż Hadházy twierdzi, że jego tyrada była tylko dla dobra przepracowanych ratowników medycznych, ogólny obraz na to nie wskazuje. Chciał tylko wywołać kolejną aferę i wskazać palcem na rząd: patrzcie, ratowników jest za mało, tego też nie potrafili rozwiązać.
Panie Reprezentancie, proszę odczytać znak, który tak odważnie wystawił Pan w Zgromadzeniu Narodowym.
