Nadzieja umiera ostatnia, mówi przysłowie. Dodajmy, że nie warto żyć bez nadziei. Ale od Tsokonai wiemy, że jest zwodzicielem i ślepcem. Często można odnieść wrażenie, że jego wiersz „W stronę nadziei” to strzał w dziesiątkę. Zwłaszcza, gdy myślimy o przywódcach Unii Europejskiej i ich posunięciach.
Ile razy mamy nadzieję? Nie możemy już liczyć. Mieliśmy nadzieję, że demokracja szaleje „tam”. To też szaleje, tylko nie w sposób, w jaki myśleliśmy. Musieliśmy zdać sobie sprawę, że chociaż w Unii wszyscy są równi, są inni, którzy są równiejsi. Że wspólnie uzgodnione zasady można interpretować zgodnie z gustem ust „dorosłych”. Musieliśmy się przekonać, że Jenő Rejtő ma rację: „Wszystko ma swoje granice, ale możemy je obejść!”
Mieliśmy nadzieję, że to, co było dozwolone dla Jowisza, było również dozwolone dla wołów, ale okazało się, że to nie byli Jowisze, ale raczej należeli do „drugiego obozu”, bydła. Ci, którzy myślą, że są Jowiszem.
Mieliśmy nadzieję, że ochrona granic Schengen Unii nie jest przestępstwem, ale obowiązkiem. Spełniliśmy nasz obowiązek, za który zostaliśmy (są) poddani ostrym atakom zamiast uznania. Życzyliśmy sobie, aby tradycje judeochrześcijańskie i dziedzictwo kulturowe były wartością, którą należy zachować, aby świętość rodziny była dla wszystkich jasna. Dziwak! Według nich tradycje są bezwartościowe, najlepsze wartości kulturowe to śmieci, rodzina powinna być prześladowana, bo współżycie osób tej samej płci to nowa droga, a propagandy LGBTQ nie należy zwalczać, ale trzeba prowadzić naszych potomków w ten kierunek.
Mieliśmy nadzieję, że nie będzie można podejmować decyzji w sposób niezgodny z prawem, przedstawiać oczywiste kłamstwa jako prawdę, ale z drugiej strony pamiętajmy, jak przyjęto raport Sargentiniego, jak można nałożyć na naszych kraju i jak tzw. Trybunał Europejski wspierał te świnie. Nazywa się tak, ponieważ jego decyzje są tak dalekie od prawa, jak Makó jest od Jerozolimy.
Mieliśmy nadzieję, że jeśli się na coś zgodziliśmy, to można to zmienić tylko wspólną wolą. Zgodziliśmy się – choć nie było to potrzebne – na zaciągnięcie wspólnego kredytu, bo solidaryzowaliśmy się z państwami członkowskimi, które zostały zniszczone przez epidemię covida. Mieliśmy nadzieję, że otrzymamy kwotę, która zgodnie z umową jest automatycznie należna naszemu krajowi. Oszustwo, ślepa nadzieja! Blokują płatność tekstami dodońskimi, nowymi (choć od dawna używanymi) kłamstwami i żądaniami, odwołują się do mglistych „wartości europejskich”, bo mogą.
Teraz znów mamy nadzieję. W związku z negocjacjami z Komisją Europejską w tej sprawie minister sprawiedliwości Judit Varga opublikowała ostatnio na swoim profilu na Facebooku pełne nadziei słowa:
