Święta Korona Węgier (15.)

Zgodnie z wprowadzeniem artykułu I ustawy o ustroju państwowym Węgier z 1946 r.: „13 listopada 1918 r. na Węgrzech ustało sprawowanie władzy królewskiej.

Naród odzyskał prawo do samostanowienia. Po czterystu latach walk, zgromadzeniu Ónod, rezolucji debreceńskiej z 1849 r., dwóch próbach rewolucji i późniejszych represjach, naród węgierski znów może swobodnie decydować o formie rządów. Zgromadzenie Narodowe, wybrane na podstawie powszechnych, równych, bezpośrednich i tajnych wyborów, tworzy obecnie w imieniu i na rzecz narodu węgierskiego formę rządu, która najlepiej odpowiada woli i interesom narodu: węgierski Republika. Zapewnia obywatelom republiki naturalne i niezbywalne prawa człowieka, a narodowi węgierskiemu uporządkowane współistnienie i pokojową współpracę z innymi narodami”.

Prawie nic z tego nie było prawdą. To nieprawda, że ​​naród węgierski decydował o formie rządu, bo tak zdecydowało zgromadzenie narodowe, które po odebraniu milionom ludzi prawa wyborczego poddało się pod silnym wpływem i naciskiem wielkich mocarstw okupacyjnych, bezlitosny nacisk polityczny partii komunistycznej i poparcie większościowej partii drobnych rolników, która zmuszona była ugiąć się pod wpływem okoliczności. Wszystko to stało się z zamiarem przerwania ciągłości historycznej, z fałszywymi odniesieniami do błędnie zinterpretowanych historycznych poprzedników. Nie spełniła się też obietnica wolności, prawo nie spełniło oczekiwań co do należytej ochrony podstawowych wolności, wręcz przeciwnie, republika stała się fałszywym punktem odniesienia dla dalszego stopniowego okaleczania wolności osób niepełnosprawnych i procesu politycznego, który ostatecznie doprowadziła do autokracji komunistycznej

W 1978 roku, z okazji 40. rocznicy jego powrotu do domu, czasopismo historyczne Rubicon opublikowało reprezentatywny numer zatytułowany Homecomings of the Holy Crown from 1205 to 1978. Czytamy w nim republikański epizod Świętej Korony na wygnaniu o zdetronizowanej Świętej Koronie.

„Już w 1945 roku Święta Korona w większości źródeł państwowych i lewicowych pojawiała się przeważnie tylko jako „korona” lub „korona węgierska”.
Pod koniec czerwca 1945 r. nadeszła pierwsza – niepewna – wiadomość o odnalezieniu węgierskich odznak koronacyjnych w Austrii. Chociaż kontrola nad krajem była mocno w rękach radzieckiej Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej, lewicowi publicyści wyrażali obawę, że Święta Korona nie będzie tylko narzędziem powrotu reżimu Horthy'ego, ale Strzałą Reżim krzyżowy. Decydującą rolę odegrało w tym złożenie przez Szálasi jesienią 1944 roku przysięgi przywództwa narodowego na Świętą Koronę. Ale dodatkowo doktryna Świętej Korony, ukształtowana w czasach Horthy'ego , utworzona w marcu 1946 roku przez partie Bloku Lewicowego (Węgierska Partia Komunistyczna, Partia Socjaldemokratyczna, Narodowe Stronnictwo Ludowe) została napiętnowana jako ideologia reakcyjna i antykomunistyczna. -demokratyczny.

Wielokrotnie powracającym motywem w całej mentalności po 1945 r. było wyrażanie faktu, że od 1930 r. wszystkie wyroki sądowe zaczynały się od słów: „W imię Świętej Korony Węgierskiej!”. Z tego powodu nawet wzmianka o Świętej Koronie jest „feudalna, horthy-faszystowska, grot strzały, legitymistyczna” itp. miał efekt równoważny znacznikom.

1 lutego 1946 r. zakończył się monarchia węgierska, po proklamowaniu po raz drugi w historii kraju republiki. (Należy zaznaczyć, że tzw. Pierwsza Republika Węgierska z 1918 r. faktycznie nazywała się Węgierską Republiką Ludową – pojawiała się w tej formie we wszystkich oficjalnych dokumentach, a nawet tych, którzy używali nazwy republiki, kilkakrotnie poprawiano). definicji na pierwszy plan wysunęła się kwestia korony w okresie wokół proklamowania republiki.

W Zgromadzeniu Narodowym toczyły się zaciekłe debaty w związku ze zmianą formy rządu. Projekt ustawy popierającej wprowadzenie republikańskiej formy rządów został przedstawiony przez Dezső Sulyoka w Zgromadzeniu Narodowym 30 stycznia 1946 r. Następnego dnia Margit Slachta , przewodnicząca Obozu Chrześcijańskich Kobiet, stwierdziła, że ​​ustawa o wprowadzeniu republiki nie wspomina o Świętej Koronie. Slachta, reprezentujący argument węgierskiego legitymizmu, argumentował, że „doktryna Świętej Korony nie jest fikcją, bardzo dużym błędem jest tak mówić… Święta Korona, w tym ujęciu, nieustannie napomina dwóch nosicieli władzy, naród i król, do rządów prawa”. Pełnomocnik słusznie też uznał, że jeśli odznaki koronacyjne wrócą na Węgry, „to zostaną podjęte działania, co ma się stać z Koroną Świętą, i być może zostanie podjęta decyzja o umieszczeniu jej w muzeum. Zdetronizowana Święta Korona będzie martwą koroną, a nie żywą osobowością, jak jest teraz, kiedy jest żywym symbolem i żywym źródłem prawa. Będzie jak kochany zmarły, którego wkładamy do trumny i wiemy, że jest tu tylko jego zwłoki”.

Jego przemówieniu towarzyszyły głośne okrzyki przedstawicieli partii rządzących, w tym drobnych rolników. Mówiono między innymi, że „kraj nie jest koroną, ale krajem narodu węgierskiego i Kossutha”, „naród jest źródłem prawa, a nie korona”, czy „tradycja historyczna jest tronem Doża dla nas”. Jak to ujął Népszava: „Ustawa o ochronie republiki i demokracji wywołała wewnętrzny kryzys polityczny. Nadeszła otwarta religia. Demokratyczna większość w Zgromadzeniu Narodowym i ruch klas robotniczych rozstrzygnęły tę kwestię – ale prosty fakt stał się również jasny, że ci, którzy tak często wspominali ostatnio o „węgierskiej świętej koronie” – są wrogami republiki i demokracji , ich głównym celem jest zawieszenie podstaw prawnych dla ochrony istniejącej formy rządów. "

Innymi słowy: Święta Korona, a także oparta na niej symbolicznie węgierska konstytucja historyczna, w II. Wyłonił się jako jeden z głównych wrogów Republiki Węgierskiej – oczywiście głównie w wyniku upolitycznienia MKP”. Tildy rząd z punktu widzenia negocjacji pokojowych. Istniało więc

Węgierscy politycy ulegali złudzeniu, wierząc, że instytucje demokratyczne mają znaczenie. W czasie okupacji sowieckiej mogło to być jedynie krokiem do budowy dyktatury w stylu sowieckim. Ale ta polityka nie przyniosła rezultatów: traktat pokojowy z Paryża z 10 lutego 1947 r., który zakończył II wojnę światową, nie uwzględniał potrzeb i cech Węgier. Sowieccy okupanci dyktowali we wszystkich dziedzinach. Z wyjątkiem Margit Schlachta, przedstawiciele jednogłośnie opowiedzieli się za republikańską formą rządów. Schlachta był prokrólewski, podkreślał, że Królestwo Węgier opiera się na religii. Przywołał napomnienia św. Szczepana, a następnie uzasadnienie jednego z praw Marii Teresy. Wymieniony II. József podjął kroki w celu złagodzenia losu chłopów pańszczyźnianych, ale wtedy János Erős, niezależny przedstawiciel drobnych rolników, krzyknął: „Po czterystu latach panowania Habsburgów nie można uprawiać propagandy habsburskiej!”.

Sándor Eckhart obok Margit Schlachta skrytykował propozycję, argumentując, że Zgromadzenie Narodowe nie ma prawa proklamować republiki i należy o to zapytać lud.

György Parragi, niezależny przedstawiciel Partii Drobnych Rolników, podkreślał: chcą silnej demokracji, która poradzi sobie z wrogami. Oświadczenie to nie zapowiadało zbyt wiele dobrego, to właśnie hasło obrony republiki służyło następnie powstającemu systemowi komunistycznemu do eliminacji swoich przeciwników politycznych. István Kossa ogłosił, że ustrój Węgier stał się republiką, co zostało przyjęte przez przedstawicieli entuzjastycznymi okrzykami i oklaskami.

Odmowa komunii ze Świętą Koroną była odrzuceniem nie tylko węgierskiej konstytucji historycznej, ale także samej historii Węgier, jednej z podstawowych baz odniesienia wszystkich węgierskich władz konstytucyjnych. Jednak żadna legalna władza - nawet republika - nie może istnieć z odmową Świętej Korony, taki system polityczny jest skazany na niepowodzenie w skali historycznej. Historia Węgier w latach 1944-1989 potwierdza to doświadczenie historyczne także w czasach współczesnych.

Zsolt Zétényi